นางฟ้าร่ายรัก

ตอนที่ 4 (1)

เด็กหญิงเกวลินไม่สบายจามไม่ยอมหยุดแบะปากร้องไห้หลายครั้งหน้าตาแดงก่ำไปหมด ไม่ยอมกินข้าวกินยาคอยอ้อนมารดาซุกอกสะอื้นร่ำไห้ตลอด ณิชาภัทรแทบไม่เป็นอันกินอันนอนต้องคอยดูแลลูกอย่างใกล้ชิดไม่ยอมห่างจากแก้วตาดวงใจ กำลังตั้งท้องอยู่ด้วยอุ้มนานไม่ได้ยังดีที่น้องเกวหายงอนยอมให้ผู้เป็นพ่ออุ้มบ้างแล้ว งานนี้ธนาตย์โดนรุมด่าจนเสียศูนย์เพราะผิดที่เป็นต้นคิดพาน้องเกวไปเล่นหิมะเทียมที่สโนว์ทาวน์ สำนึกผิดตอนนี้ก็ไม่ทันซะแล้ว หลังกินมื้อเช้าเสร็จสองสามีภรรยาก็เลยพาลูกไปหาหมอ

“เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ถือเป็นโชคดีของน้องเกวที่มีเอ๋ยเป็นแม่ ไม่อย่างนั้นหลานป้าชะตาคงอาภัพน่าดู” แม้รถยนต์จะเคลื่อนออกไปแล้วแต่คุณขวัญชีวาก็ยังบ่นตามหลังไม่ยอมหยุด ขัดใจในตัวลูกชายคนเล็กที่ไม่ได้เรื่องพาลูกไปเที่ยวเล่นซนจนไม่สบาย

ฐานิดายืนเคียงข้างกอดแขนท่านด้วยความเคยชิน “คุณป้าอย่าดุคุณธันเลยนะคะ สีหน้าคุณธันสำนึกผิดแทบไม่ทันแล้วค่ะ จากในรูปที่พี่เอ๋ยส่งมาให้ดูน้องเกวดูมีความสุขมากท่าทางจะคิดถึงหิมะที่อเมริกาพอมาเจอหิมะเทียมที่เมืองไทยก็เลยเล่นซนใหญ่”

“คงจะจริงจ้ะ” ท่านยอมเข้าใจแต่โดยดีจับมือฐานิดาเดินกลับเข้ามาในบ้านเห็นสามีนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ส่วนชวินทร์นั่งหลับ

“นี่พ่อคุณ! เมื่อคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนหรือยังไงทำไมมานั่งหลับตรงนี้ ตื่นๆ แล้วไปขอยาจากแม่เรียมให้น้องหน่อยบอกแม่เรียมว่าตามเนื้อตัวน้องมีจุดแดงเหมือนแพ้อะไรสักอย่าง”

คุณขวัญชีวาหรี่สายตาจับผิดคนที่เพิ่งลืมตาตื่นแต่ไม่เห็นความผิดปกติอะไรนอกจากการหาวนอนจึงจับมือฐานิดาไปนั่งอีกฝั่งเปิดนิตยสารดูกันตามประสาผู้หญิง

“ชุดนี้สวยเหมาะกับข้าวหอมจังเลย ชอบไหม”

“ข้าวหอมชอบการออกแบบแต่ไม่ชอบราคาค่ะคุณป้า ตัวแค่นี้แต่ราคาตั้งหลายพันเสียดายเงินค่ะกว่าจะหามาได้”

ออกความคิดเห็นตามสิ่งที่คิด นิสัยส่วนตัวค่อนข้างประหยัดไม่ซื้ออะไรที่เกินตัวแม้จะรู้เต็มอกว่าคนในครอบครัวชนานนท์จะยินดีออกเงินให้ก็ตาม หล่อนไม่ยอมรับเงินนั้นเพราะสุดแสนจะเกรงใจตระหนักเสมอว่าตนเองไม่ได้ทำงานอะไรเป็นหลักเป็นแหล่งมีชวินทร์คอยซัพพอร์ทตลอด ยิ่งเขาใจดีคอยให้ไม่ขาดมือก็ยิ่งต้องตอบแทนความใจดีของเขาด้วยการเก็บเงินนั้นไว้ใช้ยามจำเป็นหรือไม่ก็สะสมให้เป็นก้อนแล้วเอาไว้มอบคืนให้เขา

ฐานิดาใช้จ่ายซื้อของส่วนตัวตามเงินที่หามาได้ หลักๆ ก็จะเป็นรายได้จากการรับรีวิวสินค้าในอินสตาแกรม เฟซบุ๊ก ราคาค่อนข้างดีคิดตามยอดผู้ติดตามเกือบหนึ่งล้านและยอดไลค์หลายหมื่น แม้จะได้ไม่สม่ำเสมอแต่เก็บเล็กผสมน้อยไปเรื่อยก็เริ่มมี

ยิ่งได้ยินแบบนั้นคุณขวัญชีวาก็ยิ่งชอบใจ

“ถ้าอยากได้ป้าจะซื้อให้จ้ะ”

“ขอบคุณค่ะแต่ไม่ดีกว่า เสื้อผ้าข้าวหอมเต็มตู้ไปหมดบางตัวก็ยังไม่เคยใส่เลยด้วยซ้ำ” ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชวนท่านเปิดไปดูหน้าอื่น ดูไปสักพักชวินทร์ก็เดินสะลึมสะลือกลับมาพร้อมยา

“ยาได้แล้วครับ”

“ขอบใจจ้ะพ่อคุณ! ไม่ต้องกินกาแฟอีกแล้วนะรีบไปนอนพักผ่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงทำงาน”

“สภาพผมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณนายแม่”

“หัดส่องกระจกดูเองสิยะ!”

“หน้าตาไม่ค่อยสดชื่นเลยคุณวินไม่สบายหรือเปล่าคะ” หญิงสาวลุกขึ้นประคองเขามานั่งลงข้างตนเองยกมือสัมผัสหน้าผากสัมผัสคอตรวจหาความร้อนก็ไม่มี “ตัวก็ไม่ร้อน หรือปวดหัวคะ”

“โรคสำออยน่ะอย่าไปใส่ใจมันเลย”

“คนรักกันก็ต้องใส่ใจกันเป็นธรรมดาสิครับคุณนายแม่” ชวินทร์ยังมีหน้าพูดจายียวนให้มารดามันเขี้ยว

“จีบให้ติดก่อนเถอะพ่อคุณค่อยมาโม้ ขึ้นไปนอนพักผ่อนได้แล้ว กินยาด้วยล่ะเดี๋ยวจะไม่สบายหนักเอาไข้มาติดคนอื่น”

“ผมแค่นอนไม่พอไม่ได้ไม่สบายสักหน่อย” เถียงอุบอิบแล้วส่งยิ้มให้หญิงคนรัก “พี่ขึ้นไปนอนก่อนนะแล้วอย่าแอบออกไปเที่ยวข้างนอกล่ะ บ่ายๆ ขึ้นไปปลุกด้วยเดี๋ยวสั่งพิซซ่ามากินกัน”

“ไปพักผ่อนเถอะค่ะอย่าห่วงเรื่องกินนักเลย” มือนุ่มนิ่มรุนหลังคนตัวโตให้ลุกขึ้นเดินขึ้นข้างบนบ้านไปพักผ่อน มองตามอย่างสงสัย เมื่อคืนนอนด้วยกันแท้ๆ แต่ทำไมถึงบอกว่านอนไม่พอนะ