“มึงมีหยังเอิ้นซะเสียงดัง” (มึงมีอะไรเรียกซะดังเลย)
“แย่แล้วเอื้อยพาย” (แย่แล้วพี่พาย) เพราะความรีบทำให้มันวิ่งขึ้นมาบนบ้านด้วยสภาพที่ขี้โคลนยังเต็มตีน แต่เมื่อเห็นพายุนั่งชันเข่ากินข้าวอยู่ที่โต๊ะไม้สัก เสก็ชะงักตัวแข็งทื่อกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
พายุวางช้อนลงแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ
“กูเคยบอกมึงแล้วแม่นบ่ ให้มึงล้างตีนก่อนจั่งขึ้นมา” (กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหม ให้ล้างตีนก่อนค่อยขึ้นมา) ใบหน้าเรียบนิ่งดูน่าเกรงขามมองตีนเสที่เต็มไปด้วยขี้โคลน
เสได้ยินก็รีบก้มมองตีนตัวเองก่อนจะยกมือเกาหัวตัวเองแล้วยิ้มให้พายุด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ ที่ตัวเองรีบไปหน่อยทำให้ลืมทุกอย่างไปเสียหมด
“ข่อยลืมตะกี้มันฟ้าว” (ฉันลืมเมื่อกี้มันรีบ) ถึงจะบอกหลายครั้งแต่มันก็ไม่เคยจำสักที จนคนบอกเอื้อมระอาใจที่จะพูดแล้วทำได้เพียงถอนหายใจออกมาแรง ๆ แต่ก็ไม่ถือสาอะไร
“มึงมีหยัง” (มึงมีอะไร) เสรีบเดินไปกระซิบข้างหูพระพา
