ผ่านไปแล้ว 30 กว่านาทีหลังจากที่สอนและต่างคนต่างสร้างผลงานอันน่าประทับใจต่อกระเพาะน้อยๆ ไปแล้วในที่สุดผลงานของทุกคนก็ได้ยลโฉมออกมาปรากฏสู่สายตาของเหล่าคนทำและเพื่อนร่วมชะตากรรมทั้ง 20 กว่าคนจนได้ เค้กกล้วยหอมแถวยาวอันน่ารับประทานส่งกลิ่นกระจายไปทั่วห้องฝึกนักเรียนของวาน่าที่เหมือนเห็นผลงานของตนก็ต่างดีใจบางหรือไม่ก็นำไปเปรียบเทียบกับของคนอื่นว่าของใครสวยกว่ากัน
แต่ถึงยังไงเธอก็รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาลุงคนนั้นอยู่ดีประการแรกที่เธอรับรู้ได้ว่าเขาไม่ใช่คนทั่วคือเพราะเขาดูตั้งใจและมือไม้คล่องระดับพอควร ประการที่สองเขาดูจะจริงจังกับการลงคอรส์นี้เป็นพิเศษและอย่างสุดท้ายเขาดูมีประกายอะไรบ้างอย่างที่เธอรู้สึกได้ ไม่ว่าจะใช้สมองส่วนไหนคิดก็คิดไม่ออกหรือเป็นเพราะเธอไม่ค่อยออกสู่โลกภายนอกเท่าไรนักเลยจำไม่ได้
ช่างมัน คิดไม่ได้ก็ปล่อยมันไป สมองมันชอบเป็นแบบนี้แหละเวลาที่เราคิดมันจะคิดไม่ออกพอไม่คิดหรือไ
