เมื่อเดินออกมาสักพักอย่างแรกที่คิดได้นั่นก็คือทำไมเราไม่มีจักรยานหรือรถว่ะ จะได้ออกไปไหนได้สะดวกมากยิ่งขึ้นให้ตายเถอะลำบากมากเลยกว่าจะเดินมาถึงที่หมาย
วาน่ากับวีปเลือกที่จะเดินเข้าไปหาของกินในร้านขนาดกลางร้านหนึ่งที่หน้าร้านมีคนไม่เยอะมากแต่มีหุ่นยนต์มารับของกันเป็นแถวยาวพอสมควรทำให้เธอเกิดนึกอยากจะรอบอาหารของที่นี่ที่เป็นเมนูอื่นขึ้นมาอีกครั้ง เผื่อว่าจะเกิดความคิดและรสชาติที่ดีมากขึ้น เมื่อเดินเข้ามาในร้านในตัวร้านจะเป็นการตกแต่งไปทางสีโทนน้ำตาลไม้เข้มให้อารมณ์ความหรูหราที่น่าเข้าหา มีโต๊ะหลายสิบตัวกับเก้าอี้ที่ว่างเปล่าที่จะมีคนนั่งอยู่ในร้านประมาณ 4-6 คนที่มาด้วยกันเพียงแค่ 2 กลุ่ม
“วาน่าอยากกินเหรอ แต่พวกเรากินมาแล้วนะ” วีปถามด้วยควาไม่เข้าใจเพราะก่อนหน้านี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงร่างบางก็ทานมาแล้วแม้ว่าอาหารที่ทำทุกอย่างจะตกลงไปในท้องของเจ้าเด็กน้อยก่อนหน้านี้แล้วก็ตามที
“มันย่อยหมดแ
