คู่กัด...1

638 Words
ฟ้ารดามีสีหน้าแดงเรื่อ กับคำพูดหยาบคายของภูวดล เธอยิ่งรังเกียจเขาหนักเข้าไปอีก และยิ่งนึกถึงสถานะของเธอตอนนี้ เธอยิ่งกังวลใจเป็นที่สุด นี่เธอจะต้องอยู่กับคนแบบนี้จริงๆเหรอ " ให้มันได้อย่างที่พูดแล้วกันนะ ฉันจะรออุ้มหลาน หัวปีท้ายปี อย่าเก่งแต่ปากแล้วกัน " แม่เลี้ยงขวัญใจยังคงไม่ลดลาวาศอกกับภูวดล มันทำให้ไม่แปลกใจเลยว่าภูวดลนั้นดื้อรั้นเหมือนใคร " ผมไม่ได้เก่งแต่ปากหรอกครับ แม่รอดูเถอะ ผมจะทำออกมาให้แม่เลี้ยงไม่ทันเลย " ภูวดลยังไม่ยอมหยุดยียวน " พูดอะไรให้เกียรติน้องบ้างนะ น้องเป็นผู้หญิงให้เกียรติน้องบ้างนะภู " แม่เลี้ยงขวัญใจเหนื่อยใจกับบุตรชายคนนี้จริงๆ " แม่ออกไปเถอะ ผมจะเข้าหอกับเจ้าสาวของผมแล้ว " ภูวดลไล่แม่เลี้ยงขวัญใจด้วยสายตายียวน " แกนี่มันจริงๆเลย แม่ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า " แม่เลี้ยงขวัญใจมองหน้าภูวดลแล้วส่ายหัวให้กับความดื้อรั้นของเขา ก่อนจะลูบที่ศรีษะฟ้ารดาด้วยความเอ็นดู พร้อมกับอยากจะปลอบใจสะใภ้หมาดๆของเธอ ที่ต้องมาเจอบุตรชายแสนร้ายกาจของเธอ แต่แม่เลี้ยงขวัญใจรู้จักบุตรชายของเธอดี เธอคิดว่าเขาต้องรักฟ้ารดาได้แน่นอน เธอเดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตูลง ภูวดลหันมามองฟ้ารดา ด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยามเช่นเดิม เขาคงไม่มีวันรักผู้หญิงหิวเงินจนตัวสั่นแบบนี้แน่นอน ฟ้ารดายังคงเสมองไปทางอื่นเธอไม่อยากเห็นสายตาดูถูกจากคนแบบเขา ฟ้ารดาลุกขึ้นไปถอดเครื่องประดับที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โดยไม่แม้แต่จะหันไปสนใจชายหนุ่ม " คิดว่าทำแบบนี้จะยั่วฉันสำเร็จเหรอ คนแบบเธอนะต่อให้ฉันเมาหนักแค่ไหนฉันยังเอาไม่ลงเลย หน้าตาจืดชืดยังกับเต้าหู้ " ภูวดลมีแต่คำพูดเหยียบหยามให้กับฟ้ารดา " ฉันก็ไม่ได้คิดให้คุณมาทำอะไรฉันอยู่แล้ว คนอย่างคุณก็ไม่มีอะไรให้ฉันต้องสนใจเหมือนกัน คนที่ตัดสินคนอื่นโดยที่ยังไม่รู้จักเขา คนแบบคุณมันน่ารังเกียจ " ฟ้ารดายังคงไม่ลดลาวาศอกกับเขา " ต่อหน้าแม่ฉันทำตัวน่าสงสาร พอแม่ฉันออกไปเธอก็ปากคอเราะร้ายขึ้นมาทันที เธอนี่มันจอมมารยาตัวแม่เลย " คำพูดของภูวดลยังคงเสียดแทงใจฟ้ารดาไม่หยุด " แล้วแต่คุณจะคิดค่ะ แต่รู้ไว้อย่างหนึ่งนะคะ ฉันรังเกียจคนแบบคุณที่สุด " ฟ้ารดาเค้นเสียงพูดกับชายหนุ่ม " เธอคิดว่าฉันรักเธอมากงั้นเหรอ โถ่...ความจริงฉันอาจจะรังเกียจเธอมากกว่าที่เธอรังเกียจฉันด้วยซ้ำ หรือถ้าจะเข้าใจผิดว่าฉันจูบเธอที่งานเพราะว่าฉันพิศวาสเธอ โปรดเข้าใจใหม่ด้วยนะ คนอย่างเธอแม้แต่หน้าฉันยังไม่อยากมอง อยู่ในที่ของเธอ อย่ามายุ่งกับฉัน แค่งานวันนี้ฉันก็ฝืนใจมากพอแล้ว อย่าทำให้ฉันรังเกียจเธอไปมากกว่านี้ " ภูวดลหันมาพูดกับฟ้ารดาด้วยแววตาจริงจัง ก่อนเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง ด้วยความโมโห ฟ้ารดารู้สึกท้อแท้กับเรื่องราวที่ต้องพบเจอในวันนี้ เธอรู้สึกท้อแท้เหลือเกิน ทำไมเขาถึงได้เกลียดเธอขนาดนี้ ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลย แม้แต่หน้ายังไม่เคยเจอด้วยซ้ำไป ฟ้ารดารู้สึกสับสนไปหมด ​
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD