CHAPTER 13
“ไอ้ติมึงเอาแบบนี้จริงเหรอ”
พอผมออกมานอกลานจอดรถไอ้บอลก็สาวเท้าตามมาติดๆ แถมยังเอ่ยไอ้ประโยคนี้ติดกันเกือบห้ารอบแล้วซึ่งผมก็ทำเป็นหูทวนลมในครั้งแรกที่ได้ยินทว่าครั้งสองสามสี่ห้าไม่ไหวว่ะ
ผมอยากให้มันหุบปาก
เลิกพูดเรื่องนี้เลิกเห็นอกเห็นใจในสิ่งที่ไม่ควรทำเสียที มันเป็นเพื่อนคนหนึ่งน่าจะเข้าใจผมแต่กับไม่ใช่ไอ้บอลพยายามทวนคำถามนี้เพื่ออยากให้ผมหยุดเพราะสาเหตุอะไรผมก็โคตรอยากรู้แต่มันก็สายไปแล้วมั้งในเมื่อผมไม่ฟังไม่สนใจอะไรที่มันพยายามสื่อ
“...”
“หยุดก่อนดิ แม่งขายาวกูวิ่งตามแล้วเนี่ย”
“มึงขาสั้นเอง”
“กูไม่ได้ขาสั้นนะไอ้ติ พูดอะไรเล่นเอาซะกูหมดหล่อเลย”
“งั้นมึงก็ไม่ควรตามกูอีก งานจบก็แยก” ก็ใช่ไงพองานที่ผมจ้างเสร็จทั้งผมกับมันก็ควรแยกย้ายกันไม่ใช่มาเดินตามต้อยๆ “เหมือนที่มึงทำกับสาวๆ น้ำแตกแล้วแยกกัน”
“ไอ้ห่าราก ไอ้สัสติกูบอกให้มึงหยุดก่อนดิวะ”
“ถ้ามึงจะพูดเรื่องนั้นบอ
