"อือ...หนาวจัง..." เสียงของเมษาแหบพร่าอยู่ในลำคอเมื่อรู้สึกตัว
"นังเม! เอ่อ...เมษารู้สึกตัวแล้วเหรอ" เดือนเอ่ยด้วยความดีใจในขณะที่กำลังเช็ดตัวให้เมษาที่มีไข้สูงเกือบสี่สิบองศา
"อืม...ขอน้ำหน่อยได้ไหม" เมษารู้สึกกระหายน้ำ อีกฝ่ายจึงรีบรินน้ำมาให้ทันที
"ค่อยๆ ลุกนะ" เดือนประคองเมษาขึ้นมาจิบน้ำ ก่อนจะบ่นแว้ดๆ ตามฉบับคนพูดมาก
"รู้ตัวไหมว่าเธอไข้สูงมาก ตอนที่พ่อเลี้ยงอุ้มเธอวิ่งเข้ามาในบ้านแล้วตะโกนหายายแมวนะ ดูท่านท่าทางร้อนรนและเป็นห่วงเธอมากเลยนะ ส่วนฉันเนี่ยนั่งเช็ดตัวให้เธอมาครึ่งชั่วโมงแล้ว นี่กะว่าถ้าไข้ยังไม่ลดและเธอยังไม่รู้สึกตัวนะคงได้ไปโรงพยาบาลแหงๆ ไม่สบายก็น่าจะบอกพ่อเลี้ยงสิ ท่านไม่ใช่คนใจดำเสียหน่อย หากเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมาจะแย่เอาเปล่าๆ " เดือนบ่นยาวเหยียดจนคนไข้อยากจะหลับต่อเพื่อจะได้ไม่ต้องฟังคำบ่น
"ขอบคุณนะที่ช่วยเช็ดตัวให้ฉัน เดี๋ยวทำอาหารอร่อยๆ ให้กินก็แล้วกันนะ" พอไ
