ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วที่เธอต้องมานั่งก้นติดเบาะเก้าอี้อยู่แบบนี้ไม่ได้ไปไหนมานานนับชั่วโมงเลยก็ว่าได้ อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้นั่งเรียนแบบนี้มานานแล้วสภาพร่างกายและสมองมันเลยไม่อำนวยสักเท่าไรเหมือนมีก้อนความรู้ก้อนใหญ่ที่พยายามยัดลงกล่องที่เต็มแล้วมันจึงยัดไม่เข้า สภาพของคนในห้องคนอื่นๆ ก็ไม่ต่างจากเธอเท่าไรนักจะมีก็แต่อาร์มาร์เนี่ยแหละที่นั่งโยกเก้าอี้ไปมาประหนึ่งว่ามันเป็นเปลที่สามารถโยกขึ้นลงได้
ขอให้ไม่หน้ากระแทกพื้นทีเถอะ
“เอาล่ะที่ฉันพูดไปก็มีแค่นี้แหละนะ ทุกคนไม่จำเป็นต้องใสใจความรู้พวกนี้หรอกเพราะการเรียนรู้ด้วยการปฏิบัติมันก็ดีกว่าอยู่แล้วเพราะงั้นต่อไปพวกเธอจะได้ไปเรียนการขับยานจริงๆ และฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีใครทำให้ยานหรือเพื่อนที่เรียนอยู่ด้วยกันต้องกลายเป็นร่างไร้วิญญาณหรอกนะ”
ร่างไร้วิญญาณเลยเหรอ!!!
ฟังดูอันตรายต่อชีวิตอันน้อยนิดของเรามากเลยนะนั่น เราค
