สามี(ไร้)รัก

ตอนที่5 คนรักของเขา

สุดท้ายอัญญาก็เลือกทำอาหารง่ายๆ สำหรับรองท้องตัวเอง แม้ว่าจะถูกสามีหมางเมินแต่เธอก็ต้องกินต้องอยู่ อยู่เพื่อทำให้สามีของเธอรู้สึกอะไรกับเธอบ้างสักนิดก่อนจะหมดเวลาของเธอ แล้วถึงตอนนั้น...

...

ช่วงบ่ายของวันที่อรัญกลับเข้ามาที่บ้านทำให้อัญญาที่นั่งดูทีวีอยู่รู้สึกดีใจขึ้นมาไม่น้อยพร้อมกับลุกออกไปเพื่อต้อนรับสามีตัวเองตามหน้าที่ภรรยา

แต่แล้วรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าก็จางหายไปเมื่อเขาไม่ได้กลับมาแค่คนเดียว แต่ด้านข้างคนขับกลับมีหญิงสาวคนหนึ่งลงมาด้วย หญิงสาวที่เป็นคนครอบครองใจของเขาตลอดมา

“.....” เอมอรที่ลงมาเห็นอัญญายืนอยู่หน้าบ้านเพื่อรอรับอรัญก็ยกยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยันดูถูก ให้อัญญาเห็นถึงความสำคัญที่แตกต่างกันระหว่างตัวเองกับเมียแต่งชัดๆ

อัญญาเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเลือกจะเดินตรงไปหาอรัญ ก่อนจะยกแขนเรียวขึ้นไปควงแขนแกร่งของสามีอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

พรึ่บ! เพียงแต่การจะแสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้ อีกฝ่ายต้องให้ความร่วมมือในระดับหนึ่งด้วยถึงจะทำได้ นั่นก็หมายความว่าอัญญาทำไม่ได้ เนื่องจากมือของเธอที่พึ่งสัมผัสอรัญกลับถูกเขาปัดออกในทันที พร้อมกับร่างสูงที่เดินมาหยุดข้างกายเอมอร ก่อนจะจับมือเอมอรแล้วเดินเข้าบ้านไปราวกับสามีภรรยากัน

ส่วนภรรยาอย่างเธอ ทำได้เพียงยืนมองสามีตัวเองจับมือผู้หญิงที่เขารัก เดินเข้าไปในเรือนหอของเธอราวกับเป็นส่วนเกิน

แต่เธอจะปล่อยให้ตัวเองเป็นส่วนเกินแบบนี้ได้ยังไง สุดท้ายอัญญาก็เลือกจะเดินเข้าบ้านและตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้อรัญกำลังนั่งอยู่กับเอมอร และเธอก็เลือกพาตัวเองไปนั่งข้างกายของอรัญอย่างไม่รอช้า

“ไม่คิดว่าพี่รัญจะพาแขกเยี่ยมบ้านเราแบบนี้” อัญญาเอ่ยขึ้นเพื่อบ่งบอกถึงสถานะของเธอและเอมอรขึ้นอย่างไม่รอช้า

“แขกหรอ เธอน่าจะรู้ดีว่าฉันไม่ใช่แขกของพี่รัญ” เอมอรเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยันทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของอัญญา คำพูดที่ต่อให้จะดูดีแค่ไหน และแสดงความเป็นเจ้าบ้านอย่างไร แต่ทุกคนรู้ดีแก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร

“ไม่ใช่แขกแล้วเป็นอะไรล่ะ เพื่อน?” อัญญาเอ่ยถามออกไปเพื่อนตอกย้ำอีกฝ่าย

“คนรักไง” เอมอรเองก็ตอบกลับอย่างมั่นใจทันที

“ต่อให้เธอกับพี่รัญจะรักกันแค่ไหน แต่อย่าลืมไปสิว่าตอนนี้ฉันมีทะเบียนสมรสอยู่ ทำแบบนี้ไม่ต่างกับการยินดีเป็นเมียน้อยเลยนะ” อัญญาตอบกลับออกไปอย่างเหนือกว่า แม้ว่าใจเธอจะรู้ดีว่าสิ่งที่เอมอรพูดนั้นคือความจริง แต่เธอไม่จำเป็นต้องยอมรับหรือแสดงความอ่อนแอออกไปต่อหน้าพวกเขาว่าเธอด้อยกว่า

“อีกไม่ถึงปีก็ต้องหย่าแล้ว” น้ำเสียงกลั้วหัวเราะดังขึ้นอย่างเหนือกว่า

“งั้นก็รอให้ถึงวันหย่าก่อนไหมแล้วค่อยวิ่งแจ้นมาบ้านสามีคนอื่นแบบนี้ ทำแบบนี้ถ้าคนอื่นเขารู้เข้าจะมองเธอแย่เอาได้นะ” ยิ่งตอกย้ำวันหย่าก็ยิ่งทำให้เธอกลัว กลัวที่จะถึงวันนั้นเพราะจนตอนนี้อรัญก็ไม่รู้สึกอะไรกับเลยสักนิด

“ฉันเป็นคนพาเอมมาที่นี่เอง” แล้วอรัญที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้น พูดให้อัญญารู้ว่าเอมอรไม่ได้วิ่งแจ้นมาหาเขา แต่เป็นเขาเองต่างหากที่เป็นฝ่ายอยากให้เอมอรมาบ้านของเขา

“หึ!” เอมอรแค่นเสียงขึ้นอย่างสมเพชและเหนือกว่าใส่อัญญา

“พี่รัญเองก็เหมือนกันนะคะ อัญเคยบอกไปแล้วว่าทำอะไรให้ระวังหน่อย เพราะถ้าทำให้อัญเสียใจบ่อยๆ เข้าอัญฟ้องขึ้นมาล่ะก็ พี่กับผู้หญิงที่พี่รักอาจจะไม่มีความสุขอย่างที่คิดก็ได้นะ” อัญญาหันไปพูดกับอรัญด้วยรอยยิ้มราวกับเป็นห่วงออกไป ทั้งที่ความรู้สึกของเธอมันแทบจะสู้ต่อไม่ไหวแล้ว

“ไสหัวไปให้พ้นได้แล้ว!” แล้วอรัญก็เอ่ยขึ้นอย่างเอือมระอา

เขารู้ดีว่าการพาเอมอรมาที่บ้านแบบนี้มันย่อมต้องถูกอัญญาก่อกวน แต่เขาก็ไม่สามารถพาเอมอรไปที่อื่นได้เพราะต่อให้เรื่องมันจะเริ่มซาไปแล้วแต่คนก็ไม่ได้ลืม หากคนเจอเขากับเอมอรอยู่ด้วยกันสองต่อสองในวันหยุดแบบนี้แน่นอนว่ามันต้องเกิดการพูดถึงขึ้นอีก นั่นจะยิ่งทำให้การหย่ายากขึ้นกว่าเดิม

อีกอย่าง ต่อให้จะถูกอัญญาเข้ามาก่อกวนความเป็นส่วนตัวแบบนี้ แต่อย่างน้อยมันก็คือการตอกย้ำให้เธอรู้ว่าต่อให้เธอจะได้แต่งงานกับเขา แต่สุดท้ายภายในใจของเขาก็ไม่เคยมีเธอ และไม่มีทางมีเธอได้เด็ดขาด สุดท้ายผู้หญิงที่เขารักก็คือเอมอรเหมือนเดิม

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่อัญทำตามพี่รัญสั่งไม่ได้ เพราะที่นี่คือเรือนหอของอัญ ถ้าจะมีใครต้องไป...” อัญญาตอบอรัญขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปมองเอมอรในประโยคหลังเพื่อให้เอมอรรู้ตัว แต่

“อยากอยู่ก็อยู่ไปสิ ฉันพาเอมไปเองก็ได้” อรัญที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้สนใจก่อนจะตอบและลุกขึ้นไปจับมือเอมอรและพาขึ้นชั้นสองไปต่อหน้าต่อตาอัญญา ขึ้นไปยังห้องนอนของเขาที่แม้แต่เธอก็แทบจะไม่ได้เข้าไปง่ายๆ นอกจากการเข้าไปทำความสะอาด แต่ไม่เคยได้เดินเข้าไปแบบที่เขาจับมืออย่างที่ทำกับผู้หญิงที่เขารักตอนนี้เลย