4

750 Words

Talk...ปลาย ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหมอเดย์แล้ว เขาไปไหนของเขากันนะ ฉันดูนาฬิกาตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆ นี่ฉันนอนนานขนาดนั้นเลยเหรอ “ปลุกหน่อยก็ไม่ได้ ชิ!!” ฉันพูดค้อนพึมพำคนเดียว ก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจ แล้วหยิบกระเป๋าสะพาย จากนั้นก็เดินออกจากห้องทำงานหมอเดย์ ฉันเดินไปยังรถตัวเองแล้วขับรถกลับคอนโด ไม่ลืมที่จะแวะซื้อส้มตำร้านประจำเอาไปไว้กินที่ห้อง #คอนโด ก้าวแรกที่ฉันเดินเข้าห้องมาก็มีเสียงร้องทักทายของลูกชายดังขึ้น “เหมี๊ยว~” ลูกชายที่ว่าคือแมวชื่อเซลฟี่สีขาวที่ฉันซื้อมาเลี้ยงนั่นเอง ขี้อ้อนมากๆ เลยนะขอบอก “หิวแล้วสิลูกรักของแม่” ฉันอุ้มแมวตัวอ้วนกลมขึ้นมาหอมเบาๆ “เหมี๊ยว เหมี๊ยว~” ร้องอ้อนแบบนี้แสดงว่าหิว ฉันเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบอาหารสำเร็จรูปมาฉีกให้เซลฟี่กิน นางกินใหญ่เลยคงจะหิวมากๆ พอกินเสร็จก็เดินไปนอนตรงมุมประจำของเขานั่นแหละ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแมวฉันถึงได้อ้วนขนาดนี้ ก็เพราะว่ากินแล้วก็นอน พอเอาของให้แมวกินเสร็จฉันก็แกะส้มตำใส่จาน แล้วก็นั่งฉีกปลาร้าคนเดียว อร่อยมากก บอกเลย แซ่บ! เอาจริงๆ ฉันก็ใช้ชีวิตแบบนี้ถ้าไม่มีงาน คิดถึงเหมยจัง ตั้งแต่แต่งงานไปฉันก็ไม่ได้เจอหน้าอีเพื่อนรักของฉันเลย เหมยมันคงจะเลี้ยงลูก ส่วนฉันก็ทำแต่งาน คิดแล้วก็โทรหาหน่อยดีกว่า ฉันกดโทรศัพท์โทรหาเหมยเพื่อนรัก ไม่นานเธอก็รับสาย เหมย: อื้ม อะ..ไร~ เสียงของเหมยฟังดูเหนื่อยๆ แปลกๆ แหะ ฉัน: คิดถึงทำอะไรอยู่ เหมย: ฉะ ฉันอ๊ะ ดะ เดี๋ยวแกค่อยโทรมานะ วางสายไปเลย.. ฉันมองโทรศัพท์แบบงุนงงๆ ฟังจากน้ำเสียงที่มันกระเส่าเมื่อครู่ก็พอจะเดาได้ว่าเพื่อนรักของฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันว่าวันนี้จะเข้าไปเล่นกับลูกเหมยมันสักหน่อย ไม่ได้ไปนานแล้ว อีกอย่างเผื่อวันนี้โชคดีได้หมอเป็นสามี อยากให้เขามารักเราตอบก็ต้องโผล่หน้าไปให้เห็นบ่อยๆ แต่เอ๊ะ! ที่ผ่านมาหนึ่งปีฉันว่าฉันก็โผล่หน้าไปให้หมอเดย์เห็นแทบทุกวันเลยนะ เขาไม่เห็นจะรับรักฉันเลย คิดถึงจูบวันนั้นแล้วก็ฟิน อร๊ายย!! ฉันนั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า ตอนเย็น... วันนี้ฉันโทรบอกเจ้แววแล้วว่าไม่รับงานเอ็น เพราะจะไปหาเหมยกับลูก #คฤหาสน์หลังใหญ่ ขับรถมาไม่นานฉันก็มาถึงบ้านของสามีในอนาคตตัวเอง พอจอดรถเสร็จก็รีบเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน ฉันบอกเหมยมันแล้วแหละว่าจะมาหา “....มาทำไม ?” เดินเข้าบ้านมาได้ไม่กี่ก้าวก็มีเสียงทักขึ้น น้ำเสียงแบบนี้ฉันจำได้ดี ไม่คิดว่าแค่ก้าวขาเข้ามาก็จะได้เจอหน้ากันแบบนี้ พรหมลิขิตชัดๆ เลย “หมอเดย์ ^_^” ฉันฉีกยิ้มกว้างให้หมอเดย์จากนั้นก็ก้าวขาเดินไปหาเขา แต่เขาดันรีบถอยหนีทำเหมือนกลัวว่าฉันจะข่มขืนอย่างนั้นแหละ “ตามฉันมาถึงบ้านเลยหรือไง ?” บางทีฉันก็คิดว่าหมอเดย์น่ะขี้ระแวงมากไปนะ โอเคแหละส่วนหนึ่งที่มาบ้านหลังนี้เพราะฉันอยากเห็นหน้าเขา แต่เหตุผลหลักๆ คือฉันมาหาเพื่อนมาเยี่ยมหลาน แต่ถ้าหมอจะคิดแบบนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก แกล้งหยอดเขาดีกว่า “ก็หมอหนีฉันไปไหนล่ะคะ ฉันก็เลยต้องตามมาถึงที่ ^_^” “หน้าไม่อาย! กลับไปบ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับเธอ” “ใจร้ายจังเลยค่ะไล่แบบนี้ระวังว่าสักวันจะหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นนะคะหมอ” บางทีคำพูดของหมอเดย์มันก็ทำเอาฉันจุกอกเหมือนกันนะ แต่ฉันก็แสร้งยิ้ม รักเขาไปแล้วนี่ “ไม่มีทาง อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” หมอเดย์จ้องหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าหมอเดย์แล้วก็ยิ้ม ฉันคงจะบ้าจริงๆ ชอบยั่วให้เขาหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more