“จะไม่ถอดใจกลางคันแน่นะ”
“จะไม่เสียใจทีหลังใช่มั้ย”
ประโยคเหล่านั้นออกมาจากริมฝีปากของผู้ชายที่ชื่อชาร์เค ก่อนจบลงด้วยการที่ผมรับคำเสียงหนักแน่นว่าไม่มีทางเปลี่ยนใจ
เขาทำเหมือนกำลังสัมภาษณ์ผมอย่างจริงจัง ทั้งสีหน้าและแววตายังไม่มีแววล้อเล่นอีกต่างหาก
“เริ่มเลยนะ”
“อือ”
สายตาของเขาเหมือนสัตว์ล่าเนื้อที่เจอเหยื่อวิ่งมาหาตรงหน้า แถมยังหิวโซจนแทบจะรอกระโจนเข้าใส่ไม่ไหว ความยับยั้งช่างใจระหว่างผมกับเขาเลยเหลือเพียงน้อยนิด
ไม่มีใครต่อต้านหรือขัดใจ มีแต่จะสมยอมมากกว่า
“วา”
“หือ”
“น้องวาครับ”
“ครับ”
เขายิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นผมคล้อยตามอย่างว่าง่าย กลายเป็นว่าตอนนี้เขาจะพูดหรือสั่งอะไรผมก็ยอมทำตามทั้งหมด เชื่องยิ่งกว่าน้องหมาซะอีก
สุดท้ายวาเรย์ผู้ที่หัวดื้อก็จำยอม
สุดท้ายวาเรย์ก็ยอมตกอยู่ใต้อำนาจของชาร์เคอยู่ดี
ผมนั่งลงที่ปลายเตียงของพี่ชาร์ เงยหน้าเมื่ออีกฝ่ายใช้มือเชยปลายคางให้ผมท
