“มาหารันครับ”
“มีอะไร” พอสายฟ้าได้ยินคำตอบของขุนพลก็อดทำให้เขาหงุดหงิดไม่ได้ เขามองหน้าขุนพลด้วยสายตาจับผิดว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมขุนพลถึงมาหาลูกสาวเขาถึงบ้านแบบนี้
“เอ่อ...” ขุนพลอึกอักเมื่อเจอคำถามกับสายตาจ้องจับผิดของว่าที่พ่อตาที่มองมาที่เขาไม่วางตาแบบนั้นแค่นี้เขาก็เกร็งไปทั้งตัวแล้ว หมดกันภาพพจน์ของผู้บริหารหนุ่มชั้นแนวหน้าของประเทศที่เขาอุตส่าห์สร้างมา
“ว่าไง!!!” สายฟ้าพูดคาดคั้นออกมาเสียงดังเพื่อเร่งให้ขุนพลพูดถึงจุดประสงค์ที่มารันแบบนี้ ไม่ใช่มานั่งอึกอักอ้ำอึ้งอยู่ได้เห็นแล้วมันชวนหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“ผมอยากเจอรันครับ”
“อยากเจอ!!!” สายฟ้าหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันทีหลังจากได้ฟังคำตอบที่ไม่น่าพอใจนั้น
“ครับอยากเจอ”
“มีอะไรทำไมถึงอยากเจอ”
“...” ขุนพลจะตอบสายฟ้าได้ยังไงว่าคิดถึงจนทนไม่ไหวถึงต้องมาหาถึงบ้านแถมไม่รู้ว่าเพราะอะไรรันถึงไม่ยอมรับสายเขาแถมไม่โทรกลับอีกต่างหาก
“เห้อ...
