กรุงเทพฯ ...
"ถึงบ้านเราแล้วนะครับ" ศิวะประคองภรรยาให้นั่งลงบนโซฟาเมื่อกลับมาถึงบ้าน หลังจากที่หมอตรวจร่างกายอย่างละเอียดแล้วไม่พบความผิดปกติใดๆ จึงอนุญาตให้กลับบ้านได้ มีเพียงความผิดปกติทางจิตใจซึ่งส่งผลให้เธอไม่พูดไม่จากับใครซึ่งต้องให้เวลาเป็นผู้รักษา
"รอให้คุณแข็งแรงกว่านี้อีกหน่อย ผมจะพาคุณไปพักผ่อนที่เชียงราย เพราะฉะนั้นช่วงนี้คุณต้องทานข้าวเยอะๆ และทานยาตามที่คุณหมอสั่งด้วย รวมทั้งพักผ่อนให้เพียงพอและอย่าคิดมากนะครับ" ศิวะบอกภรรยาสุดที่รักด้วยความอ่อนโยน เธอยิ้มน้อยๆ ให้สามีแล้วขยับปากบางๆ
"ลูก..." เสียงของเธอแผ่วเบาเกินกว่าจะได้ยิน เขาจึงได้แต่อ่านปากภรรยาและเข้าใจว่าเธอถามหาลูก
"ลูกเหรอครับ เดี๋ยวผมให้คนไปตามลูกให้" แล้วศิวะก็หันไปเรียกหาสาวใช้ให้ขึ้นไปตามบุตรสาว
"แกนั่นแหละขึ้นไป"
"แต่คุณท่านใช้แกนะ แล้วแกจะมาโยนให้ฉันทำไม"
"ฉันกลัวนี่หว่า..."
"แล้วแกคิดว่าฉันไม่กลัวหรือ
