เจินฮุ่ยหมิงเดินตรวจตราสนามรบหลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลง เขามองไปรอบๆ เห็นทหารฝ่ายศัตรูถูกจับกุมหรือเสียชีวิตบนสนามรบ แต่กลับไม่พบเหวินเหยาเฉิงและฉินฉื่อเหยาซึ่งเป็นผู้นำฝ่ายศัตรูเลย ไม่เห็นแม้แต่ขุนนางคนสนิทของพวกเขา
“พวกมันหลบหนีไปได้ น่าสมเพชเสียจริง บังคับคนพวกนี้มา แล้วยังทิ้งเอาตัวรอดกันไปโดยไม่คิดห่วงทหาร” เจินฮุ่ยหมิงพูดกับนายทหารคนสนิทของเขา น้ำเสียงของแม่ทัพหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธ เขาไม่เคยทิ้งใครไว้เบื้องหลังเช่นนี้ ไม่ว่ารบครั้งไหนเขาก็จะสู้อย่างเต็มที่ทุกครั้ง ไม่เคยคิดทิ้งใครไว้ข้างหลัง
“เราไม่พบร่องรอยของพวกมันเลยท่านแม่ทัพเจิน พวกมันน่าจะหนีไปตั้งแต่ที่เราบุกเข้ามา” นายทหารอีกนายเอ่ยตอบ
“แต่เราจะสืบหาและติดตามพวกมันต่อไป พวกมันน่าจะหนีกันไปได้ไม่ไกล” แม่ทัพเซินพูดขึ้นบ้าง
เจินฮุ่ยหมิงพยักหน้า เขาก็คิดเหมือนกัน จากจุดนี้ไปยังต้าหยาง เส้นทางค่อนข้างเดินทางลำบาก ยิ่งถ้าใช้ม้
