ตอนที่ 1 เด็กสาวใต้การปกครอง (1)
1251 Words
“พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมข้าวหอมถึงเป็นคนเอาแต่ใจขี้งอนขี้น้อยใจได้ถึงขนาดนี้ อธิบายยังไงก็ไม่ยอมเข้าใจไม่ยอมรับฟังสักทีว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชาย พี่ไม่ใช่ขันทีนะเว้ยจะได้ตัดขาดเรื่องนั้นได้ นานๆ ทีขอเกเรบ้างนิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอวะ”
‘ชวินทร์ ชนานนท์’ ระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจให้น้องชายรับฟังพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดก สาเหตุมาจากถูก ‘ฐานิดา’ เด็กสาวใต้การปกครองงอนใส่ไม่ยอมคุยด้วยหลายวันเพราะจับได้ว่าเขาแอบพาสาวคัพดีไปฟัดที่คอนโด วันนั้นบังเอิญลืมโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงหล่อนโทรหาหลายครั้งไม่มีการตอบรับก็ห่วงหากลัวเขาจะมีอันตรายก็เลยตามมาโดยอาศัยจีพีเอสแล้วแจ็คพอร์ตก็แตกที่มาทันเห็นเขากำลังวอร์มเครื่องกับสาวแปลกหน้ากลางคอนโดพอดี
รู้! เขาผิดเต็มๆ ที่ไม่ยอมโทรบอกก่อนว่าจะกลับบ้านดึก กินข้าวแล้วเข้านอนก่อนได้เลยไม่ต้องอยู่รอ อะไรทำนองนั้น
เป็นเพราะเรื่องในวันนั้นฐานิดาถึงเมินเฉยไม่ยอมคุยไม่ยอมมองหน้าเขานานกว่าสองวัน หากเป็นคนอื่นคนไกลคงจะไม่แคร์แต่นี่หล่อนคือผู้หญิงที่เขารักหมดใจแถมยังอยู่บ้านหลังเดียวกันอีก จะไม่ให้ทุกข์ใจได้ยังไงไหว เจอกันตอนเช้ากำลังจะอ้าปากทักอรุณสวัสดิ์ก็ต้องสงบปากเพราะหล่อนเดินหนี พอไปรับที่มหา’ลัยหล่อนก็เชิดใส่เดินแยกตัวไปกับไอ้อธิชาติหน้าจืด ไอ้แว่นสับปะรังเคไอ้ศัตรูหัวใจ! ในวันนั้นไปปรึกษาใครก็มีแต่คนสมน้ำหน้า ส่วนคุณนายแม่ยิ่งไปกันใหญ่ประกาศตัวออกสื่อว่าอยู่ทีมข้าวหอมงานนี้ท่านเข้าข้างว่าที่ลูกสะใภ้สุดใจไฟเขียวให้งอนใส่นานๆ ได้
เมื่อไม่มีใครเข้าข้างสักคนชวินทร์ก็ต้องพึ่งพาน้องชายโดยการลากตัวมันออกจากลูกงัดตัวมันออกจากเมียมาดื่มปรับทุกข์ที่ร้านเหล้าเจ้าเก่ากิจการของชานนท์ เจ้าน้องชายตัวดีที่เป็นฝั่งเป็นฝาแซงหน้าพี่ชายอย่างเขาทำหน้าเหมือนคนจะเป็นจะตายไม่อยากมาร้านเหล้าบ่นอยู่นั่นว่าที่มาครั้งก่อนถูกเมียงอนใส่อดแอ้มตั้งหลายวัน
“ก่อนอื่นก็ต้องทำใจให้สงบนะพี่นะ เกเรได้แต่ก็ต้องไม่ข้ามหน้าข้ามตาน้อง น้องเป็นห่วงพี่มากนะถึงได้ออกตามหาแบบนั้น”
“เออ รู้! ไอ้ห่วงน่ะพี่ก็ดีใจแต่ข้าวหอมเล่นไม่ยอมคุยด้วยเลยนี่หว่าตั้งสองวันบอกคุยกันคนละภาษา ไม่ชอบคุยภาษาเอวีแบบที่พี่คุยกับแม่สาวหน้าอกคัพดี ฟังสิ ฟังข้าวหอมพูดเข้าสิ มันน่านัก!”
“เฮ้ย! น้องพูดแบบนั้นจริงดิ” หัวเราะชอบใจกดไลค์แทบไม่ทัน สมน้ำสมเนื้อ คนอย่างพี่ชายเขาต้องเจอคนจริงแบบฐานิดาถึงจะเอาอยู่ เห็นทีคงต้องติดตามตอนต่อไปอย่างใกล้ชิดคู่นี้ลุ้นกันสนุกแน่
“ก็เออสิวะ พี่เงิบแล้วเงิบอีกถึงกับอ้าปากค้าง”
ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มของหล่อนเหมาะกับการพูดจาเพราะๆ ฉอเลาะอ่อนหวานอ้อนให้เขารักให้เขาซื้อของสวยๆ ให้มากกว่ามาพูดจาเกินเด็กรู้ทันเขาแบบนี้ ขัดใจจริงๆ เสียมาดเสือหนุ่มหมด
“ว่าไปแล้วภาษาเอวีนี่มันมีบทพูดด้วยเหรอครับ มีแต่ อือ อา กินกิมจิ๊ ไม่ใช่เหรอ” ธนายต์ยังมีอารมณ์ขันแซวพี่ชายจงใจพูดผิดคำหลังดัดให้คล้ายภาษาไทยมากที่สุด
“ไปเล่นตรงนั้นไป” ปรายสายตาไปทางลานจอดรถ
ธนาตย์หยุดหัวเราะในวินาทีนั้นมองพี่ชายตาขวางหยิบแก้วเบียร์มากระดกบ้าง “อย่าบอกนะว่าน้องไปทันเห็นฉากนั้นพอดี”
“เฮ้ย! เปล่า บ้าสิ พี่กับแม่สาวคนนั้นยังไม่ทันได้แก้ผ้าสักนิด อารมณ์ค้างไม่พอแถมยังโดนโกรธอีกซวยซ้ำซวยซ้อน” มองน้องชายตาคว่ำตำหนิมันที่ถามอะไรแทงใจดำ หันใบหน้าออกจากโต๊ะมองไปยังมุมเล็กๆ ของร้านที่มีการแสดงสดของนักร้องมือสมัครเล่นกำลังบรรเลงเพลงยอดฮิตในปัจจุบัน ‘ตัวร้ายที่รักเธอ’
เพลงนี้โดนใจจนไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาอธิบาย การกระทำของฐานิดาราวกับว่าหึงและหวงแต่คงมีแต่เขาคนเดียวนี่แหละที่รู้ซึ้งว่ามันไม่จริงเพราะในใจของหล่อนมีคนรักอยู่แล้วซึ่งคนๆ นั้นไม่ใช่เขา แต่เป็นไอ้หมออาร์มหน้าจืดนักศึกษาแพทย์ปีห้ารุ่นพี่ร่วมสถาบันของหล่อน โธ่! ชีวิตนี้ต้องแพ้หมออีกสักกี่คนวะ
ครั้งก่อนก็ไอ้หมอปุ๊ที่เข้ามาจีบน้องจนติด!
“เอาน่า อย่าเครียดเลยพี่เดี๋ยวตีนกามา ที่น้องทำไปเพราะเจตนาดีทั้งนั้นไม่อยากให้พี่มั่วมากกลัวจะเอาโรคไปติดน้องไง”
ชวินทร์หันกลับมามองน้องชายตาขวางเลิกคิ้วขึ้นสูง
“นายเคยปากแตกไหม?”
“เคยครับแต่ไม่อยากโดนอีก แฮะๆ”
ท่าทางจะจี้ตรงจุดเกินไปพี่ชายถึงอารมณ์เดือดง่าย
ธนาตย์แฉลบสายตาดูนาฬิกาข้อมือเห็นว่ายังไม่ดึกเท่าไหร่ก็แย่งแก้วในมือพี่ชายมาเติมน้ำแข็งรินเบียร์ให้ใหม่ บรรยากาศในร้านเหล้าค่อนข้างวุ่นวาย เสียงดัง คนเยอะ มีสาวจากหลายโต๊ะเล่นหูเล่นตาใส่ทว่าเขาเมินเฉยไม่ใส่ใจใคร ขืนทำอะไรให้ภรรยาโกรธอีกอนาคตคุณพ่อลูกสองคงดับคามือหล่อนแน่ เห็นตัวเล็กแบบนั้นแต่เวลาโกรธเอ๋ยน่ากลัวชะมัด นิ่ง เงียบ ไม่พูดไม่จา น่าเกรงขามที่สุด
“สวัสดีค่ะคุณวิน บังเอิญจังเลยนะคะ”
สองหนุ่มเลิกสนทนาพร้อมเพียงหันหน้ามองไปยังต้นเสียง เจ้าของเสียงนั้นเป็นสาวสวยสูงโปร่งน่าจะเกือบหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นดูสวยดูแพงยังไงชอบกล
“จำไม่ได้เหรอคะ พราวเองค่ะ ดาราพราว”
ชวินทร์เพ่งมองหลายวินาที “คุณพราวนั่นเอง คืนนี้คุณสวยมากผมจำแทบไม่ได้”
“ชมแบบนี้ก็เขินแย่สิคะ ขอนั่งด้วยสักครู่นะคะ”
“เชิญครับ” ใช้มือเชิญอย่างเป็นมิตรแต่ไม่ได้ลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้อย่างที่อีกฝ่ายแอบคาดหวัง
ไม่เป็นไร แค่นี้เองหล่อนไม่ถือ ดาราพราวยิ้มเย็นชาจัดการเลื่อนเก้าอี้นั่งลงร่วมโต๊ะกับสองหนุ่มหล่อ
“ขอแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันนะครับ นายธัน นี่คือคุณดาราพราวหุ้นส่วนคนสำคัญคนใหม่ของพี่ คุณพราวครับ นี่นายธันน้องชายของผมครับ” แนะนำทั้งสองให้รู้จักกันไปตามมารยาท
“ยินดีที่ได้รู้จักคุณธันนะคะ อ่านเจอในหนังสือพิมพ์ก็มากแต่เพิ่งเจอตัวจริงครั้งแรก”
“อ่านเจอเรื่องอะไรเหรอครับ”
สาวสวยยกไหล่เล็กน้อยทำหน้าเหมือนไม่ใส่ใจอะไรมาก “เรื่องคุณเปิดศึกกับภรรยาน้อยน่ะค่ะ”
“พี่วิน ไม่ใช่เรื่องน่าขำ”
.........................................................
นางฟ้าร่ายรัก
เขียนโดย คณานางค์
ติดตามผลงานเขียนนักเขียนได้ที่แฟนเพจ คณานางค์
- Writer
