ผมที่เริ่มเตรียมตัวขึ้นสตรีมในเวลาใกล้จะสี่ทุ่มกว่าเดินออกมาหาอะไรกิน ก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับร่างสูงที่เพิ่งเดินออกจากห้องมาพอดิบพอดี
วินาทีที่ดวงตาคู่คมสบเข้ากับผม พี่ชาร์ก็รีบสาวเท้าเดินเข้ามาสวมกอดผมจนเซถอยหลังสองสามก้าว
เขาโอบรัดผมอย่างกับงูเหลือมเขมือบไก่ ผมเลยยกมือขึ้นตีไหล่ให้เขาผละออกแต่เรียวแขนแกร่งยังกอดผมอยู่
“กูไปร้านพี่โชคนะวา มึงอนุญาตให้กูไปมั้ยครับ”
“แต่งตัวเสร็จแล้วจะไม่อนุญาตก็ยังไงอยู่มั้ย”
“หรือจะไปด้วยกัน” ประโยคคำถามจากอีกฝ่ายทำเอาผมมุ่นคิ้วตาม กลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่เอา ผมมีงานต้องเคลียร์อีกเยอะเลย” ผมบอก เพราะนอกจากงานสตรีมก็ยังมีงานค้างอีก
“ถ้ามึงไม่อนุญาตบอกกูได้นะวา คิดอะไรก็พูดกับกูเลย กูโง่ กูไม่รู้หรอกถ้ามึงไม่พูด” เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนคลายออกเพราะผมจิ้มกลางหน้าผากเขา
“ก็พูดจริงว่าให้ไปได้ แต่ที่จริงผมก็ไม
