“แค่นั้นเอง..”
ปิ่นตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ทำให้คนในห้องต่างตกใจไปตามๆ กัน จึงต้องพยักหน้าเป็นเชิงขอโทษทุกคนที่ตกใจเกินกว่าเหตุไปหน่อย
“พัชร์ นี่มันอะไรวะ นายไปหามิตาที่ห้องได้ยังไง ก็สัญญาแล้วว่าจะไม่ไปรบกวนกันอีกแล้วไง ทำไมทำแบบนี้”
ธพัชร์เม้มปากแน่น ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ เพราะสิ่งที่เขาทำมันผิดเต็มประตู เขาเองก็รู้ ถึงได้ไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไป
“อย่าบอกนะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก ใช่ไหม แน่เลย ถึงว่ายัยมิตาถึงขอไปนอนบ้านพี่วันนั้น ต้องหนีนายแน่ๆ ใช่ไหม”
เขาทำหน้าเซ็งหน่อยๆ แต่ก็พยักหน้ายอมรับความผิด
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้ มันใช่เรื่องไหม เป็นอะไรกันถึงดอดไปหาที่ห้อง”
“เพื่อนไงครับ”
“นายเป็นผู้ชาย มิตาเป็นผู้หญิง มันสมควรเหรอที่จะไปนอนห้องเดียวกันน่ะ ก่อนหน้าที่นายสนิทกันมากกว่านี้ พี่ไม่เคยเห็นนายไปวุ่นวายที่ห้องส่วนตัวของมิตาเลยสักครั้ง"
เมื่อไม่รู้จะเถียงว่าอย่างไร จึงตักข
