🐨วิศวะหวงรัก EP.6

1816 Words

GALEN UNIVERSITY หญิงสาวในชุดเสื้อช็อปวิศวะกับผมที่ไม่ได้จัดทรงจึงปล่อยสยายลงกลางหลังและใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง "อันตรายนะไอรีน!" "ไปก่อนนะคะพี่ไอเดีย" เธอรีบลงจากรถที่จอดยังไม่สนิทจนโดนพี่ชายดุ เธอวิ่งหน้าตั้งไปที่ตึกคณะของตัวเองอย่างเร่งรีบ เพราะวันนี้เธอมีฟังบรรยายจากอาจารย์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความเนี๊ยบ ความตรงต่อเวลา เพราะถ้ามาสายจะถูกหักคะแนน ขาดเกิน3ครั้งจะหมดสิทธิ์สอบทันที เนื่องจากเพิ่งเปิดเทอมได้ไม่นานเธอจึงไม่อยากสายหรือขาดเรียน "ไม่น่าเลยไอรีนเอ๊ย!" เธอดูนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าตอนนี้มันเลยเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้าเธอเข้าคลาสนี้สายโดนหักคะแนนแน่เลย ยิ่งอาจารย์คนนั้นยิ่งน่ากลัวอยู่ด้วย ตุบ! แต่ด้วยความไม่ได้ดูทางเพราะมัวแต่ดูนาฬิกาทำให้เธอชนเข้ากับใครบางคนเข้าอย่างจังจนเกือบจะล้มหน้าทิ่มลงบนพื้น "เฮือกกก!!" เธอหลับตาปี๋เตรียมตัวรับความเจ็บของพื้นซีเมนต์แล้ว แต่ทว่า... "เวลาเดินควรดูทางด้วยนะครับ" พรึ่บ! เธอลืมตาขึ้นมาแล้วหันกลับไปมองด้านหลังที่ถูกมือของใครบางคนกำลังดึงคอเสื้อเธออยู่และเมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเป็นใครก็ทำให้เธอถึงกับชะงักไปทันที "รุ่นพี่อีธาน ขอโทษค่ะ" ":⁠-⁠)" เขายิ้มมุมปากส่งให้ นั่นทำให้เธอถึงกับชะงักไป รุ่นพี่อีธานปล่อยเธอให้เป็นอิสระแล้วเดินจากไป แต่ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่อยู่ในกลุ่มเพราะคนที่เดินผ่านเธอไปก็คือรุ่นพี่โลเวลกับรุ่นพี่ลูเซี่ยน พวกเขาสามคนเดินมาด้วยกัน! เธอมองตามพวกเขาด้วยความอึ้ง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพวกเขาใกล้ขนาดนี้ ถ้าไม่นับรุ่นพี่โลเวลที่เจอกันที่ห้องนั้น "เฮ้ย! สายแล้วยัยไอรีน!" แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องรีบเข้าเรียนเธอจึงรีบวิ่งหน้าตั้งไปที่ตึกคณะทันที... ____________ ร่างบางเลิกเรียนเสร็จพร้อมกับถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะเธอไม่ทันเวลาน่ะสิ สายไปครึ่งชั่วโมงแถมยังโดนคนทั้งห้องมองกันอีก แถมไม่พอแค่นั้นเพราะโดนหักคะแนนไปแล้วด้วย วิชาเขียนแบบก็ยากอีก เฮ้อ! ต้องให้พี่ชายสุดที่รักช่วยอธิบายด้วยแล้วล่ะ "ไม่ทันเลกเชอร์ใช่มั้ย ^⁠_⁠^" "หืม" เธอเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งข้างๆ ที่กำลังส่งยิ้มหวานให้พร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างมึนงง "ใช่ เขียนแบบกับสเกตซ์ภาพออโธกราฟิกฉันไม่ทันน่ะ" "เดี๋ยวส่งให้ ไม่รู้ว่าเธอจะอ่านเข้าใจหรือเปล่านะ" "ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจแน่นอน" ฉันตอบอย่างรวดเร็วแล้วส่งยิ้มให้กับเธอคนนั้น "เธอชื่ออะไรเหรอ? ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนล่ะ" ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงน่ารักๆ แถมยังยิ้มสวยเท่ายัยคนนี้มาก่อนเลยนะ ไม่รู้เลยว่าเรียนห้องเดียวกัน "ฉันชื่อลิตา เพิ่งมาวันนี้วันแรกน่ะ" "อ่อ ฉันไอรีนนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะลิตา ^⁠_⁠^" ถึงจะแปลกใจที่เพื่อนผู้ยิ้มหวานคนนี้จะมาเรียนวันแรก แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว "จะไปทานข้าวหรือเปล่า?" "หืม" "ฉันยังไม่มีเพื่อนน่ะ ขอเป็นเพื่อนเธอได้มั้ย?" "ได้สิ งั้นไปด้วยกันเลย ฉันนัดเพื่อนไว้ด้วยจะได้แนะนำให้เธอรู้จักด้วย" "อื้ม" หลังจากนั้นสองสาวสวยที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่นาทีก็ไปนั่งทานข้าวด้วยกันกับเพื่อนอีกสองคนของไอรีน ทั้งสี่คนจึงได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น "เสร็จจากนี้พวกเธอไปไหนกันต่อเหรอไอรีน" ลาน่าถาม "ไม่รู้สิ คงอยู่แถวๆ นี้แหละ เดี๋ยวตอนเย็นต้องพบรุ่นพี่อีกไม่ใช่เหรอ ฉันขี้เกียจกลับไปกลับมา" ถึงแม้ว่าบ้านฉันจะอยู่ใกล้แค่ไหน แต่ก็ไม่อยากกลับไปกลับมาอยู่ดี "นั่นสินะ งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพวกเราไปเจอกันที่ลานเลยนะ ฉันกับเลน่ามีเรียนน่ะ" "โอเค แล้วเธอล่ะลิตา" "ฉันจะไปห้องสมุดน่ะ ไปด้วยกันมั้ย" "ได้สิ ไปงีบสักหน่อย คิคิคิ" "ไปห้องสมุดเขาให้ไปอ่านหนังสือ ไม่ได้ให้ไปงีบหลับนะไอรีน" "อย่าบอกว่าเธอไม่เคยทำลาน่า" "เป็นประจำ" นี่ไม่ใช่เสียงลาน่าแต่เป็นเลน่าที่ตอบแทนพลางยิ้มออกมา นั่นทำให้เกิดเสียงหัวเราะในหมู่พวกเธอทันที สี่สาวต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง โดยที่ไอรีนเลือกที่จะไปห้องสมุดกับลิตา แต่ทางไปห้องสมุดก็ต้องผ่านห้องเกเลนอยู่แล้ว เวลาที่ผ่านมาทางห้องเกเลน เธออดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปในนั้น เพราะเธอรู้ว่าตรงหน้าต่างด้านนี้เป็นห้องของรุ่นพี่โลเวล เฮ้อออ...นานๆ ทีจะได้เจอรุ่นพี่โลเวลสินะไอรี เมื่อเช้าตอนที่เจอกันก็เป็นเหตุสุดวิสัยแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น หวังว่าตอนเย็นคงจะเจอรุ่นพี่เขานะ "เป็นอะไรไอรีน ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ" "จะไม่ให้เศร้าได้ยังไงล่ะก็ไม่ได้เจอหน้ารุ่นพี่เลยอ่ะ" เธอหน้างอทันที "รุ่นพี่?" "รุ่นพี่โลเวลน่ะ เฮ้อออ..." "เธอชอบรุ่นพี่โล...อุ๊ปส์!" ชู่~~ "จะเสียงดังทำไมลิตา!" เธอรีบเอามือปิดปากเพื่อนทันที ก่อนที่คนอื่นจะได้ยิน "ไม่น่าบอกเธอเลย" พรึ่บ! "ทำไมถึงชอบพี่โลเวลเหรอไอรีน ^⁠_⁠^" ลิตาถามด้วยความอยากรู้พลางยื่นหน้าเข้าหาเธอด้วยรอยยิ้มหวาน ที่ทำเอาเธอถึงกับผงะไปเลย "หล่อ เท่ เก่ง ฉลาด ถึงจะดูนิ่งหรือเย็นชาก็ตามเถอะ แต่รุ่นพี่เป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหว >⁠.⁠ "นั่นพวกรุ่นพี่นี่ไอรีน" เสียงลิตาเอ่ยเรียกสติเธอกลับมา "ไหน!" "นั่นไง เดินมาทางนี้แล้ว" ตึกตัก...ตึกตัก เสียงหัวใจเต้นสั่นรัวเมื่อเธอมองบุคคลตรงหน้าที่กำลังเดินมาทางที่เธอยืนอยู่ ถึงแม้ทั้งสี่คนจะโดดเด่นกันทั้งนั้น แต่คนที่ดึงดูดสายตาของเธอก็คือเขา รุ่นพี่โลเวล... "มองตาไม่กะพริบเลยนะไอรีน" สายตาของเธอมองไปทางพวกรุ่นพี่ที่กำลังเดินตรงมาทางนี้ แต่เธอรู้ดีว่าพวกเขาคงจะไปที่ห้องนั้น นั่นทำให้เธอขยับตัวไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อให้ได้ใกล้เขามากขึ้น _____________ LOWELL PART "ใช่ผู้หญิงคนเมื่อเช้าหรือเปล่า" "ใครวะ" "คนที่เดินชนผม แต่ว่าดูเหมือนเธอกำลังมองคุณโลเวลอยู่นะครับ หึหึหึ" อีธานพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสายตาและรอยยิ้มที่ผู้หญิงคนนั้นมองเพื่อนของเขา "แต่อีกคนดูเหมือนมึงจะรู้จักดีเลยนะ" "หึ!" โลเวลแสยะยิ้มแล้วเหลือบมองเพื่อนของเขา ก่อนที่จะมองผู้หญิงสองคนนั้นที่เขากำลังจะเดินผ่านด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เขาจำเธอได้ ยัยเด็กพูดมากคนนั้น เขาคิดว่าน้องสาวของเขาพูดมาก แต่พอเจอยัยเด็กนั่นน้องสาวเขาเทียบไม่ติดเลย! พรึ่บ! เมื่อมาถึงห้องเขาก็ปลีกตัวเข้าไปในห้องของตัวเองทันทีโดยไม่พูดอะไรกับไอ้พวกที่เหลือที่พอถึงห้องมักจะเล่นเกมเป็นอันดับแรก มีแค่เขากับไอ้อีธานเท่านั้นที่ชอบอยู่ในห้องเงียบๆ คนเดียวมากกว่าที่จะอยู่กับคนหมู่มาก เพราะเขาแค่ชอบความสงบ ไม่ชอบความวุ่นวาย แต่...ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีอีกคนเปิดประตูเดินตามเขาเข้ามาในห้อง "ถ้าจะมาถามเรื่องยัยนั่นกูไม่ตอบ" เขาหันกลับไปประจันหน้ากับคนที่เข้ามาใหม่ เขารู้ว่ามันอยากรู้เรื่องอะไร "มึงไม่บอกกู" "แล้วทำไมกูต้องบอกมึง" "เด็กนั่นกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่" "กูบอกมึงแล้วไงว่ากูไม่ตอบ!" น้ำเสียงนิ่งติดเย็นชาเอ่ยขึ้นมา เขาจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ "แล้วมึงก็ห้ามยุ่ง! เพราะน้องกูตัดใจจากมึงแล้วว่ะ!" เขาเตือนมันด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่สนใจคำพูดของเขาเลยสินะ "หึ :⁠-⁠)" ปัง! ประตูถูกปิดเสียงดังจากฝีมือของคนที่กำลังไม่พอใจในคำตอบของเขาแล้วเขาก็ไม่ได้เห็นด้านนี้ของมันนานแล้วสิ! ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ทำให้เขาละสายตาจากนอกหน้าต่างแล้วมองไปที่เบอร์ที่โทรเข้ามา เขาจึงกดรับสาย (ฮัลโหลพี่โลเวล) "ว่าไง" (ไม่ทักทายน้องเลยนะคะ) "เธอเองก็ไม่ทักพี่เหมือนกัน" (แงง! พี่โลเวลคะ ตอนนี้น้องกำลังสืบให้อยู่นะคะ) "สืบ?" (ก็เรื่องนั้นไงคะที่พ่อคุยกับพี่) "....." เขาชะงักไปก่อนที่จะนึกถึงเรื่องที่พ่อเขาเคยคุยไว้เมื่อครั้งที่ท่านกลับมาที่ไทย "ไม่ใช่คนนั้น" (รู้ค่ะ แต่คนนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะคะ) "ไร้สาระ บ่ายไม่มีเรียน" เขาเปลี่ยนเรื่องคุย (ไม่มีค่ะ กำลังจะไปห้องสมุด) "อืม" (อ่อ เย็นนี้พี่มาที่ลานกิจกรรมหรือเปล่าคะ) "ไม่" (ไม่มาจริงๆ เหรอคะ) "พี่ไม่ว่าง แต่คนที่จะเข้า มีไอ้เบลซกับไอ้อีธาน" (....) ปลายสายเงียบไป "เงียบไปเลยสินะ ไหนบอกตัดใจได้แล้ว" (แค่นี้ก่อนนะคะพี่โลเวล อ่อ คืนนี้เจอกันที่ผับพวกพี่นะคะ) "ไม่ต้องไป!" เขาเอ่ยเสียงดุใส่ปลายสายทันที (เพื่อนชวนน่ะค่ะ ลองดูก็ไม่เสียหาย แค่นี้นะคะรุ่นพี่) "เดี๋ยว!" ติ๊ด! หลังจากที่ปลายสายตัดไป เขาก็นั่งครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะเสมองไปทางหน้าต่างแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นก่อนที่จะเดินไปตรงที่เขามองก่อนหน้านี้ เขายืนกอดอกมองไปด้านนอกก่อนที่จะส่ายหัวอย่างเอือมๆ แต่เขาก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมจนกระทั่งไม่มีสิ่งที่น่าสนใจแล้วถึงจะกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วต่อโมเดลอีกครั้งเพื่อทำสมาธิ LOWELL PART END ???? ?เปิดให้อ่านฟรี 24 ชม. ต่อจากนั้นไรท์จะติดเหรียญนะคะ? ?ฝากนิยายเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ??

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more