จอยฟังคำพูดไร้อารมณ์ของเขาแล้วอดยิ้มเยาะไม่ได้
บังเอิญจังงั้นเหรอ?
เขาเพิ่งคุยอยู่กับคาร์ลีเมื่อครู่นี้เองไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาต้องแกล้งทำเป็นว่าเพิ่งมาเจอเธอสองคนเดี๋ยวนี้เอง?
จอยปรายตามองเขาอย่างชิงชังรังเกียจแล้วพูดเสียงกร้าวว่า “แน่ใจนะว่าเป็นเรื่องบังเอิญ?”
การมาเจอพวกเธอสองคนไม่ใช่เหตุบังเอิญอยู่แล้ว
เมื่อได้ยินจอยพูดเช่นนั้น คาร์ลีกับโคบีก็อึ้งไปทั้งคู่ นี่จอยเป็นอะไรไป? เธอพูดจากับพวกเขาไม่ดีเลย!
จอยเห็นสีหน้างงงันของทั้งสองคนแล้วก็ไม่นึกอยากจะเสวนาด้วยอีก เธอจึงคว้ากระเป๋าและกำลังจะเดินจากไป
"ลาก่อน! ฉันต้องไปแล้ว!"
อย่าว่าแต่คาร์ลีเลย แม้แต่โคบีซึ่งจอยเคยเทิดทูนประหนึ่งเจ้าชายในฝันมาโดยตลอด ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน
“เดี๋ยวสิ จอย!” โคบีร้องเรียกจอยพร้อมกับสาวเท้าไปหาเธอ
“คาร์ลีเพิ่งชวนเราไปกินมื้อกลางวันด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
โคบีรู้สึกงงงันกับท่าทีของจอยใ
