บทที่26ลำบากตอนนี้ สบายตอนแก่
“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะจื่อถง” ไม่ใช่ว่าเขามิได้ยิน แต่เขาคิดไม่ถึงต่างหาก ว่าลั่วอันจะชวนเขากับจื่อถงลงทุนเปิดร้านขายอุปกรณ์ตกแต่งเรือน นางไปเอาความคิดที่ใดมา แล้วจะขายให้ใคร ในเมื่อหมู่บ้านเล็ก ๆชาวบ้านไม่มีกำลังที่จะซื้อของพวกนี้ นอกจากลงไปขายในเมือง แล้วในเมืองก็มีร้านแบบนี้อยู่แล้วมิใช่หรือ
“เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอกหลิ่งเฟิ่ง…ถ้าเจ้าสนใจ ให้เจ้าไปที่บ้านของนางพร้อมข้า…แต่ถ้าเจ้าไม่สนใจ นางบอกว่าจะหาคนอื่นร่วมลงทุนด้วย แค่นางกับข้า ต้นทุนคงไม่พอที่จะเปิดร้าน” จื่อถงพูดตามที่เพื่อนรักบอกเขา
“เจ้ารับปากนางแล้วหรือ” เขาไม่คิดว่าจื่อถงจะรับปากนาง เพราะปกติจื่อถงจะมาปรึกษาเขาก่อน
“ใช่…ข้าคิดตามที่อันอันบอก ลำบากตอนนี้ จะสบายตอนแก่ เงินเก็บของข้าเก็บไว้มานาน 20 กว่าปีแล้ว มิได้งอกเงยขึ้นมา ถึงจะมิได้มากมาย แต่ถ้ามันจะทำให้เงินที่ลงทุนไปได้กลับมา แล้วอนาคตข้ากับท่า
