01
1486 Words
"เฮ้ย มาห้าหมื่น"สกายลงจากรถเมื่อแข่งรถชนะ
"ขับเก่งดีหนิ"เอ็มคู่แข่งพูดชมสกายและยื่นเงินสดให้
"มึงก็เหมือนกัน"สกายพูดและตบไหล่เอ็ม
"ครั้งหน้าเจอกันใหม่"เอ็มบอกสกายและเดินจากไป
"เฮ้ย ไอ้กายกูมีสนามแข่งใหมึงไปประลอง"พาสเดินมาหาสกาย
"สนามไหนวะ กูยิ่งต้องหาเงินอยู่"สกายที่ช่วงนี้ต้องใช้เงินจำนวนมากและขับรถไปแข่งที่สนามอื่นเพื่อได้เงินมา
"สนาม Lay Car สนามนี้มีแต่คนแข่งกระเป๋าหนักทุ่มไม่อั้น"สกายทำหน้าคุ่นคิดเพราะเค้าต้องหาเงินจำนวนมากๆโดยที่พี่สาวของเค้าไม่รู้เรื่องเลย
"ไอ้เชี่ย ถ้ากูไปจะไม่ถูกพี่เลย์กระทืบกูหรอวะ"สกายบอกเสียงเครียดๆและค่อนข้างกลัวที่นั้น
"ครั้งนี้ไม่โดนหรอก มึงสัญญากับเขาแล้วหนิ"
"เชี่ยเอ้ย 10ล้านกูจะหาจากไหนได้วะ!"สกายทรุดตัวลงนั่งเพราะความอยากได้อยากลองเลยทำให้เค้าเป็นหนี้มากมายขนาดนี้
"กูไม่อยากซ้ำเติมมึงหรอกนะเว้ย แต่เพราะความโลภของมึงและความอย่างให้พี่มึงสบายไม่ต้องลำบากมากมึงเลยต้องทำแบบนี้และมันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วนะเว้ย"พาสนั่งลงข้างๆสกาย เค้าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของสกายที่พร้อมจะตายและสู้ไปด้วยกัน
"กูก็มีเงินเก็บไม่มาก กูก็อยากจะช่วยมึงแต่กูมีครอบครัวกูอยู่ข้างหลัง"พาสที่อยากจะช่วยสกายแต่ความลำบากของเค้าก็ไม่ต่างจากครอบครัวของสกายเท่าไร
"ขอบใจมึงมากนะเว้ย เหลืออีกแค่1เดือน กูมีแค่2ล้านเอง"สกายเอามีขยี้หัวตัวเองแรงๆและเครียดเรื่องเงิน
"ทำไมมึงไม่บอกพี่มึงวะ เค้าอาจจะช่วยได้"
"แค่นี้พี่กูก็รับงานเยอะแยะแล้ว กูเห็นเค้าเหนื่อยกูแม่งโครตเจ็บเลย"สกายน้ำตาคลอเบ้าเพราะตั้งแต่พ่อแม่ของเค้าตายไปเมื่อ10ปีก่อน พี่และเค้าก็ถูกไล่ที่ต้องมาอยู่ห้องเช่าเก่าๆแล้วพี่ของเค้าก็เริ่มออกหางานทำให้เค้าได้เรียนมันทำให้เค้าต้องเริ่มออกไปแข่งรถตามสนามเล็กจนมาสนามใหญ่ๆเพื่อช่วยหารายได้ซึ่งตอนแรกพี่ของเค้ารู้ก็ไม่ให้ทำเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยแต่เค้าพยายามอธิบายเหตุผลให้ฟังเลยได้ทำมาจนทุกวันนี้แต่วันนึงเค้าต้องการซื้อรถและแต่งรถเพื่อที่จะไปแข่งสนามใหญ่ๆและจะได้เงินเยอะๆเพื่อแบ่งเบาภาระแต่ด้วยความสนุกและโลภมากเลยทำให้เค้าต้องไปยืมเงินที่สนามแข่งรถ Lay carจำนวนนึงมาตั้งตัวและยืมมาอีกจำนวนนึงเพื่อจ่ายค่าเทอมของพี่และเค้า จนทำให้มันเป็นหนี้ก้อนใหญ่มาเป็นเวลา1ปี
"เออ กูไป....แล้วเมื่อไรวะ"สกายหยุดความคิดและกระพริบตาไล่น้ำตา
"พรุ่งนี้ เตรียมรถมึงไว้เลย"
"แม่ง ใช้เงินเช็คเครื่องรถอีก"สกายสบถออกมาเพราะต้องเสียเงินอีกจำนวนนึงซึ่งมันครึ่งนึงของที่แข่งวันนี้เลย
"อยากชนะก็ต้องลงทุนวะ"พาสตบไหล่สกาย
"เออ"
หอพักของน้ำวาน
"กายกลับมาแล้วหรอ"น้ำหวานเดินออกมาจากห้องก็ทัก สกายที่เดินเข้ามาในห้อง
"อืม พึ่งถ่ายงานเสร็จหรอ"สกายถามเพราะเห็นน้ำหวานเพลียๆ
"ใช่ สองงานติดเหนื่อยหน่อยอะ"น้ำหวานเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง สกายก้มหน้ากำมัดแน่นและด่าตัวเองในใจ
"พี่หวานกายตัวปัญหาไหม"สกายเข้าไปนอนตักของน้ำหวานและถามแววตาสำนึกผิด
"พูดไรเนี้ย กายคนเดียวพี่เลี้ยงได้อยู่แล้วหละอย่าคิดแบบนั้นสิ"น้ำหวานพูดและลูบหัวสกายเป็นการปลอบโยน
"กายรักพี่หวานนะ"สกายลุกขึ้นและกอดน้ำหวาน
"พี่ก็รักกาย อย่าไปคิดมาก"น้ำหวานพูดและตบหลังสกายเบาๆ
"ไปอาบน้ำเหอะ พี่จะทำกับข้าวกินหละ"น้ำหวานคลายกอดและบอกสกาย สกายพยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องของเค้า
"แม่งเอ้ย!"สกายสบถออกมาอย่าเจ็บใจและโกรธตัวเองเป็นอย่างมาก
"กายขอโทษพี่หวาน"สกายนั่งลงพิงประตูแล้วปล่อยน้ำตาความเสียใจและความอ่อนแอออกมา
เช้าวันต่อมา...........
"พี่ไปเรียนก่อนนะ"น้ำหวานเดินออกมาจากห้องก็บอกสกายที่นั่งอยู่ที่โซฟา
"ขับรถไปเองหรือพี่โซ่มารับ"
"วันนี้พี่โซ่มีเรียนเช้าไม่ว่างมารับอะ ขัรถไปเอง"ตอนนี้น้ำหวานเรียนอยู่ปี3แล้วและคบกับโซ่ได้1ปีกว่าแล้วและเธอก็ทำงานจนได้เงินซื้อรถของตัวเองขับ
"อ่อ ขับดีๆหละดูแลตัวเองด้วย"สกายพยักหน้าเข้าใจและบอกน้ำหวานเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยเพราะน้ำหวานยังขับรถไม่เก่งเท่าไร
"จ่ะ พี่ไปแล้วนะ"สกายพยักหน้ารับรู้
มหาลัย GD
"วันนี้มาสายนะน้ำหวาน"บีนาพูดเมื่อน้ำหวานเดินมาที่โต๊ะประจำ
"แค่สิบนาทีเอง"น้ำหวานยกนาฬิกามาดูและพูด
"คิดถึงพายเนอะ"นีน่าพูดหน้าเศร้าๆ
"ใช่คิดถึงมันมากอะ เมื่อไรมันจะกลับมาไม่รู้"บีนาพูด
"เดี๋ยวพายก็กลับมาให้เวลาพายมันทำใจหน่อย"พิมพูด
"ใช่ พายพึ่งเจอเรื่องร้ายๆมาให้เวลาพายหน่อย"น้ำหวานพูดเธอก้คิดถึงพายไม่ต่างกัน
"เพราะคนเลวๆแบบนั้นทำให้พายต้องไปที่อื่น!"นีน่าพูดและนึกโกรธนิวเคลียร์
"ทำไมพายมันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ"น้ำหวานพูดอย่างนึกสงสารพะพายที่ต้องเจ็บและเสียความรู้สึก
"นั้นสิ"พิมพูด
"เราต้องคอยให้กำลังใจมัน"นีน่าพูด
"ใช่ เราจะคอยปลอบมัน"พิมพูด
"ฉันไปเรียนก่อนนะ"น้ำหวานบอกและเก็บของใส่กระเป๋า
"โอเค"นีน่าตอบรับน้ำหวาน
ครืดด ครืดด
พี่โซ่
"คะ พี่โซ่"
(หวานทำไรอยู่ครับ)
"กำลังเดินไปเรียนค่ะแล้วพี่โซ่หละ"
(พี่เรียนเสร็จแล้ว กำลังไปถ่ายงาน)
"ค่ะ อย่าแอบดูสาวนะ 55"
(พี่ไม่ดูหรอก พี่ดูแค่หวานคนเดียว)
"ค่ะ ตั้งใจทำงานนะ"
(ครับ พี่คิดถึงหวานนะ)
"หวานก็คิดถึงพี่โซ่"
(เย็นนี้พี่ไปรับไปกินข้าวนะ)
"ค่ะ หวานจะรอนะ"
(ครับ)
น้ำหวานวางสายและเดินขึ้นไปเรียนตามปกติอีกแค่ปีเดียวเธอก็จะจบแล้ว ตอนนี้เธอเป็นนางแบบเต็มตัวเเล้วและมีบริษัทที่ทำงานที่เจ๊วินดี้ดันให้เข้าและมีเจ๊วินดี้เป็นผู้จัดการส่วนตัว น้ำวานมีชีวิตที่ดีขึ้นไปจากเดิมเยอะเลยเพราะมีงานป้อนเกือบทุกวันทั้งเจ๊วินดี้และแฟนของเธอหางานให้เธอทำเป็นรายได้ส่งตัวเองและน้องเรียน ถึงพ่อแม่ของเธอจะเสียเธอและน้องก็ไม่เคยท้อกับชีวิตที่ตกต่ำและต้องคอยดิ้นร้นด้วยตัวเองมาตลอดถึงเธอจะเหนื่อยแค่ไหนเธอก็ทนได้ขอแค่น้องของเธอสบายและไม่ต้องเสี่ยงอันตรายมากนัก
"เห็นหน้าเงียบๆ แรดเงียบละสิ"ผู้หญิงกลุ่มนึงเดินมาหาน้ำหวานที่โต๊ะนั่งเรียน น้ำหวานเงยหน้ามองนิ่งๆ
"อะไรของเธอ"น้ำหวานถามเสียงเรียบ
"แค่มาหาแรดอะ"ผู้หญิงในกลุ่มคนนึงพูดและทำหน้าเย้ยหยัน
"ด่าตัวเองรึป่าว"น้ำหวานพูดและมองกลับอย่างสมเพช
"แกว่าใครห่ะ!"ผู้หญิงที่โดนตอกกลับถามเสียงดัง จนทุกคนในห้องหันมามอง
"แล้วใครมันพูดด่าตัวเองหละ ก็คนนั้นแหละ"น้ำหวานพูดเสียงเย้ยหยันและมองสายตาแรงๆ เธอต้องสร้างกำแพงความแข็งแกร่งไว้เพราะจะอ่อนแอไม่ได้ โลกใบนนี้มันเลวร้ายกว่าที่คิด
"หื้มม อยากโดนตบมากนักใช่มั้ย!"ผู้หญิงในกลุ่มพูดและกระชากแขนน้ำหวาน
"คิดว่ากลัว"น้ำหวานลุกขึ้นสบัดแขนออกแรงๆและมองอย่างท้าทาย
"มาสามอย่าคิดว่ากลัว"น้ำหวานพูดเสียงเรียบแววตาดุดัน
"ฝากไว้ก่อนเหอะ!"
"อย่าฝากนานหละ ขี้เกียจเก็บ"น้ำหวานพูดและยิ้มร้ายๆให้ ผู้หญิงกลุ่มนั้นเดินออกไปอย่างฟึดฟัด น้ำหวานหัวเราะในลำคอและนั่งลงกับที่ นี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่โดน....เธอโดนตั้งแต่ปี1แล้วแต่โชคดีที่เธอไม่ได้อ่อนแอถึงภายนอกเธอจะอ่อนแอแต่ข้างในกลับค่อนข้างแข็งและไม่ยอมคน
- Writer
