มู่หลินและอู่ชิงประคองเหวินเหยาเฉิงเดินต่อไปตามเส้นทางที่ยากลำบากในป่า เสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังอยู่ตลอดเวลา ทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยความหวาดระแวง อากาศชื้นและเย็นจนสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บที่แทรกซึมผ่านเสื้อผ้า ทุกก้าวที่ย่างเดินเต็มไปด้วยอุปสรรค ทั้งรากไม้ที่โผล่พ้นดินและทางเดินที่ลื่นจากฝนที่ตกลงมาในบางช่วง
“ข้าว่าเราหาที่พักกันอีกสักเดี๋ยวเถอะ ฝ่าบาทดูจะเดินต่อไม่ไหวแล้ว” อู่ชิงพูดขึ้น
“เราต้องรีบไปต่อ อย่าหยุดพัก! ยาถอนพิษของข้าเหมือนจะรักษาอาการแพ้พิษยางไม้ได้ไม่ดีนัก” มู่หลินพูดเสียงเบาแต่หนักแน่น เพื่อปลุกใจให้เหวินเหยาเฉิงที่เริ่มอ่อนแรงลงจากการเดินทางและความเจ็บปวดที่รุนแรงขึ้น
“หมายความว่าอย่างไร ฝ่าบาทก็สงบลงไปแล้วนี่”
“ใช่ แต่แผลยังบวมแดง เนื้อตัวก็ยังบวมอยู่ ข้าไม่มั่นใจว่า...”
“แล้วแบบนี้เจ้าจะรักษาฝ่าบาทได้จริงหรือ เจ้าปรุงยาวิเศษได้จริงหรือเปล่า หรือเพียงแค่ห
