“แกจะไปด้วยจริง ๆ เหรอ มันจะน่าเบื่อเอานะ?” “มันคงไม่น่าเบื่อเท่ากับอยู่บ้านคนเดียวแล้วแหละ” ก็ทุกคนเล่นไม่อยู่บ้านกันหมดขนาดนี้แล้วจะให้เธออยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง พอได้ยินคำพูดของฟ้าใหม่พระพายก็อดเห็นใจไม่ได้ เพราะพระพายเองก็ไม่ได้อยากทิ้งฟ้าใหม่อยู่บ้านคนเดียว แต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการซ้อมรำแล้ว จึงต้องซ้อมกับนางรำคนอื่นด้วยไม่ได้ซ้อมอยู่ที่บ้านเหมือนเช่นทุกวัน “หลังจบงานฉันสัญญาฉันจะพาแกเที่ยวให้หนำใจเลย” “ฉันจะรอ” ทั้งสองเดินมุ่งตรงไปหามะลิที่คร่อมรถมอเตอร์ไซค์จอดรออยู่หน้าบ้านแล้ว เพราะสถานที่ซ้อมรำคืออีกหมู่บ้านทำให้พระพายต้องไปกับมะลิ ทางด้านมะลิเมื่อเห็นพระพายเดินมากับฟ้าใหม่ก็ถอนหายใจออกมาแรง ๆ ในใจไม่อยากให้ฟ้าใหม่ไปด้วยเลยสักนิด แต่กลัวพายุกลับมาแล้วได้อยู่กับฟ้าใหม่สองคนจำต้องยอมให้ไปด้วย ทั้งสามซ้อนมอเตอร์ไซค์ขับไปตามถนนเล็ก ๆ เพื่อขับลัดเลาะไปอีกหมู่บ้านหนึ่งเพราะ