ช่วงเย็นของวันที่ผมเอาแต่หมกตัวในห้อง ถูกอีกคนเซ้าซี้อยู่นานกับการให้ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อน จากที่นอนเน่าอยู่บนโซฟาแทบทั้งวัน ผมก็ลุกออกมาใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นเขาบ้างสักที
ช่วงลำคอผมเริ่มเจ็บนิดหน่อย รู้สึกเหมือนจะไม่สบาย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าหนักมากจนลุกขึ้นไม่ไหว ผมก็เลยคิดว่าควรจะออกไปหาออกซิเจนจากธรรมชาติเข้าปอดบ้าง
นอนเน่าคาห้องมาทั้งวันแล้ว
“ผมไม่ชอบวิ่งเลยอ่ะ แค่นั่งหายใจก็ปวดปอดละ” ผมบ่นอุบขณะสวมเสื้อผ้าที่กระฉับกระเฉงเตรียมวอร์มร่างกายรอตั้งแต่นาทีก่อน
“มึงควรวิ่ง เห็นบ่นกางเกงแน่นไม่ใช่หรือไง”
“แน่นก็แค่ซื้อใหม่”
“เหอะ”
เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังขึ้นกับคำพูดกึ่งประชดประชันของผม ที่นั่งผูกเชือกรองเท้าแล้วมุบมิบปากอยู่คนเดียว
จะไม่ไปด้วยก็ไม่ได้ เพราะพี่มันดันบอกว่าหลังวิ่งเสร็จจะพาไปเลี้ยงข้าว คนอย่างผมไม่ได้เห็นแก่ของกิน แต่เห็นแก่ของฟรีที่ไม่มีมาบ่อย จะจัดโอมากาเสะให้พี่มัน
