ก่อนวันไปทานข้าวกับแม่ 1 วัน
หมอศิรวิทย์นัดอรพรรณีที่ร้านอาหารแถวหน้ามหาวิทยาลัยก่อน เขามาก่อนเวลานัด 1 ชั่วโมงนั่งอยู่ในมุมลับตาคน แต่สภาพบรรยากาศภายในร้านก็เต็มไปด้วยนักศึกษาที่มานั่งทานอาหาร แล้วก็หามุมอ่านหนังสือหรือทำงานกันคนละมุมเงียบๆ
“คุณหมอ...”
อรพรรณีตะโกนเรียกเขาเสียงดัง แล้วก็เดินเข้ามาที่โต๊ะตวที่เขานั่ง จนคนในร้านหันไปมองเป็นตาเดียวกัน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รับรู้เลยว่ามีสายตาของทุกคนในร้านกำลังจ้องมาที่พวกเขา
“หัดมีมารยาทบ้างสิ คนอื่นเขานั่งกันเงียบๆเธอเดินเข้ามาเสียงดังจนคนเขากันมามองกันหมดแล้วเห็นไหม...”
เขาเอ็ดเธอที่เดินเข้ามาแล้วยังทำเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง มันทำให้เขารู้สึกอายแทนเธอจริงๆ
"ไม่เห็นจะต้องอายเลย ร้านนี้ร้านประจำหนูเองทำตัวตามสบายเลยค่ะคุณหมอ"
"เธอนี่ทำตัวเรียบร้อยเป็นกับเขาบ้างไหมเนี้ย...?"
"ก็หนูยังเด็กนี่คะ...หรือว่าคุณหมอกลัวว่าที่พวกเขามองกั
