“ขุนค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนคุณ” สาธิตส่งเสียงร้องห้ามพร้อมเดินตามผู้หญิงที่เปิดประตูเข้ามาในห้องติด ๆ เขาพยายามห้ามเธอแล้วแต่เธอไม่ยอมฟังแถมยังเปิดประตูห้องเข้ามาโดยพลการอีก สาธิตได้ส่งสายตาขอโทษขุนพลที่ตัวเองทำหน้าบกพร่อง ขุนพลแค่พยักหน้าตอบสาธิตออกไปเขาเข้าใจว่าสาธิตทำอะไรมากไม่ได้ก็ในเมื่ออีกคนห้ามแล้วอีกคนไม่ฟังผลมันก็จะเป็นแบบนี้แหละ
“คุณเอมี่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
“เอมี่จะมาชวนขุนไปทานอาหารกลางวันด้วยกันค่ะ” เอมี่เดินเข้ามากอดแขนขุนพลข้างที่ว่างอย่างถือวิสาสะโดยไม่แคร์หรือสนใจใครต่อใครที่ยืนอยู่ด้วย
ขุนพลปล่อยมือที่จับมือรันออกเพื่อแกะมือของเอมี่ออกจากแขนของตัวเขาก่อนจะเอื้อมมือไปโอบเอวรันและรั้งให้เข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิมเพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นว่ารันคือคนสำคัญของเขาไม่ใช่ใครก็ไม่รู้ที่มโนไปเอง
“ผมคงไม่สะดวกพอดีผมมีนัดแล้วครับ” ขุนพลตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบโดยไม่สนใจท่าทางไม่พอใจของเอมี่ท
