“จะตกก็ไม่ส่งสัญญาณบอกกันก่อนเลย” ปากเล็กบ่นอุบอิบขณะที่มือยังลูบผมที่เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดฝน พายุเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กที่มีในกระท่อมยื่นให้ฟ้าใหม่ทั้งที่เขาก็เปียกไม่ต่างจากเธอ
“แล้วพี่พาไม่เช็ดเหรอ?”
“เช็ดไปก่อน” เพราะกลัวเธอจะไม่สบายเอาได้ถ้าปล่อยให้ผมเปียกอยู่แบบนั้นนาน ๆ ส่วนตัวเขาไม่ได้กระหม่อมบางอยู่แล้วไม่เจ็บป่วยง่าย ๆ หรอก
“แต่มันผ้าของพี่พานะ พี่พาก็ต้องเช็ดก่อนสิ”
“อย่าเว้ายากหลาย” (พูดให้เชื่อฟังหน่อย)
“ก็ได้” ฟ้าใหม่ไม่เข้าใจแต่พอเห็นสีหน้าจริงจังของพายุจำต้องยอมรับผ้าของเขามาเช็ดผม ขณะที่ร่างเล็กกำลังยืนเช็ดผมอยู่นั้นดวงตาคู่สวยก็มองสำรวจภายในกระท่อมที่มีเพียงเสื่อหนึ่งผืนกับหมอนหนึ่งใบและมุ้งกันยุงหนึ่งหลัง
ส่วนพายุก็หยิบเสื้อตัวใหม่พาดบ่าเดินออกไปถอดเปลี่ยนข้างนอก หลังจากเปลี่ยนเสร็จสรรพเขาก็เดินไปนั่งลงบนเสื่อข้างหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าภายในห้องค่อนข้างมืดเพราะอาก
