และก็เป็นอีกครั้งที่ฟ้ารดาอยู่ท่ามกลางสมรภูมิเล็กๆระหว่างแม่ลูก ฟ้ารดาอยากออกไปจากตรงนี้เหลือเกิน ทำไมวันนี้มันไม่หมดลงเสียที เธอเหนื่อยเหลือเกิน
" ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ แม่จะโมโหทำไม ผมแค่แสดงความรักกับเจ้าสาวตามที่แม่ต้องการไงครับ " ภูวดลยังคงยียวนไปเรื่อย
" เนี่ยเหรอแสดงความรัก มันน่าจะเรียกว่าแสดงความขายหน้ามากกว่า " แม่เลี้ยงขวัญใจยังคงบ่นภูวดลต่อ จนเขาต้องจูงมือเจ้าสาวเดินไปขอบคุณแขก ที่โต๊ะแขกผู้ใหญ่ของจังหวัด เพราะไม่ต้องการฟังคำบ่นจากแม่เลี้ยงขวัญใจ
โต๊ะแขกผู้ใหญ่
โต๊ะนี้ประกอบไปด้วยแขกคนสำคัญระดับจังหวัด ทั้งท่านผู้ว่าและภริยา ภูวดลกึ่งจูงกึ่งลากฟ้ารดาเข้าไปบริเวณโต๊ะ
" สวัสดีครับท่านผู้ว่า สวัสดีครับคุณนาย และก็แขกท่านอื่นๆ ด้วยนะครับขอบคุณที่ให้เกียรติมาร่วมงานแต่งครั้งแรกของผมนะครับ " ภูวดลยังคงไม่สิ้นลายเขายังใช้คำพูดทำให้ฟ้ารดาเจ็บปวดอีกครั้ง
" สวัสดีครับพ่อเลี้ยงภูวดล ว่าแต่เอ๊ะ..ทำไมคำพูดเมื่อกี้มันแปลกๆ นี่ยังจะแต่งครั้งที่สอง ที่สามอีกเหรอ " ท่านผู้ว่าเย้าอย่างอารมณ์ดี
" อ๋อ..ต้องขอประทานโทษครับผมพูดผิดนะครับ " ก่อนที่ภูวดลจะหันไปมองหน้าฟ้ารดาพร้อมกับเอ่ยขึ้นมา " จริงมั้ย..ที่รัก " ภูวดลแสร้งทำสายตากรุ้มกริ่มเพื่อให้ดูเหมือนคนรักกัน ขณะที่ความเป็นจริงเขาหมั่นไส้เธอเหลือเกิน ชอบเล่นละครดูใสซื่อ ตบตาได้แต่มารดาของเขาเท่านั้นแหล่ะ
" เจ้าสาวสวยจริงๆนะคะ พ่อเลี้ยงภู ผิวพรรณผุดผ่องสวยเชียว อายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะหนู " คุณนายท่านผู้ว่าเอ่ยชมจากใจจริง
" สิบเก้าค่ะ " ฟ้ารดาตอบออกไป ทำให้คุณนายหน้าเสียเล็กน้อย ด้วยเพราะตกใจกับอายุที่ยังน้อยของเจ้าสาว
" ผมกินเด็กนะครับ งั้นผมขอตัวไปรับแขกโต๊ะอื่นก่อนนะครับ " ภูวดลที่สังเกตุเห็นสีหน้าตกใจปนดูถูกของภรรยาท่านผู้ว่า เขาจึงรีบพาฟ้ารดาถอยออกมา
" สวัสดีค่ะ " ฟ้ารดากล่าวลาเช่นกัน
ภูวดลยังคงจูงกึ่งลากฟ้ารดา ไปตามโต๊ะต่างๆ
" นี่คุณเบาๆหน่อยได้มั้ย ฉันเจ็บ " ฟ้ารดาอุทธรณ์ ขณะที่ภูวดลใช้เพียงหางตามองเล็กน้อย แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไร
" สำออยจริงๆไม่รู้ไปทำเสน่ห์วัดไหนให้แม่ฉันหลงเธอเข้าไปได้ " ภูวดลยังคงดูถูกเธอไม่เลิก
" คุณไม่รู้อะไรก็ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ หุบปากบ้างก็ดีนะคะ " ฟ้ารดากัดชายหนุ่มคืน
" กล้าพูดแบบนี้ แปลว่าอยากให้ฉันแสดงความรักแบบเมื่อกี้อีกเหรอ " ภูวดลขู่ฟ้ารดาทั้งที่เขาไม่ได้มีความพิศวาสในตัวหญิงสาวแม้แต่น้อย
" คนอย่างคุณมันก็ทำได้แค่นี้แหล่ะค่ะ ทำได้แค่รังแกคนไม่มีทางสู้ " ฟ้ารดาไม่พอใจภูวดลมากขึ้นเรื่อยๆ
" เธออย่าท้าฉันนะ คนอย่างฉันใครท้าไม่ได้ซะด้วย " ภูวดลยังคงมองฟ้ารดาด้วยความดูหมิ่น
" สุดแล้วแต่คุณจะคิดเถอะค่ะ ดิฉันมันคนจนตรอก คุณจะทำยังไงกับฉันก็ได้อยู่แล้ว " ฟ้ารดาเหนื่อยหน่ายกับการต่อล้อต่อเถียงกับคนที่ปากจัดเช่นภูวดล