ตอนที่ 10 คาดคั้น
1468 Words
ภายในห้องชุดหรูที่เสียงครวญครางประสานกับเสียงกระทบกันของร่างกายดังต่อเนื่องกินเวลาล่วงเลยไปที่ชั่วโมงกว่า
ไฟภายในห้องนอนที่สว่างจ้าทำให้เห็นใบหน้าและเรือนร่างของกันและกันอย่างชัดเจน สิ่งที่เซย์ทำกับจีน่ามันอาจจะเหมือนการแอบกินในที่ลับตาไม่ให้ใครรู้ ทว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันเขาไม่เคยปิดไฟ เขามองทุกอย่างที่เป็นเธอ สัมผัสทุกจุดไม่มีจุดไหนเป็นของต้องห้าม เซย์อิ่มเต็มคราบเวลาที่ร่วมรัก พออยู่กันต่อหน้าคนอื่นเราก็ยังเป็นแค่เพื่อนเหมือนเดิม
เมื่อมีบุคคลที่สามสถานะนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป!
เป็นอีกคืนที่จำนวนคืนแทบนับไม่ถ้วนที่เจ้าชีวิตบังคับให้หลับนอนที่นี่ บนเตียงที่มีแค่เธอและเขา วงแขนแข็งแรงโอบกอดที่ตัวเธอทุกครั้ง บางครั้งที่นึกเสียดายหากวันหนึ่งวงแขนนี้จะเปลี่ยนไปโอบกอดใครอีกคนที่ไม่ใช่เธอก็พลอยใจหายอยู่ร่ำไป
ปึง~
เสียงกระชากประตูให้ปิดลงส่งผลให้ร่างบอบบางที่นอนคว่ำหน้าบนเตียงสะดุ้งด้วยความตกใจ จีน่าพลิกตัวกลับ แขนเรียวที่ขยับทำให้สัมผัสได้ถึงความเย็นของพื้นที่ข้างกาย บ่งบอกว่าคนที่หลับนอนด้วยกันมาทั้งคืนเขาตื่นก่อนเธอ
“ไปไหนมาเหรอเซย์” ไร้เสียงตอบกลับจากคนถูกถาม ตาคมเพียงแค่ตวัดมามองก่อนจะดึงสายตากลับไปดังเดิม
“เป็นอะไรเนี่ย ทำหน้าเหมือนโกรธใครมา”
“จะกลับเลยไหม ฉันไม่ส่งนะ ส่วนค่าแท็กซี่กลับอยากได้เท่าไหร่ก็หยิบเอา” ว่าจบกระเป๋าเงินก็ถูกวางลงบนโต๊ะใกล้ๆ จีน่าไม่ได้หยุดโฟกัสที่เหตุผลของความหงุดหงิดอีกต่อไป ความจุกตอนที่มองเห็นความไร้ค่าของตัวเองต่างหากที่วิ่งเข้ามาแทน
“เป็นอะไร ไม่พอใจอะไรฉัน”
“บอกให้กลับก็กลับไปเถอะ หรืออยากอยู่ต่อเพื่อให้ฉันทำอะไรๆ กับเธออีก”
“ฉันถามนายดีๆ นะ อยู่ดีๆ ก็มาเป็นแบบนี้ เหมือนคนผีเข้าผีออก”
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร” ขายาวก้าวผ่านหน้าไปซะดื้อๆ ปล่อยคนบนเตียงไว้กับความงุนงงที่ไม่สามารถหาคำตอบกับตัวเองได้
จีน่าสะบัดผ้าห่มที่คลุมกายออกห่างก่อนจะดันตัวลุก สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือรีบไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ควรทำใจยอมรับว่าเซย์ก็ยังเป็นเซย์แบบนี้ เมื่อไหร่ที่อยากให้มาเขาก็จะทำทุกทางเพื่อให้เธอมา สุดท้ายเวลาที่เขาไม่อยากให้อยู่เขาก็คงไล่ให้กลับแบบไม่แคร์
“นี่ค่าแท็กซี่ของเธอ” ร่างสูงเดินเข้ามาประชิด คว้ามือเรียวไปจับก่อนจะยัดเงินใส่มือให้แบบประชดประชัน
“ฉันไม่เอาเงินนาย ฉันกลับของฉันเองได้”
“เธอเห็นเงินของฉันมันกลายเป็นเงินสกปรกตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เลิกทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงตัวเองได้ไหม ไม่พอใจอะไรฉันก็แค่พูดกันตรงๆ อย่ามาทำแบบนี้โตๆ กันแล้ว”
“แล้วคนที่บอกว่าโตๆ กันแล้วมีความรู้สึกบ้างไหม เธอยอมขึ้นเตียงกับฉันเพราะฉันช่วยเธอ มันเป็นแบบนั้นและมันก็มีแค่นั้น ไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรใช่ไหม”
“แล้วนายต้องการให้ฉันรู้สึกอะไร ต้องการให้ฉันรู้สึกดีกับนายงั้นเหรอ”
“ได้ไหมล่ะ”
“เซย์...”
“หึ! ฉันก็แค่อยากรู้ว่าทุกครั้งที่เธอนอนกับฉัน เธอทำมันไปเพราะหน้าที่หรือมันมีความรู้สึกอื่นแอบแฝง ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอมีหัวใจหรือเปล่า หรือมันหมดไปตั้งแต่ตอนที่เธอ...”
“ตั้งแต่อะไร” สิ่งที่ขาดหวงลงดื้อๆ ส่งผลให้จีน่าย้อนถามกลับแทบจะทันที อยู่ดีๆ เขาก็เข้ามาหาเรื่องเธอ อยู่ดีๆ ก็ทำเป็นห่างเหินทั้งที่ทุกครั้งที่อยู่ในที่ลับตาคน เซย์ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
“พูดออกมาตรงๆ เถอะ นายต้องการพูดอะไรกับฉัน บอกออกมาตรงๆ เลย ให้มันรู้ด้วยกันทั้งสองฝ่ายมันจะได้เคลียร์”
“ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงตอนที่เธอนอนกับฉัน”
“สุดท้ายก็ไม่พ้นอยากล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันสินะ” จีน่ายัดเงินในมือกลับคืนให้เจ้าของ
เธอไม่รู้ว่าตอนนี้หมอนี่อารมณ์เสียเรื่องอะไร อยู่ดีๆ ทำไมถึงมาพาลเธอแบบนี้ แต่การทำลายความรู้สึกกันด้วยคำพูด มันไม่มีใครรู้สึกโอเคหรอก
“ฉันยังพูดกับเธอไม่จบ”
“ปล่อย ฉันจะกลับ” ต้นแขนเรียวถูกดึงเอาไว้แน่น พยายามจะดึงเท่าไหร่มันก็ดึงไม่ออก บ่งบอกว่าตราบใดที่อีกคนไม่ได้คิดจะปล่อย เธอไม่สามารถไปไหนได้เด็ดขาด ต่อให้ก่อนหน้านี้เขาจะไล่เธอ แต่ถ้าวินาทีนี้เขายังไม่ได้ต้องการให้เธอไป เธอก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี
“เซย์”
“ถ้าอยากให้ฉันปล่อยก็ตอบคำถามที่ฉันอยากรู้ แล้วฉันจะปล่อยเธอไป”
“เรื่องระหว่างเรา เราตกลงกันชัดเจนแล้ว นายจะมาถามเอาอะไรในเมื่อนายมีคนของนายอยู่แล้ว ในเมื่อทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นแล้วก็ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไปจนกว่าจะจบดีไหม มันจะได้ไม่ต้องรู้สึกลำบากใจทั้งสองฝ่ายไง”
“ฉันกำลังถามความรู้สึกของเธอ ไม่ต้องมาสนเรื่องของฉัน คนของฉัน หรืออะไรก็ตามที่มันเกี่ยวกับฉัน” จีน่าหลบตาวูบ ไม่เข้าใจว่าทำไมประเด็นเรื่องนี้ถึงถูกตั้งขึ้นมาใหม่
และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะบอกความรู้สึกของตัวเองทั้งที่ถูกย้ำเตือนมาตลอดว่าอะไรเป็นอะไร
“เราเป็นเพื่อนกัน”
“... งั้นก็แปลว่าเธอสามารถนอนกับฉันได้แบบไม่รู้สึกอะไรเลยสินะ”
“เป็นแบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ หรือนายไม่ได้ต้องการแบบนี้แล้ว”
“งั้นก็มีอีกคำถามหนึ่งที่ฉันจะถามเธอ”
“พอเถอะเซย์ ถ้ายังอยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เลิกถามฉันได้แล้ว”
“ฉันจะเลิกถาม ถ้าเธอตอบเรื่องที่ฉันอยากรู้ แล้วฉันจะไม่พูดถึงอะไรอีกเลย”
“อะไร” จีน่ามองสบตากับคนตัวโตนิ่งๆ เซย์ที่จริงจังในลุคแบบนี้ บอกตรงๆ ว่าเธอเองก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน
“เธอยังไม่ลืมรักครั้งแรกของเธองั้นเหรอ”
“นายจะรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาอีกทำไม” ขาเรียวขยับเพื่อก้าวตั้งใจจะเดินหนี เพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ทว่ากลับไม่เป็นผลกับคนเอาแต่ใจแบบเซย์
“ไม่อยากพูดถึงเพราะเธอยังไม่ลืมงั้นเหรอ”
“อย่าพูดถึงเรื่องนี้เพราะมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องของเรา”
“แต่ฉันอยากรู้”
“เซย์...”
“ในเมื่อเธอเคยพูดเองว่าฉันเป็นเหมือนผู้มีพระคุณของเธอ เป็นเหมือนเจ้าชีวิต ตราบใดที่ฉันยังช่วยเหลือเธออยู่ งั้นเธอก็ควรตอบคำถามที่ฉันอยากรู้ บอกออกมาตอนนี้เลย”
“นายจะมาสนุกอะไรกับการล้อเล่นกับความรู้สึกของฉัน”
“เธอยังรักมัน?”
“...”
“ฉันถามว่าเธอยังรักมันใช่ไหม!”
“อืม ฉันยังรักเขา ที่นี้พอใจแล้วใช่ไหม จะจบและไม่ต้องถามถึงเรื่องนี้อีกแล้วใช่ไหม” จีน่าถามกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ในเมื่ออีกคนเลือกที่จะคาดคั้นเพื่อให้ได้คำตอบที่ต้องการโดยไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของเธอ มันก็อาจจะแปลได้ว่าเซย์ไม่ได้แคร์ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยแคร์
“งั้นเธอก็ทำหน้าที่ของเธอต่อไป อยู่กับฉันจนกว่าฉันจะแต่งงาน ในเมื่อเธอสามารถทำได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลย งั้นก็ทำต่อไป” ไร้ซึ่งความรู้สึกที่หลุดผ่านใบหน้าหล่อเหลา
เขาอาจจะถามเพียงเพราะกลัวเธอปล่อยใจถลำลึกจนตัวเขาลำบากในวันที่เราทั้งคู่ต้องปล่อยมือกันเพราะเขาต้องแต่งงาน
แต่มันจะไม่มีวันนั้นแน่ๆ เธอจะไม่ทำให้เขาลำบาก เมื่อไหร่ที่เขาพร้อมแต่งงาน เธอจะปล่อยเขาทันที
—————————-
รับสมัครหนุ่มๆ มาปลอบใจจีน่าหลายอัตราด่วนค่าาา
1 คอมเมนต์ เท่ากับ 1 ล้าน กำลังใจนะคะ
- Writer
