EP.22
PART ย่าหยา
พอฉันเปิดประตูออกจากห้องนอนกลับไม่พบความสว่างจากแสงไฟด้านนอกห้อง ทุกอย่างมันมืดสนิทราวกับว่าไม่มีคนอยู่
"แล้วเขา...ไปไหน" ฉันได้แต่คลำกำแพงไปตามทางเพื่อเปิดสวิชต์ไฟให้ห้องสว่าง
ครืด ครืด
เสียงท้องร้องฉันมันดังขึ้น เพราะตอนนี้ฉันหิวเอามากๆ ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า ไม่รู้ว่าห้องของเขาจะมีอะไรให้ฉันทานบ้าง
"ไฟเปิดตรงไหน" ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย แต่ก็มีแสงสว่างลอดผ่าผ้าม่านเพียงเล็กน้อยเท่านั้นฉันจึงได้แต่คลำไปตามกำแพงเพื่อจะเปิดไฟ
เดินไปก็เจ็บที่ช่วงล่างมันกำลังเสียดสีในระหว่างที่เดิน แต่ก็ต้องอดทน
แต๊ก~
ฟู่ว~ ฉันถอนหายใจออกมาดังๆอย่างโล่งอกเมื่อเจอสวิชต์ไฟ และในความคิดแรก...หนี ก็ในเมื่อเจ้าของห้องไม่อยู่
ฉันค่อยๆก้าวเดินไปยังประตูหน้าห้อง แล้วยืนชั่งใจคิดอยู่ครู่ เขาจะกล้าปล่อยให้ฉันอยู่ในห้องนี้ตามลำพังง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ ไม่กลัวว่าฉันจะหนีเหรอ
แต่ใน
