ฟ้าใหม่ยังคงนั่งรอพายุอยู่ที่เดิมกระทั่งท้องฟ้าเริ่มโพล้เพล้ลงเรื่อย ๆ แต่พายุก็ยังมาไม่ถึง จากที่คิดว่าไม่กลัวตอนนี้เริ่มกลัวจับจิตเพราะด้วยสถานที่ไม่คุ้นเคยกลัวสิ่งไม่ดีจะย่างกรายเข้ามาหา
ไหนจะบรรยากาศวังเวงทำให้หวนนึกถึงคืนนั้นแต่ก็พยายามตั้งสติและปลอบใจตัวเองว่าเป็นเพียงจิตปรุงแต่งเท่านั้น ถึงยังงั้นมันก็ยากเกินจะทำได้ ยิ่งในคราที่ได้ยินเสียงแว่วดังจากทางด้านหลัง
ฟ้าใหม่ก็จะคอยหันมองทางด้านหลังทั้งที่เป็นแค่ใบไม้ปลิวเท่านั้น จนรู้สึกว่าตอนนี้ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยมันสั่นหวาดกลัวระแวงไปหมดจึงเลือกนั่งก้มหน้าลง
ดวงตาสองข้างเริ่มร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ออกมา แต่ก็พยายามกลั้นไว้สุดฤทธิ์…
ฟ้าใหม่นั่งเงียบ ๆ เตรียมจะยกมือขึ้นปิดหูเพราะไม่อยากได้ยินเสียงอะไรแล้ว แต่ขณะที่กำลังจะปิดหูก็ได้ยินเสียงคล้ายจักรยานคันเก่าจึงรีบเงยหน้าขึ้นเห็นร่างสูงคุ้นตาปั่นจักรยานมุ่งตรงมาที่เธอ ฟ้าใหม่รีบล
