บทที่15 อาลัยอาวรณ์
หลิ่งเฟิ่งขึ้นแปลงผักไป แต่ในหัวกำลังคิดว่าถ้าท่านตาของภรรยายังมีชีวิตอยู่ เขาคงไปหาท่านตาแล้ว จากนั้นเขาคิดถึงเสียงหัวเราะ รอยยิ้มสดใสของสหายลั่วอัน ปานนี้สหายสองคนคงรู้เรื่องแล้ว ในชีวิตของเขามีสหายสองคนที่ไม่เคยทอดทิ้งเขา นั้นคือจื่อถงและลั่วอัน…
“ข้าว่าแล้ว เจ้าต้องหลบหลาน ๆของข้ามายืนคิดถึงเมีย” เสียงที่ดังงขึ้นข้างรั้วจะเป็นใครไปมิได้ นอกจากสหายที่เขากำลังคิดถึงอยู่ตอนนี้
“หึ…เจ้ามันคนตายยากจริง ๆจื่อถง…จะมาสมน้ำหข้าหรือ” จื่อถงแม้จะอายุ 24 ปีแล้ว แต่ใบหน้าอ่อนหวานได้มารดามาเกือบ 9 ส่วน ทำให้เขาดูคล้ายสตรีรูปร่างสูง ที่น่ารักน่าเอ็นดูในสายตาคนอื่น จื่อถงไม่มีสหายที่เป็นบุรุษ เพราะบุรุษในหมู่บ้านคิดว่าเขาเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ มีแค่หลิ่งเฟิ่งกับลั่วอันที่มิเคยมองเขาที่รูปร่างภายนอก
พวกเราสามคนเป็นสหายกันมานาน…ยังมีหลาน ๆ ที่น่ารักอีกสามคน แค่นี้จื่อถงมีความสุขแล้
