เหยื่อกาม #3 - ขอความช่วยเหลือ
1001 Words
“ปล่อยนะ พี่ปล่อยฉัน..ฉันไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน ปล่อย!” ตลอดทางหญิงสาวออกแรงขืนตัวดิ้นพล่านเปล่งเสียงร้องออกมาไม่หยุด ทั้งกระหน่ำฟาดฝ่ามือเล็กใส่ร่างกำยำหมายไม่ให้โจรหนุ่มพาเธอไปได้ แต่ไม่เป็นผลแรงแค่นี้ไม่อาจทำให้เขารู้สึกหนักหรือเจ็บเลยสักนิด อุ้มพาเธอมาถึงหน้าประตูบ่อนอย่างฉลุย
เพียะ!
ใบหน้าคมคายของเสือหันตามแรงกระแทกจากฝ่ามือของแคทที่พลาดเหวี่ยงใส่ซีกแก้มของเขาเต็มแรงต่อหน้าลูกน้องที่ยืนเฝ้าหน้าประตู ทำให้เธอตกใจหยุดชะงักเม้มปากเข้าหากันเบาๆขณะที่เขาก็หยุดฝีเท้าดันลิ้นกับกระพุ้งแก้ม หันมามองเจ้าของการกระทำอย่างข่มอารมณ์
“อึก..ขะ..ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” คนถูกมองถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สายตาคมกริบดุดันสาดประกายความไม่พอใจจนหญิงสาวรู้สึกหวาดหวั่นกล่าวคำออกมา การอยากหนีเอาตัวรอดทำเธอพลาดพลั้งไม่ได้ตั้งใจจะตบหน้าเขา
“ฤทธิ์เยอะนักเหรอมึง ชอบนักใช่ไหมความรุนแรงอะ ฮะ!” น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ยลอดไรฟัน แน่นอนว่าคำขอโทษไม่มีความหมายกับโจรหนุ่ม ผู้หญิงฤทธิ์เยอะอย่างเธอที่บังอาจกล้ามาทำร้ายร่างกายเขามันผู้นั้นต้องได้รับผลจากการกระทำอย่างสาสม
“มะ..ไม่ชอบ” ใบหน้าหวานส่ายพัลวัน ในนาทีนี้ถึงแคทจะรู้สึกผิดทว่าภายในหัวของเธอกลัวพยายามคิดหาทางหนีเอาตัวรอดจากผู้ชายอันตรายอย่างเขาอยู่ตลอด แม้จะแทบไม่มีโอกาสนั้นเลยแถมยิ่งขัดขืนมากเท่าไหร่อันตรายก็ยิ่งส่อแววมากขึ้นเรื่อยๆ
“เหรอ เดี๋ยวกูจะจัดให้สาสมเลย” เสือเหยียดยิ้มร้ายกาจ พานให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เธอร้องออกแรงดีดดิ้นทุบตีเขาอีกครั้งเมื่อสองขาแกร่งก้าวพาเธอเดินต่อเข้าไปข้างในหลังลูกน้องเปิดประตูรอไว้ตั้งแต่แรกเห็น
“ไม่นะไม่ พี่เสือปล่อยแคท..”
เสียงเจี๊ยวจ๊าวของผู้คนจำนวนมากทั้งหญิงและชายซึ่งต่างเล่นพนันกันอย่างคึกคัก บ้างก็ฉุนเฉียว ทำให้แคทหยุดชะงัก เอี้ยวหน้าไปมองคนพวกนั้นอย่างมีหวัง
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ฉันถูกลักพาตัวมา” เธอตะโกนขอความช่วยเหลือ พลางรวบรวมแรงดิ้นเฮือกสุดท้ายตะเกียกตะกาย
เสียงของเธอเรียกให้คนเหล่านั้นราวๆเกือบห้าสิบคนหันมามองกันเป็นตาเดียว เสือทนไม่ไหวผ่อนแรงปล่อยหญิงสาวลงโดยเธอที่ไม่ทันตั้งตัว ส่งผลให้ขาข้างหนึ่งกำลังจะแตะพื้นผิดรูปเล่นเอาบั้นท้ายงามกระแทกลงกับพื้นปูนอย่างจัง
ตุ้บ!
“อึก” แคทเบ้หน้าด้วยความเจ็บและจุก ท่ามกลางสีหน้าตื่นตระหนกตกใจของพวกผีพนันที่มองอยู่
มือเล็กกุมหน้าท้องตัวเองพร้อมกับน้ำสีใสคลอเต็มขอบดวงตากลมโตกลิ้งไหลออกมาเป็นหยดแรก เธอกัดฟันฝืนตัวเองลุกขึ้นวิ่งลนลานไปหาคนเหล่านั้นให้ช่วย “พะ..พี่คะช่วยฉันด้วย เขา..”
“ฮึ่ย..ไปให้พ้น ไม่ว่างเว้ย”
“ลุงคะ ใครก็ได้ได้โปรดช่วยฉันที”
“…..” มุมปากหนาแสยะยิ้มสมเพชยืนมองเหยื่อสาวเดินไปเขย่าแขนคนที่มาเล่นการพนันให้ช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครกล้าช่วยเธอเลย ต่างก็ไม่สนใจสะบัดไม่ก็ปัดมือเล็กออกแล้วรีบก้มหน้าก้มตาเล่นกันต่อ เสือเดินไปหาแคทที่ยังไม่ละความพยายามอย่างใจเย็น เอื้อมมือไปกระชากแขนเรียวให้หยุดกระทำสิ่งนั้นเพราะมันไม่มีประโยชน์
“อ๊ะ!” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจเมื่อเซถลาเข้ามาชนกับแผงอกแกร่ง ร่างกายแนบชิดกันจนเธอสัมผัสได้ถึงวัตถุแข็งๆที่เหน็บอยู่ตรงเอวสอบในร่างสูงกำยำ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคืออะไร
“ต่อให้มึงเดินเขย่าแขนร้องขอให้คนช่วยครบทั้งตึก ก็ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก”
“…..” เธอไม่ได้สนใจคำพูดของเขา ต่อให้ไม่มีใครช่วยเธอก็จะช่วยเหลือตัวเองให้ถึงที่สุด
มือเล็กผลักดันหน้าอกแกร่ง โดยที่แขนอีกข้างสะบัดให้หลุดจากเกาะกุม หลุดมาได้แคทก็รีบเบี่ยงตัวทำท่าจะวิ่งหนีออกไป แต่ช้ากว่าโจรหนุ่มจับคว้าต้นคอเธอไว้ได้ทัน กระชากให้หมุนตัวหันเข้ามาหาพร้อมกับเขาใช้มืออีกข้างควักปืนจากเอวขึ้นมาจ่อขมับบาง
“อึก ขะ..ขอร้อง พี่ปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำอะไรฉันเลย” ร่างกายแข็งทื่อปนสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว นาทีนี้ไม่มีทางแล้วที่เธอจะคิดหนีได้อีกจึงเอ่ยวิงวอนเสียงสั่น แววตาไหวระริกจ้องมองแววตาแข็งกร้าวไร้ความรู้สึกหวังให้เขาเห็นใจ
"เหอะ!" เสือแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน เมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า “หน้าตาก็ดูฉลาดดี แต่ไม่น่าขอร้องอะไรสิ้นคิด” ไม่ว่าใครถ้าตกอยู่ในเงื้อมมือของโจรแล้วจะให้มันปล่อยไปโดยไม่ได้ทำอะไรเลย บอกเลยว่ายาก มันไม่มีโจรคนไหนยอมเหนื่อยเปล่าหรอกและเขาคือหนึ่งในนั้น กว่าเหยื่อจะหลุดมาได้แต่ละคนไม่ใช่เรื่องง่าย แถมยังได้มาสวยเกินคาดขนาดนี้ใครจะปล่อยไปให้โง่กันล่ะ
“แล้วฉันต้องทำยังไงพี่ถึงจะปล่อยฉันไป พี่ต้องการอะไรบอกฉันมาดิ อะไรที่ฉันพอหาได้ฉันจะหามาให้พี่ทุกอย่างเลย”
“หึ อยากรู้เหรอว่ากูต้องการอะไร..” ว่าแล้วมือหนาก็หมุนตัวหญิงสาวให้หันหลังกลับไป เขากดคอดันตัวเธอให้เดินไปข้างหน้าช้าๆ ทั้งเลื่อนปืนมาจ่อตรงศีรษะ
“อึก”
“เดินไปสิ เดี๋ยวถึงที่หมายมึงก็จะรู้เอง”
---------------------------------------
- Writer
