“หิวหรือไม่”
เหวินถิงเว่ยเอ่ยถามเมื่อรั่วอิงแต่งกายเรียบร้อยแล้ว แต่กว่าจะเรียบร้อยได้ก็วุ่นวายน่าดู เพราะเสื้อผ้าของนางขาดวิ่นจนไม่อาจสวมใส่ได้ เขาจึงต้องนำเสื้อผ้าของเขามาให้นางใส่ก่อนเป็นการชั่วคราว
เมื่อเห็นนางพยักหน้าน้อยๆ เขาก็คว้ามือนางมากุมไว้ ก่อนจะจูงนางเดินลงจากเกวียน
รั่วอิงยิ้มน้อยๆ ก้มมองมือของตนเองที่ถูกมือหนาใหญ่กุมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ความอบอุ่นซ่านระเรื่อมาถึงหัวใจอีกครั้ง
‘ข้ารักท่านเหลือเกิน’
หัวใจดวงน้อยฟูพองราวกับถูกเป่าลมเข้าไปจนคับอก ขอแค่เขายังกุมมือนางไว้ไม่ยอมปล่อย นางก็พร้อมจะยืนอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป
เซี่ยรั่วอิงหมุนกายมองไปรอบๆ เห็นเหล่าขบวนคาราวานตั้งกระโจมนอนพักผ่อนตามใต้ต้นไม้ใหญ่ ก็ยิ่งหวนคิดไปถึงคืนวันที่ได้ร่วมเดินทางค้าขายกับสามี
ช่วงเวลานั้นเป็นวันคืนที่เต็มไปด้วยความสุข ความหวัง และความเชื่อมั่น แต่แล้วมันก็ถูกคลอนแคลนจนลดน้อยถอยลงเพียงเพราะกลุ่
