"กำลังคิดว่าทำไมฉันได้เห็ดน้อยใช่ไหมคะ"
ฉุนหรานเอ่ยถามสามีอย่างรู้ทัน
"เห็ดไม่ค่อยมีเหรอ ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวพี่พาไปเก็บเห็ดสน รับรองว่าอร่อยกว่าเห็ดอย่างอื่นแน่นอน ถ้าไม่ได้เต็มตะกร้าเราไม่ต้องกลับบ้านกันเลยดีไหม?"
"เกินไปค่ะสามี อันที่จริงฉันเก็บเห็ดได้เต็มตะกร้าแล้วค่ะ แต่ฉันเก็บเข้าไปไว้ในมิติ ส่วนที่เห็นในตะกร้าตอนนี้ก็เป็นพวกที่เก็บตอนรอพี่ตัดไม้ไผ่อยู่"
"อ๋า พี่ก็นึกว่าอาหรานตั้งใจมาเก็บเห็ดแล้วเห็ดมันไม่ออก ถ้าเป็นแบบนั้นคงเสียความรู้สึกแย่เลย"
ใบหน้ามนส่งยิ้มหวานให้สามี เขาช่างห่วงใยความรู้สึกของเธอดีเหลือเกิน หากเขาเป็นแบบนี้ตลอดไปคงจะดี นี่คืออีกสิ่งหนึ่งที่ฉุนหรานกลัวที่สุดในส่วนลึกของหัวใจ
เธอกลัวว่าความสุขที่กำลังอยู่กับเธอในตอนนี้มันจะอยู่ได้ไม่นาน เหมือนครั้งที่เธอยังเป็นเด็ก เธอกำลังใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับแม่และยายอยู่ในชนบท แต่ทั้งคู่ก็จากเธอไปในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน
