“พะ...พี่คิมหมายความว่าไง?”
“พี่ก็หมายความตามที่พูด” คือผมหมายความตามที่พูดจริงๆ นะครับ แม่ของลูกผมต้องเป็นผู้หญิงคนนี้เท่านั้น
คนที่ผมคอยเฝ้ามองตลอดระยะเวลาสี่ห้าปีที่ผ่านมา คนที่ผมเฝ้าทะนุถนอมแบบริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม คนที่ผมยอมให้ได้แม้กระทั่งชีวิตของผมเอง!!
“พี่คิดกับณิยังไงกันแน่....!!”
“ที่ก่อนหน้านี้พี่บอกว่าพี่หึงณิ...พี่หวงณิ...เป็นเพราะว่าพี่ชอบณิเหรอ?” ณิรินจ้องหน้าผมอย่างต้องการคำตอบ!!
ก็พูดไปซะขนาดนั้นยังจะมาถามผมอีก ทำไมน้องมันเข้าใจอะไรยากจังวะ!!!
“เงียบทำไมคะ....แค่นี้พี่ตอบณิไม่ได้เหรอ?”
“พี่ไม่ได้ชอบ...!” แต่ว่าพี่รัก แล้วพี่ก็รักของพี่มานานแล้ว ไอ้ประโยคหลังผมพูดคนเดียวในใจ แล้วทำไมผมไม่พูดมันออกไปเลยวะ
“มะ..ไม่ชอบงั้นพี่ก็เลิกยุ่งกับณิสักทีสิคะ....เลิกทำแบบนี้กับณิได้แล้ว!” ผมรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่สั่นเครือของร่างบางที่นอนแผ่หลาอยู่ใต้ร่างของผม!
นี่ผมกำ
