แพ้ทางหัวใจ

ตอนที่ 2 ไม่มีที่ไป

คนตัวเล็กเรียกสติกลับมาแล้วรีบลงจากรถไปยืนข้างคนที่ช่วย มองคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัว เขาจะตื่นขึ้นมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วจะมีใครมาตามหาชายคนนี้หรือเปล่า หากเห็นว่าเขาถูกทำร้ายนอนอยู่ตรงนี้เธอต้องตกเป็นผู้ต้องสงสัยอย่างแน่นอน

อเล็กซ์ส่งสัญญาณให้การ์ดของที่คลับมาลากตัวไปทิ้งไกลๆ

"ทำลายหลักฐานด้วย"

"ครับคุณอเล็กซ์"

ร่างสูงหมุนตัวกลับหมายจะเดินเข้าคลับเมื่อหมดปัญหาแล้ว กว่าจะได้นอนปาเข้าไปเกือบตีสามเต็มที

"พี่คะ!" นับดาวที่ไม่รู้จะไปทางไหนดีรีบเรียกพี่ผู้ชายใจดีเอาไว้ ยังไงเขาก็เป็นคนช่วยเธอให้รอดจากน้ำมือผู้ชายคนนี้เอาไว้ได้

อเล็กซ์ค่อยๆ หยุดเท้าลงแล้วนิ่งฟัง ฟังเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

นับดาวรีบวิ่งไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขา ความสูงเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบแปดเซนติเมตรทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองเขาที่ดูสูงกว่าเธอมาก

"อะไร" อเล็กซ์เอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ช่วยก็ช่วยแล้วยังกล้ามาทำตัววุ่นวาย

นับดาวในชุดนักเรียนม.ปลาย ผมยาวเพียงไหล่มีหน้าม้าแบบปัด ปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มทั้งสองข้างลวกๆ สืบน้ำมูกที่มันกำลังจะไหลออกมาเพราะการร้องไห้อย่างหนักเมื่อกี้

"รีบพูด!" อเล็กซ์กระตุ้นคนที่ถ่วงเวลาแล้วไม่รีบพูดสักที

"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่ช่วยหนู" นับดาวพนมมือขึ้นไหว้ขอบคุณ "มันจะเอาหนูไปขายให้พวกเสียบ้ากาม ถ้าไม่ได้พี่หนูต้องไม่รอดแน่ๆ" หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นเครื่อ พอนึกถึงเรื่องที่ทำให้หวาดกลัวน้ำตากลับไหลลงมาอีกครั้ง ถ้าไม่ได้เขาเธอต้องแย่แน่ๆ เลย

"เสร็จแล้วใช่ไหม" มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขากับการฟาดไม้ลงบนต้นคอของใครสักคนที่ทำพฤติกรรมขวางหูขวางตา

"สะ..เสร็จแล้วค่ะ"

"งั้นก็หลีกทางฉันจะไปนอน"

".."

แต่พออีกฝ่ายไม่หลบชายหนุ่มเดินชนไหล่คนตัวเล็กทันที

"อ๊ะ!" นับดาวเซเพราะโดนปะทะเข้าอย่างจังจนเจ็บไหล่ เอามือพยุงไว้แล้วรีบเอ่ยออกไป

"พี่คะแต่หนูไม่มีที่ไป!" แต่พอเขาไม่หยุดฟังที่เธอพูด นับดาวรีบวิ่งไปขวางทางคนตัวสูงเอาไว้ แล้วถือวิสาสะจับมือของอีกฝ่ายข้างหนึ่งขึ้นมา กำลังจะอ้าปากพูดแต่อเล็กซ์กลับสะบัดออกจนคนตัวเล็กล้มลงไปกองที่พื้น

นับดาวกะพริบตาปริบๆ อ้าปากค้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจเธอมากขนาดนี้ทั้งที่เมื่อกี้เขาเป็นฝ่ายยื่นมือเข้ามาช่วย เธอเจอเรื่องแย่ๆ มาหวังอยากได้ความปลอดภัย

"เธอมาขวางทางฉันเองนะ" อเล็กซ์กัดฟันพูด เขาไม่ได้ผิด ก็เขาบอกแล้วว่าอย่ามายุ่ง!

นับดาวพยายามเข้าใจ เรียกกำลังใจกลับมาแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าเขา ทั้งกลัวทั้งระแวงว่าเขาจะผลักเธอให้ล้มลงไปกองที่พื้นอีก มือสองข้างจึงโอบกอดตัวเองเอาไว้ เพราะหากเขาผลักอีกเธอจะได้ไม่เจ็บแรง

สาวน้อยเอ่ยติดเสียงสะอื้น

"นะ..หนูไม่กล้ากลับบ้านค่ะ หากหนูกลับตอนนี้แม่ต้องสงสัยว่าหนูหนีออกมาแน่นอน"

"นั่นเรื่องของเธอ" จะกลับไม่กลับเขาไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเขาตรงไหน

"แต่พี่ช่วยหนู พี่ช่วยหนูแล้ว! ฮึก พี่ช่วยหนูต่ออีกนิดได้ไหมคะ" นับดาวพนมมือไหว้ อ้อนวอนขอให้เขาเห็นใจที เธอไม่รู้จะไปทางไหนแล้วจริงๆ อีกอย่างเวลานี้ดึกมาก เธอกลัว..

อเล็กซ์เอามือกอดอกตัวเองก่อนจะมองไปทางอื่นอย่างไม่อยากมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ หงุดหงิดจากแอร์ที่ห้องเสียยังต้องมีคนมาวุ่นวายด้วยอีก

พอเห็นเขานิ่งฟังนับดาวจึงเอ่ย

"พี่ให้หนูไปด้วยนะคะ หนูไม่มีที่ไปจริงๆ"

อเล็กซ์หลุดขำในลำคอออกมา ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยเมื่อมองใบหน้าเรียวเล็กนั้น

"เธอไม่กลัวฉันเหรอ ฉันก็ผู้ชายนะ" อเล็กซ์เอ่ยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ สำรวจร่างกายอวบอิ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าให้อีกคนหวั่นใจเล่นๆ

"ตะ..แต่พี่ช่วยหนู พี่คงไม่ทำอะไรหนูเหมือนอย่างผู้ชายคนนั้นหรอกใช่ไหมคะ" มันคงปลอดภัยกว่า ความรู้สึกเธอมันบอกว่าเป็นอย่างนั้น

"ก็ไม่แน่" อเล็กซ์แสยะยิ้มออกมา ทำเอานับดาวนิ่งไป

"หลีกไป" เขาเสียเวลามามากพอแล้ว ตาจะปิดเต็มที

"ไม่ค่ะ พี่ช่วยหนูก่อนนะคะหนูขอร้อง ให้หนูไปด้วยนะคะ" นับดาวพนมมือไหว้อยากให้เขาคิดอีกที สงสารเด็กตาดำๆ คนที่ไม่มีทางไปคนนี้ด้วย ดึกขนาดนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนกันในเมื่อกลับบ้านไม่ได้

"แล้วทำไมฉันต้องให้เธอไปด้วย เธอเป็นญาติฉันเหรอ?" อเล็กซ์ถามน้ำเสียงหงุดหงิด

นับดาวส่ายหัว นอกจากแม่เธอก็ไม่มีใคร เพื่อนยังไม่มี เธอไม่ใช่ลูกคนรวยอย่างคนอื่นๆ ไม่มีใครอยากเล่นด้วย

อเล็กซ์เดินผ่านเลยไปไม่สนใจใดๆ นับดาวมองตามหลังพี่ผู้ชายคนนั้นพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเมื่อคิดว่าคืนนี้คงไม่มีที่ไปแน่ๆ พี่คนนั้นคือคนที่เข้ามาทำให้เธอรู้ว่าโลกใบนี้ยังมีคนดีๆ อยู่ นอกจากเขาเธอก็มองไม่เห็นใครแล้วจริงๆ

เธอดูเป็นตัวปัญหาของแม่บังเกิดเกล้า แน่นอนว่าครอบครัวตัวเองยังผลักไสเอาเธอมาขาย นับประสาอะไรกับเขาที่เป็นคนอื่น เขาช่วยเธอให้รอดพ้นจากน้ำมือผู้ชายพวกนั้นได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว

นับดาวไม่รู้จะไปทางไหนดี เขยิบห่างออกมาจากหน้าคลับแล้วไปนั่งหลบมุมอยู่หลังต้นไม้ขนาดไม่ใหญ่มาก ตรงนี้เป็นสวนดอกไม้เล็กๆ ซึ่งค่อนข้างมืดไม่น่ามีใครมองเห็นว่าเธออยู่ที่นี่ มันอาจเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอในค่ำคืนนี้

หญิงสาวนั่งกอดเข่าร้องไห้เงียบๆ พอนึกไปถึงเรื่องราวก่อนหน้าแล้วมันอดน้อยใจไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมักได้ยินแม่บ่นว่าถ้าเธอไปขายตัวได้ก็คงจะดี

ไม่คิดว่าวันนี้จะเกิดขึ้นกับเธอจริง คนเป็นแม่แท้ๆ รอวันเวลาผลักไสลูกตัวเองเข้าสู่อาชีพนี้อยู่ตลอดเวลา

ก่อนมาที่นี่แม่ไปปลุกเธอให้ลุกขึ้นอาบน้ำอาบท่าทั้งที่เธอกำลังนอนแท้ๆ เวลาตีสองแต่กลับให้ใส่ชุดนักเรียน พอเธอไม่ยอมทำตามท่านก็ตบตี

"ฮึก" ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ

"ใคร"

".." น้ำเสียงผู้ชายทักมาทำเอาคนที่กำลังนั่งร้องไห้สะดุ้ง ก่อนจะนิ่งเมื่อคิดว่ามันอาจไม่ปลอดภัยต่อตัวเอง

"ใคร ออกมาหน่อย" คิมหันต์เรียกอีกที แต่พอยังนิ่งเขาเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเสียเอง เห็นเพียงเสื้อขาวๆ ตัวเล็กๆ เด็กที่ไหนมานั่งเล่นแถวนี้

หรือมาขายตัว?

นับดาวค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าเมื่ออีกฝ่ายเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ปาดน้ำตาออกเงียบๆ พลางก้มหน้าลงต่ำ

ชายหนุ่มมองร่างเล็กในชุดนักเรียนของโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง มืดค่ำขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านกลับช่อง

"เดินออกมาคุยกันข้างนอก" คิมหันต์เดินนำไปก่อนไปหาที่สว่างๆ คุยกัน

นับดาวยังคงไม่ยอมเดินตามไปเพราะกลัว ใจเธอทั้งระแวงทั้งกังวลว่าจะเป็นพวกเดียวกันกับชายคนนั้นที่จะเอาเธอไปส่งเสี่ยบ้ากาม พอไม่เห็นเธอกับลูกน้องของเขาจึงให้คนมาตาม

"เร็ว!" คิมหันต์รีบกระตุ้น ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งตกใจน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา รีบเดินตามออกไปเพราะกลัวเขาทำร้ายเธอ