ฉุนหรานสาวบ้านป่า ยุค70

สินเดิมของแม่

เช้าวันต่อมา

ฉุนหรานไม่อาจข่มตาหลับได้ตลอดทั้งคืน เธอเอาแต่ครุ่นคิดว่าเช้าวันพรุ่งนี้จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เธอคิดคำนวณเอาไว้หรือไม่

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น การที่เธอได้ออกจากบ้านหลังนี้ถือเป็นเรื่องที่ด่วนที่สุด ดีกว่ายอมทนเป็นทาสให้สองแม่ลูกโขกสับ

"ทำกับข้าวเสร็จก็รีบไปเก็บของออกมาได้แล้ว อีกเดี๋ยวคนบ้านโหลวก็คงมารับหล่อนแล้ว ฉันคงไม่เสียเวลามานั่งต้อนรับขับสู้คนบ้านนั้นหรอกนะ จะมีค่าสินสอดมาให้รึเปล่าก็ไม่รู้!"

เสียงของนางลี่จิ่นดังขึ้นหน้าห้องครัว ทำให้ฉุนหรานที่ทำผัดผักบุ้งเสร็จพอดีต้องรีบรับคำแล้วกลับไปเก็บเสื้อผ้าของตนเองที่ห้องเก็บฟืน

"จ้ะน้าลี่จิ่น"

ขณะเดียวกันหน้าบ้านจางที่มีจางฮันผู้เป็นพ่อของจางฉุนหรานนั่งรออยู่ เสียงของผู้มาเยือนก็ดังขึ้นทำให้เขาต้องเดินออกไปรับ

"อาฮันอยู่ไหม ป้าหลี่เองนะ"

"เข้ามาก่อนสิป้าหลี่ นั่งก่อน ๆ มาแต่เช้าขนาดนี้คงพร้อมแล้วใช่ไหม ฉันได้ยินทุกอย่างมาจากอาจิ่นแล้วล่ะ"

ผู้เป็นเจ้าของบ้านเดินนำแขกทั้ง 3 คนมานั่งที่โต๊ะตัวเล็กกลางลานบ้าน สายตาของเขาสอดส่ายมองดูแม่ลูกบ้านโหลวที่เดินมาตัวเปล่าก็ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ก็อย่างที่รู้ ๆ กันดีว่าบ้านโหลวยากจนแค่ไหน ขอแค่บ้านนั้นรับเอานังเด็กเหลือขอออกจากบ้านไปก็ดีแล้ว

"คือว่าอย่างนี้นะ มันฉุกละหุกเกินไปบ้านโหลวเองก็เตรียมอะไรไม่ทัน แต่เมื่อวานอาจิ่นบอกว่าไม่มีเงินสินสอดก็ไม่เป็นไร ถือว่าให้เด็ก ๆ ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ นางยินดียกฉุนหรานให้บ้านโหลวโดยไม่มีข้อกังขา เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?"

"อ้อ จริง ๆ อาจิ่นว่ายังไงฉันก็ว่าอย่างนั้น อ้าวนั่นไง มาพอดีเลย"

พอจางฮันหันไปทางข้างบ้านก็เห็นภรรยากับลูกชังเดินออกมาพอดี เวลานี้เขาเอาแต่นึกว่ามันจะดีขนาดไหนหากลูกชู้คนนี้หนีไปให้พ้น ๆ หน้า

"ป้าหลี่มาแล้วเหรอ อาหรานรีบคำนับแม่สามีของเธอซะสิ"

"ใช่ ต่อไปนี้เธอไม่ใช่คนบ้านจางอีกต่อไปแล้วนะ ลูกสาวแต่งออกไปก็เป็นคนอื่น มีปัญหาอะไรก็ต้องจัดการให้ได้ด้วยตัวเอง อย่าได้คิดจะกลับมาพึ่งพาบ้านเดิมอีกเด็ดขาด"

คำพูดของจางฮันน่ารังเกียจจนโหลวเยียนกับลูกชายอยากจะลูกขึ้นด่าเสียให้รู้แล้วรู้รอด หากไม่คิดว่าแผนการที่วางเอาไว้จะติดขัดนางคงไม่นั่งทนจนป่านนี้

"เฒ่าจางไม่ต้องห่วง ถึงบ้านโหลวของเราจะไม่ร่ำรวยเหมือนคนอื่น แต่ฉันรับปากว่าจะดูแลฉุนหรานให้ดี ไม่ให้กลับมาที่นี่แน่นอน"

"ผมในฐานะสามี ไม่ว่าจะยากดีมีจนก็จะต้องดูแลภรรยาให้เต็มที่ คุณพ่อไม่ต้องกังวลว่าฉุนหรานจะกลับมารบกวนบ้านจาง ต่อจากวันนี้ไปฉุนหรานเป็นคนของบ้านโหลว ต่อให้ตายไปก็เป็นผีของบ้านโหลว ไม่มีวันกลับมาพึ่งพาคุณพ่ออีกเด็ดขาด"

สีหน้าและแววตาของโหลวตงกูในยามที่จ้องมองจางฮัน มันช่างดุดันจริงจัง ทั้งคำพูดที่แฝงไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ มันช่างทำให้จางฮันไม่ชอบเด็กหนุ่มคนนี้เอาเสียเลย

"ดี! ในเมื่อสินสอดก็ไม่มี ถ้าอย่างนั้นก็พากันไปเถอะ แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก"

"ไปสิอาหราน จำคำพูดของพ่อหล่อนเอาไว้ จากนี้ไปไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก"

สองสามีภรรยาแสดงออกชัดเจนต่อหน้าทุกคนโดยไม่ปิดบัง ในเมื่อไม่มีผลประโยชน์อะไรก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาปั้นหน้าเป็นคนดี

"ไปกันเถอะอาหราน ต่อไปแม่จะเป็นแม่ให้เธอเอง"

ตงกูเดินมาถือเอาห่อผ้าของฉุนหราน ส่วนโหลวเยียนผู้เป็นแม่ก็รีบอ้าแขนรับลูกสะใภ้ด้วยความเมตตา

"ยังไปไม่ได้ค่ะคุณแม่ ฉันยังไม่หมดธุระที่นี่"

คำพูดของฉุนหรานทำให้ทุกคนหันมองเป็นตาเดียว ไม่เว้นแม้แต่คนที่แอบฟังอยู่อย่างจางลี่หลิง

"มีอะไรก็รีบพูดมา ฉันไม่มีเวลามารับฟังเรื่องของคนนอกทั้งวันหรอกนะ"

จางฮันเอ่ยขึ้นอย่างมีโทสะ แทนที่จะรีบไปให้พ้น ๆ หน้าแต่ยังมาพิธีรีตองอะไรอีก

"ฉันต้องการสินเดิมของแม่ฉันคืน เดิมทีของที่เป็นของแม่ก็ต้องตกเป็นของลูกใช่ไหมจ๊ะป้าหลี่"

"ใช่ ของของแม่ก็ต้องเป็นของลูก ถ้าแม่ของอาหรานมีสินเดิมก็ต้องยกให้ลูกสาวเพียงคนเดียวก่อนออกเรือน"

ทางด้านผู้เป็นพ่อกับแม่เลี้ยงที่ได้ยินแบบนั้นก็เลือดขึ้นหน้า เงินมากมายขนาดนั้นเรื่องอะไรที่พวกเขาจะยอมให้ฉุนหรานได้ไป

"ไม่มีทาง! ถ้าจะไปก็ไปแต่ตัว อย่าหวังว่าจะได้อะไรไปจากที่นี่"

"ใช่ เงินพวกนั้นฉันจะเอาไว้เป็นสินเดิมให้ลูกสาวของฉัน น้ำหน้าอย่างแกอย่าได้หวังว่าจะได้ครอบครอง"

เมื่อฉุนหรานได้ยินแบบนั้นก็ขำร่วนออกมา ไม่ผิดจากที่เธอคิดไว้เลยแม้แต่น้อย แต่มีหรือที่เธอจะยอม...

"ถ้าอย่างนั้นก็มาฟังเรื่องนี้หน่อยเป็นไร ฉันเชื่อว่าพ่อกับน้าลี่จิ่นต้องรีบไปเอาสินเดิมของแม่มาให้ฉันแน่นอน"

"ไม่มีวัน แกอย่าได้ฝันไปเลย!"

"หึ! นานมาแล้วมีชายหนุ่มมากรักคนหนึ่งแต่งภรรยาที่มีฐานะดีเข้าบ้านพร้อมกับเงินสินเดิมก้อนใหญ่ อยู่มาทั้งสองมีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน แต่ด้วยความมักมาก ชายคนนั้นแอบไปมีสัมพันธ์ลับ ๆ กับหญิงสาวหมู่บ้านข้างกัน ไม่นานหล่อนก็มาบอกเขาว่าหล่อนตั้งท้อง"

"..." "..." "..."

"ด้วยความโง่งมหลงตัวเอง ชายคนนั้นไม่แม้แต่จะตรวจสอบว่าเด็กในท้องเป็นลูกของตนเองจริงหรือไม่? ซ้ำยังหันกลับมาแว้งกันภรรยาที่แต่งเข้าบ้านด้วยการลอบวางยานางทีละนิด ๆ ให้นางค่อย ๆ ป่วยอย่างช้า จนตายไปในที่สุด"

"..." "..." "..."

"เมื่อไร้ขวากหนามชายหน้าโง่ก็พาชู้สาวเข้ามาในบ้านทั้งที่ภรรยาพึ่งจากไปเพียงวันเดียว ทั้งคู่ใช้ชีวิตด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้ด้วยการกดขี่ข่มเหงลูกสาวของตัวเอง เพียงเพราะภรรยาใหม่เป่าหูว่าเด็กสาวเป็นลูกของคนอื่น"

"..." "..." "..."

"คนโสมมชั่วช้าก็ยังคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตนเอง ไม่ตระหนักคิดแม้แต่น้อยว่าภรรยาที่ปรนนิบัติตนเองกับครอบครัวจะเอาเวลาไหนไปนอกลู่นอกทาง ทั้งคู่ปกปิดเรื่องนี้มานานเพราะไม่อยากให้ชาวบ้านจับได้ หากเป็นเช่นนั้นคงไม่แคล้วถูกจับแก้ผ้าแห่ประจานไปรอบหมู่บ้าน"

"กะ..แก นังลูกชั่ว แกหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ"

นายจางฮันโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวพูดออกมา ใครจะไปคิดว่าเด็กคนนี้จะรับรู้เรื่องทุกอย่างและไม่ได้โง่อย่างที่คิดเอาไว้

"ถ้าไม่เอาสินเดิมของแม่ออกมาคืนให้ฉัน ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปแจ้งทางการ เลือกเอาเถอะว่าอยากจบเรื่องนี้แบบไหน"

"ไม่มีทาง ต่อให้พวกเราเป็นชู้จริงอย่างที่แกพูด แต่แม่ของแกก็ตายไปแล้วใครจะไปสนใจสิ่งที่แกพูด"

นางลี่จิ่นรีบตอบกลับอย่างเย้ยหยัน แม้นางจะกลัวจนมือสั่นแต่ใครจะยอมเสียสินเดิมก้อนนั้นไปง่าย ๆ

"แต่เรื่องวางยาก็น่าจะเอาผิดคนชั่วได้ ในเมื่อฉันเห็นเองกับตา และยังมีหลักฐานในมือ งานนี้พ่อที่เป็นคนลงมือคงต้องไปกินข้าวแดงในคุกแล้วล่ะ ส่วนคุณแม่เลี้ยง เรื่องที่น้าชุนกังแอบเข้าห้องนอนน้าลี่จิ่นทุกครั้งที่พ่อออกไปข้างนอก คงไม่อยากให้ฉันพูดใช่ไหม?"

ประโยคหลังฉุนหรานกระซิบที่ข้างหูแม่เลี้ยงเบา ๆ ทำเอานางลี่จิ่นถึงกับตัวชาวาบ เหงื่อเม็ดเล็กค่อย ๆ ซึมออกมาตามกรอบหน้า ก่อนจะหันไปมองสามีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

"มีเรื่องอะไรอีก? รีบพูดมา!"

"มะ..ไม่มีอะไรจ้ะพี่"

ฉุนหรานเห็นแบบนั้นจึงรีบพูดเรื่องสำคัญเพื่อจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

"ฉันจะนับหนึ่งถึงสิบ รีบไปเอาสินเดิมของแม่ฉันออกมาอย่างครบถ้วน ไม่อย่างนั้นเรื่องที่จางลี่หลิงแอบไปนอนกับใครมาบ้าง จนตอนนี้หล่อนท้องแต่หาคนรับเป็นพ่อไม่ได้จะถูกชาวบ้านเอาไปพูดกันอย่างสนุกปาก ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู"

คำพูดของฉุนหรานทำให้ทุกคนต้องนิ่งอึ้งไปตาม ๆ กัน แม้กระทั่งป้าหลี่ที่คิดว่าเด็กสาวอ่อนแอ ตอนนี้ก็ต้องเปลี่ยนความคิดใหม่อีกครั้ง มีเพียงโหลวตงกูเท่านั้นที่ยืนยิ้มกริ่มให้กับการไม่ยอมคนของว่าที่ภรรยา สิ่งที่เห็นมันทำให้เขาทึ่งในตัวเธอมาก

'ใบหน้าร้าย ๆ แบบนี้ทำไมดูมีเสน่ห์จัง ตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นคนยังไงกันแน่นะ'

"ลี่หลิง! แก..นังลูกไม่รักดี แกมั่วผู้ชายจนท้องจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ ห๊ะ!"

"ใจเย็นก่อนนะพี่ ฉันว่าเรามาหาทางแก้ไขเรื่องนังฉุนหรานก่อนดีกว่านะ ส่วนเรื่องอาหลิงเอาไว้ค่อยคุยกันนะพี่"

ขณะที่สองผัวเมียกำลังหัวเสียกับการกระทำของลูกสาว ฉุนหรานก็ค่อย ๆ เดินไปที่หน้าประตูรั้วบ้านพร้อมกับมองไปรอบ ๆ

"โอ้ มีคนเดินมาพอดี ตกลงจะเอายังไงคะ ฉันเริ่มนับแล้วนะ 1....2....3"

"ตกลง! ฉันจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้ แต่แกต้องปิดเรื่องทั้งหมดไว้เป็นความลับนะ รวมถึงป้าหลี่กับพวกแกด้วย"

"ตกลง 4....5....6....7....8....9"

นางลี่จิ่นรีบต่อรองก่อนจะวิ่งเข้าไปหยิบหีบของในห้องนอนออกมาให้ฉุนหราน ทางด้านจางฮันที่กำลังเดือดดาลก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมให้ภรรยาไปนำกล่องสินเดิมออกมามอบให้ฉุนหรานตามที่ร้องขอ เพื่อแลกกับการปกปิดเรื่องเน่า ๆ ในบ้านเอาไว้

"มาแล้ว ฉันมาแล้ว เอาไป นี่คือของของแม่แก ได้แล้วก็ไปให้พ้นหน้าฉันซะ อย่ากลับมาที่นี่อีก"

โคร้ม

ฉุนหรานเดินเข้าไปเปิดหีบไม้ขนาด 30 เซนติเมตรออกมาดู เมื่อพบว่าด้านในมีเงินอยู่ 2,000 หยวนและกล่องไม้เล็ก ๆ อีกหลายกล่องที่มีของต้องห้ามอยู่ข้าง ใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้มแห่งความพอใจก่อนจะอุ้มหีบนั้นแล้วเดินจากไปพร้อมทุกคน

"จบกันซักที เรื่องบ้า ๆ ของคนโสมมในบ้านหลังนี้ ได้เวลาเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว"