แพ้ทางหัวใจ

ตอนที่ 5 ตัวปัญหา

คนตัวเล็กมองตามหลังอย่างอึ้งๆ ก่อนหันกลับมามองคนตรงหน้าขณะนี้มีแววตาดุดัน

อเล็กซ์กัดฟันกรอด เมื่อรู้ว่าแท้จริงเพื่อนมีแผนพาเด็กคนนี้มาฝากกับเขาตั้งแต่แรกแทนที่จะดูแลเอง เพราะหากให้เขาตั้งตัวก่อนเป็นเรื่องตั้งแต่อยู่ที่คลับแน่

อเล็กซ์หมุนตัวไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาต่อสายหาต้นเหตุอย่างไม่ยอมอยู่ดี คิดว่าจะยัดเยียดเด็กที่ไหนให้เขาก็ได้อย่างงั้นเหรอ!

ครืด..ครืด..

คิมหันต์หลุบตาลงมองโทรศัพท์มือถือที่สั่นเตือน ก็พบว่าเป็นเบอร์ของอเล็กซ์ รู้ว่าเพื่อนโทรมาต่อว่าจึงกดรับ

ติ๊ด

"มาเอากลับไปเดี๋ยวนี้คิม! ที่นี่ไม่ใช่สถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้า"

(ช่วยหน่อยเหอะอเล็กซ์สงสารน้องมัน มึงก็รู้ว่ากูมีคู่หมั้น หากเอานับดาวไปด้วยมีหวังเป็นเรื่องใหญ่แน่)

"นั่นเป็นปัญหาของมึง! มึงดึงเข้ามาเอง อยากช่วยก็แก้ปัญหาเอง!"

(แก้ไม่ได้นี่หว่า มึงช่วยกูหน่อยนะๆๆ อเล็กซ์)

"ไม่! ถ้าภายในห้านาทีมึงยังไม่มาเอากลับไปกูโยนยัยนี่ทิ้งลงระเบียงแน่"

".." นับดาวที่ยังคงยืนอยู่หน้าห้องของเขาได้ยินดังนั้นเบิกตากว้าง ทั้งตกใจ ทั้งกลัว น้ำตาเม็ดเล็กหล่นแหมะลงบนเสื้อยืดสีขาวจนเห็นเป็นรอย ชัดเจนแล้วว่าเธอกำลังทำให้เพื่อนทั้งสองคนทะเลาะกันอยู่

(กูขอล่ะอเล็กซ์ ช่วยน้องมันหน่อย ถ้าปล่อยนับดาวกลับบ้านแม่น้องก็จะเอามาขายอีก ถือซะว่าทำบุญกับเด็กตาดำๆ)

"แต่กูไม่อยากได้บุญ!"

(กูยอมเอาส่วนแบ่งที่ร้านเดือนนี้น้อยกว่ามึงเลยเอา เจ็ดสิบสามสิบตกลงตามนี้นะ) ติ๊ด

คิมหันต์ชิงตัดสาย อเล็กซ์กำโทรศัพท์ในมือแทบแหลกก่อนจะเขวี้ยงลงไปที่โซฟาอย่างแรง ท่ามกลางคนที่มองตามเหงื่อผุดเต็มกรอบหน้า หากว่าเป็นเธอแทนมือถือคงเจ็บไม่น้อย

ภายในห้องมีแต่ความเงียบ ส่วนเจ้าตัวปัญหายังไม่ยอมเดินเข้ามาอีกจนอเล็กซ์ต้องหันกลับไปเรียก

"จะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ยฮะ!"

คนตัวเล็กสะดุ้ง ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับมือเรียวที่ปิดประตูลงตามหลัง ยืนให้ห่างจากเขา

"มานั่งนี่" อเล็กซ์พยักพเยิดหน้าที่ฝั่งตรงข้าม นับดาวก็ทำตาม แต่ขายาวทั้งสองข้างยกขึ้นมาวางบนโต๊ะกระจกทันทีทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกประหม่า เธอรู้ว่าพี่เขาไม่ได้ยินดี แต่เธอก็ไม่มีที่ไปจริงๆ

"เห็นแล้วใช่ไหมว่าเธอมันตัวปัญหา ขนาดแม่เธอยังเอามาขาย ไอ้คิมมันยังช่วยไม่ได้เพราะมันเลือกคู่หมั้น"

นับดาวสะอึกในลำคอ ที่เขาพูดเป็นความจริงทั้งหมด ไม่มีใครต้องการเธอเลยจริงๆ

"ดะ..เดี๋ยวพี่คิมก็มารับหนูกลับแล้วค่ะ พี่เขาบอกจะไปกินข้าวที่บ้าน" นับดาวเอ่ยออกมาทั้งที่น้ำตาคลอ มันพร้อมจะทะลักออกมาเต็มที แต่ยังฝืนปลอบใจตัวเองว่ามันคงไม่แย่ไปกว่านี้

คำว่าไม่มีใครเอามันเหมาะกับเธอแล้วจริงๆ อยู่ที่ไหนก็เป็นภาระไปหมด

"เหอะ เธอคิดว่ามันแสนดีขนาดเลือกเธอมากกว่าคู่หมั้นมันเหรอ มันเอาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่ยัยเด็กโง่!"

นับดาวสะดุ้งตกใจพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดลง ทำให้น้ำตาที่มันสะสมอยู่รอบดวงตาทะลักออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น

"นะ..นับสัญญาว่าหากมีที่ไปนับจะรีบออกไปจากที่นี่ทันทีเลยค่ะ"

"ดี พรุ่งนี้เลยยิ่งดี!"

หญิงสาวเม้มปากตัวเองเอาไว้กลั้นสะอื้น ไม่ให้มันออกมามากไปกว่านี้ เมื่อรู้ว่าเจ้าของห้องเขาไม่ได้ยินดีเพียงอย่างเดียว แต่เขายังรังเกียจเธอด้วย

"ก็ได้ ในเมื่ออยากอยู่ก็อยู่ไป"

สาวน้อยค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองผู้พูดผ่านม่านน้ำตา

"แต่บอกเอาไว้ก่อนว่าถ้าจะมาอยู่เฉยๆ แบมือขอตังค์ฉันใช้ไปวันๆ ฝันไปเถอะ! เธอต้องหาเงินใช้เอง!" เขาให้อยู่เพียงที่นอนอาศัยเท่านั้น นอกนั้นอยากได้อะไรต้องหาเอาเอง!

"ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่อเล็กซ์ หากมีโอกาสนับจะตอบแทนพี่ทุกอย่างเลยค่ะ"

อเล็กซ์ไม่ตอบรับแต่กลับลุกขึ้นยืน ไม่แค่นั้นยังปรายตามองคนที่นั่งอยู่เฉย ใช้สายตาข่มขู่ให้ลุกตามเขามา

นับดาวพยายามที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดว่าเธอคือตัวปัญหารีบลุกเดินตาม

"ในห้องๆ นี้เธอห้ามเข้าไปโดยเด็ดขาด เพราะด้านในคือห้องนอนและห้องแต่งตัวของฉัน" อเล็กซ์หยุดแล้วบอกกล่าว

"ค่ะ" นับดาวพยักหน้ารัวๆ สองมือปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มทั้งสองข้างลวกๆ ไปด้วย

"นี่ห้องน้ำ ส่วนนั่นห้องครัว อยากใช้ก็ใช้ แต่ห้ามทำสกปรกเพราะฉันไม่ชอบ" ปกติเขาจะมีแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดให้อาทิตย์ละครั้ง หรือหากเขารู้สึกไม่สบายตาก็จะเรียกมาทำให้ก่อน

"ค่ะ"

"ส่วนที่นอน..เธอคงไม่สงสัยหรอกใช่มั้ยว่าตัวเองจะนอนที่ไหน"

นับดาวรีบส่ายหน้าเพราะเข้าใจดี ด้านนอกจะเป็นที่ไหนได้ถ้าไม่ใช่โซฟา เธอนอนที่ไหนก็ได้ขอแค่ปลอดภัย มีที่ให้ซุกหัวนอนระหว่างนี้ก็ดีแล้ว

"เข้าใจแล้วก็ดีฉันจะพักผ่อน ห้ามรบกวน" ถึงแม้เขาจะดื่มกาแฟมาหมาดๆ แต่มันไม่ช่วย เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปตีสามกว่าแล้ว

"ค่ะ"

เจ้าของห้องเดินเข้าห้องตัวเองไปแล้ว นับดาวก็ไม่รู้จะทำอะไรดีจึงเดินสำรวจ เธอไม่กล้าแตะข้าวของที่ดูแปลกตาเพราะไม่แน่ใจว่าเขาหวงอะไรบ้าง

คนที่เข้ามาขออยู่อาศัยแบบเธอคงทำได้เพียงทำความสะอาด จึงเริ่มที่ปัดกวาดเช็ดถูห้อง สัมผัสทุกอย่างด้วยความเบามือ

จากนั้นไปทำห้องครัวต่อ แล้วตามมาด้วยล้างห้องน้ำ ไม่เหนื่อยมากแต่ทำเธอร้อนเอาการ ถึงห้องด้านนอกจะมีเครื่องปรับอากาศแต่เธอไม่กล้าเปิดใช้เพราะกลัวว่าจะโดนตำหนิ

ผ่านมาแล้วสองชั่วโมงทำเสร็จสักทีจึงได้ออกไปยืนรับลมเย็นๆ ที่หน้าระเบียง

ห้องของเขาอยู่สูงเหมือนกัน แต่เธอลืมสังเกตว่าห้องหมายเลขไหนชั้นอะไร ถ้าได้ออกไปข้างนอกเธอจะจำไว้อีกที

หลายชั่วโมงต่อมา..

แกร๊ก คนที่นอนอิ่มเดินออกมาจากห้องนอนในสภาพกางเกงขาสั้นสีดำ ปกติอเล็กซ์ไม่ชอบใส่เสื้อนอนอยู่แล้ว ทำให้คนที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาแต่ไม่ได้หลับจริง ใช้แขนเรียวเล็กหนุนแทนหมอนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง

นับดาวรีบดึงสายตากลับมากับใจที่เต้นแรง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้มองร่างกายของเขาแบบไม่มีสิ่งขวางกั้น จากนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งเดี๋ยวเขาจะหาว่าเธอไม่มีมารยาททั้งที่เขาออกมาแต่ยังมานอนแบบนี้ ขยับกายไปมาด้วยความที่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรดี

อเล็กซ์ปรายตามองไปรอบๆ ห้องด้วยความแปลกตา ความหอมของห้อง ความใหม่เอี่ยมของสิ่งของ โต๊ะ ตู้ รวมทั้งพื้นดูสะอาด

ไม่แค่นั้นอเล็กซ์ยังเดินไปสำรวจในห้องครัว รวมทั้งห้องน้ำด้วยได้กลิ่นหอมสดชื่นของผลิตภัณฑ์ที่ใช้จึงมั่นใจ

อเล็กซ์ปิดประตูลงตามหลังเมื่อเดินออกมาด้านนอก ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรแต่ผู้มาอาศัยกลับเอ่ยขึ้นก่อน

"นับลืมขออนุญาตพี่ค่ะ นับทำความสะอาดห้องให้แล้ว" ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นการละลาบละล้วงหรือเปล่า ถึงจะแค่ทำความสะอาดแต่ควรขออนุญาตเจ้าของห้องเผื่อเขามีตรงไหนที่หวง

อเล็กซ์ไม่ตอบแต่กลับเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำเปล่าออกมาดื่ม เปิดเครื่องปรับอากาศอย่างหงุดหงิด ร้อนก็ร้อน อยู่ได้ยังไงกัน!

"เดี๋ยวต่อไปนับทำความสะอาดห้องให้เองนะคะพี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อย"

"ฉันจ้าง!" อเล็กซ์หันไปมองเขม็งใส่คนที่พูดไม่หยุดสักที ปกติแล้วเขาเคยอยู่เงียบๆ คนเดียว แต่พอมีใครมาอยู่ด้วยเขาโคตรรำคาญ

"อะ..อ๋อ งั้นต่อไปพี่ไม่ต้องจ้างนะคะจะได้ไม่เปลืองตังค์ เดี๋ยวนับทำให้เองค่ะ" หญิงสาวฉีกยิ้มหวานอย่างใจดี

อเล็กซ์ไม่ได้ตอบ แต่เดินกลับเข้าห้องอย่างหงุดหงิดเด็กจุ้นจ้าน พูดมาก เขาไม่ชอบคนพูดมากเลย