When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ภูวดลยังคงครุ่นคิด เขาไม่อยากเสียฟอร์มกับฟ้ารดา แต่เขาก็จะยอมให้จินพงษ์พาฟ้ารดาไปงานเลี้ยงไม่ได้ ภูวดลขอทำใจชั่วคราวกับการจะต้องคุยกับยัยเต้าหู้จืด ช่วงเย็น ภูวดลกลับมาจากปางไม้ เขามองเห็นฟ้ารดานั่งอยู่บนโซฟา ภูวดลยังอิหลักอิเหลื่อยืนลังเลอยู่ ฟ้ารดาเหลือบตามองไปทางภูวดล เพราะรู้สึกว่าเหมือนมีใครจ้องมองเธออยู่ และวันนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ภูวดลที่ปกติจะมั่นใจในตัวเองเหลือเกิน วันนี้ภูวดลแปลกไปจริงๆ " เป็นอะไรของคุณ ริดสีดวงกำเริบหรือไง ทำไมไม่นั่งลงดีๆ " ฟ้ารดากัดภูวดลไปหนึ่งที " จะบ้าเหรอฉันสุขภาพดี ไม่มีท้องผูกจะเป็นริดสีดวงได้ไง " ภูวดลโวยวายกลับ " ใครจะไปรู้เห็นยืนยังกับผู้ป่วยริดสีดวง นั่งไม่ได้ริดสีดวงจะแตก " ฟ้ารดาพูดไปหัวเราะไปด้วยความสะใจที่ได้เอาคืนภูวดลเล็กๆน้อยๆ " เธอนี่มันจริงๆเลยยัยเต้าหู้จืด ฉันกำลังจะคุยกับเธอดีๆ เธอกำลังทำฉันอารมณ์เสียรู้มั้ย " ภูวดลชักสีหน้าด้วยความไม่