รองเท้า เบอร์ 34
602 Words
โรงเรียน
" ผึ้ง ผึ้ง ทางนี้ ทางนี้ " เสียง น้ำ เพื่อนรักเพียงคนเดียวของผึ้ง ตะโกนเรียก อย่างตื่นเต้น
" ว่า....." ฉันรีบเดินเข้ามาหา น้ำ เพราะยัยนี้ต้องมีอะไรตื่นเต้น ให้ดูแน่ เพราะถ้าไม่มี อะไรตื่นเต้น จะไม่มีทางร้อนรน ขนาดนี้แน่นอน
" ฉันกับแก เรา เรา สองคนสอบติด ผแนกบัญชี" เสียง ตื่นเต้นของน้ำ ที่พูดออกมา ทำให้ฉันวิ่งเข้าไปดูที่ บอด
" เฮ้ย....ชะ ชะ ใช้ ใช้ จริงๆด้วย ฮ่าๆ ฮ่า" ฉันกับยายน้ำ กระโดดกอดกัน อย่างดีใจ เพราะโรงเรียน นี้เป็นโรงเรียนของรัฐบาล และเป็นโรงเรียนที่ มีแต่พวกหัวกะทิ ไม่ว่าจะเป็นคนรวย หรือคนจน ถ้าไม่ฉลาดหรือหัวกะทิ จริงๆ ก็ไม่สามารถเข้าได้ ดังนั้นฉันกับยัยน้ำ ถึงต้องพยายาม กว่าคนอื่น เพราะถ้าเราสองคน จบจากที่นี้ จะมีบริษัทใหญ่ๆ หรือ ธนาคารใหญ่ๆ มาติดต่อ รอรับตัวเลย
" แหม่.....กะอีแค่ สอบติดโรงเรียน รัฐบาล กระจอก กระจอก ทำไมจะต้องแหกปาก ขนาดนั้นด้วย พวกฉันทั้งหกคน เรียนโรงเรียน เอกชนดังๆ ในตัวเมือง ที่มีแต่ผู้ชายหล่อๆ ไฮโซ ๆ เต็มไปหมด ฮ่าๆ ฮ่า พวกกะจอก แบบเธอสองคน คงไม่มีโอกาส ได้รู้หรอก 55555" เสียง ยัยมดคันไฟ ไม่รู้มันเกลียด อะไรฉันสองคนนักหนา เจอฉัน หรือเจอยัยน้ำที่ไหน เป็นต้องถากถาง ตลอด
" ฉันว่ามันไม่หน้า ชื่อมดหรอกนะ มันหน้าจะชื่อจอบ " ยัยน้ำ ดึงฉันเข้าไปกระซิบ
" 5555 เอ้อ จริง" จากนั้นเรา สองคนก็เดินหัวเราะ ผ่านไป แต่....
" พวกแก สองคนหัวเราะอะไรกัน" เสียงมด ที่เป็นหัวหน้า ของแก๊ง ตะหวาดเสียงเข้ม ใส่พวกเราสองคน
" หัวเราะเธอนะสิ " จากนั้นเราสองคน ก็มองหน้ากันแล้วหัวเราะเสียงดัง จนคนที่นั่งอยู่แถวนั้น มองกันเป็นตาเดียว
" ขำอะไรไม่ทราบ ยัยกระจอก " มดและกลุ่มเพื่อนๆ ก็เดินเข้ามา ดันไหล่พวกเราสอง คนอย่างหาเรื่อง
" เห้อ...... อุตส่าว่าจะไม่มีเรื่องแล้วเชียว " ผึ้ง เป็นเด็กน่ารัก แต่ไม่เคยยอมใคร ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ถ้าทำผิด ก็ไม่อายที่จะกล่าวคำว่า ขอโทษ
" ทำไม แกจะทำอะไรพวกฉัน หะ อีลูกไม่มีพ่อ"
พัวะ ตุบ ! โอ้ย.....
เสียงโอดครวญ ของยัยมด ที่ล้มลงไปกองกับพื้น เนื่องจากโดนกำปั้น กับส้นตีน เข้าไปเต็มท้องกับเต็ม ปาก
" แก ฉันจะไปฟ้องพ่อฉัน ให้มาจัดการ กับแก อีผึ้ง อีลูกกำพร้า "
มด พยุงตัวลุกขึ้นด้วยสภาพ เสื้อนักเรียน ที่มีรอยรองเท้า เบอร์ 34 ปากที่มีเลือดซิปออก
นักเรียนที่อยู่ ระแวกนั้น ต่างก็พากันหัวเราะสมน้ำหน้า เพราะไม่มีใครชอบ 6 สาวแก๊งนางฟ้า ซึ่งไม่รู้ว่าใครเป็นคนตั้งให้พวกมัน
" เอ้อ กูจะรอ พ่อมึง อีมดคันไฟ " ฉันพูดเน้นคำว่าพ่อ เพราะความโมโห ส่วนสาวๆ เพื่อนรักของนางอีกห้าคน พอเห็นสภาพเพื่อนแบบนั้น แล้วก็ไม่มีใคร กล้าพูด หรือทำอะไรอีก นอกจากยืนทำท่า ทำทางข้างหลัง ยัยมดคันไฟ
" เริดมาก แม่ " น้ำยกนิ้วโป้ง ให้ผึ้งอย่างซะใจ ก่อนจะพากันเดินเข้าห้องเรียน อย่างอารมณ์ ดี ^___^
" เลิกเรียนแล้วว่างไหม ฉันอยากช่วนแกไปเดินเล่น คลองถมนะ " เสียงน้ำเอ้ยชวน ผึ้งด้วยรอยยิ้ม ที่ตื่นเต้น รอฟังคำตอบ
" อืมไปสิ ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไปซื้อหมูมาไว้ปิ้งตอนเช้าด้วย " ^____^
- Writer
