“เพราะกูไม่ได้อยากเป็นพี่ชายมึงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว.. เข้าใจมั้ย”
ผมหลุดเข้าไปในภวังค์อีกครั้งหลังจากเราสองคนแยกกันไปเกือบชั่วโมง ตอนแรกเขาบอกจะไปร้านเหล้าของพี่โชค แต่เมื่อกี้นี้ดันเดินมาบอกกับผมว่าจะค้างบ้านเพื่อนซะงั้น
นี่ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า
ไหนบอกว่าไม่ให้ผมรู้สึกผิดไง แล้วทำไมตัวเองถึงต้องไปนอนค้างบ้านเพื่อนด้วย
(พี่ชาร์หาห้องได้หรือยังลูก)
“อะไรนะครับแม่”
(แม่ถามเราว่าพี่ชาร์หาห้องได้หรือยัง)
ผมกะพริบตาสองสามทีเพื่อเรียกสติ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบคมหน้า ขณะที่สายตาเหม่อมองออกไปนอกระเบียง
“ยังครับแม่ พี่ชาร์ยังหาห้องไม่ได้ครับ”
(แล้วเราโอเคมั้ย)
ผมกลั้นหายใจก่อนตอบกลับ “ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ ผมโอเคครับ ให้เขาอยู่ต่ออีกสักพักก็ได้”
(โอเค ได้ยินแบบนี้แม่ก็ใจชื้นหน่อย แม่อยากให้พี่เขาคอยดูแลเรา ไปอยู่คนเดียวแม่ก็เป็นห่วง) น้ำเสียงของปลายสายดูโล่งอก แต่เป็นผมเองที่หนักใจ
หลังจากนี้
