บทที่9[50%]
1422 Words
Cho & Pay
9
เพลืมตาขึ้นมาในช่วงสายของวันพร้อมกับหนักอึ้งไปทั้งหัวสมองก่อนจะหรี่ตาขึ้นหันไปมองคนที่นอนข้างๆ ก็พบว่าโชนอนอยู่ก่อนที่ภาพทั้งหลายจะประมวลเข้ามาในสมอง จนร่างบางสะดุ้งสุดตัวก้มลงมองตัวเองที่อยู่ครบดีทุกอย่างแล้วหันไปมองร่างหนาที่ทำตามสัญญา แต่ทำไมความรู้สึกแบบเมื่อคืน..ทำไมมันเหมือนว่าตัวเธอโดนทำอะไรสักอย่างที่ไม่ดี แต่ทุกอย่างบนร่างกายกลับอยู่ครบทุกอย่างหรือตัวเธอจะคิดมากไปนะ..เอาเถอะขอเอาเรื่องไอ้แก่นี่ก่อนแล้วนะ!!
“โช..ตื่นนะไอ้บ้า..กล้าดียังไงมามอมเหล้าฉันเนี้ย!!”
“หือ..จะนอน”
“โช ลุกนะ..นี่ๆ อึก..อ้วกก!!”
“อ่ะเฮ้ย!! ยัยตัวแสบ” โชสะดุ้งทันทีที่รับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่เหม็นและเปียกแฉะมองเพที่อ้วกออกมาก่อนจะวิ่งตรงเข้าห้องน้ำไปทันที แต่ดูตัวเขาสิ..
“อ้วกกก..ไอ้บ้า..อึก..ทำฉันเมาค้าง!!”
“เปล่าสักหน่อย ใครกันแน่ว่ะ..อยากบ้าจี้ตามเอง ช่วยไม่ได้เว้ย!!” เพมองโชที่เดินเข้าห้องน้ำมาก่อนจะหยิบฝักบัวมาเปิดน้ำราดตัวเองทันทีทั้งๆ ที่เขาสวมแค่บ๊อกเซอร์สีขาวตัวเดียว
“อะ ไอ้บ้า!! จะบ้าหรือไงห๊ะ..มาอาบน้ำอะไรตอนนี้”
“หึช่วยดูด้วยนะว่าเธอทำอะไรกับฉัน!! จะให้ฉันนั่งดมกลิ่นอ้วกของเธอหรือไงว่ะ ยัยตัวแสบ!!”
“....”
“วุ่นวายฉิบหาย เช้ามาเนี้ย..” โชราดน้ำลงบนตัวโดยที่เพก็ได้แต่มองร่างกายกำยำของเขาอย่างตกตะลึง..ก่อนที่สายตาคมจะหันมามองเพทันทีจนร่างเล็กตกใจ
“หึ..มองอะไร?”
“ปะ เปล่าสักหน่อย”
“ไม่ได้มอง แล้วหมาตัวไหนนั่งมองหุ่นฉันว่ะ?”
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย..ใครเขาจะไปมองกัน..” เพเมินหน้าหนีแล้วลุกขึ้นไปยืนที่อ่างล้างหน้าแล้วตกตะลึงอีกครั้งกับรอยแดงที่คอ ตวัดสายตาหันไปมองร่างหนาที่กำลังยืนถูตัวอยู่
“แน่ใจนะ..ว่าเมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรฉัน?”
“พูดอยู่กับใครเพ..ฉันบอกว่าไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ โอเค?”
“แล้วรอยที่คอฉันมันคืออะไรห๊ะ!! ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!!” โชมองเพที่ตรงเข้ามาทุบอกเขาก่อนที่โชจะรวบมือทั้งสองไว้แล้วก้มหน้าลงไปใกล้ร่างบางทันทีจนเธอตกใจเขิน
“ไม่-ได้-ทำ..เข้าใจไหมว่ะ!!”
“ก็ถ้าไม่ใช่นายแล้ว...ใครจะทำ?” น้ำเสียงแผ่วเบาของเพทำให้โชถึงกับยิ้มมุมปากทันทีดันร่างเล็กให้ติดกับผนังห้องน้ำจนเพตกใจ
“ถ้าฉันจะทำ..ฉันจะทำตอนที่เธอลืมตา ไม่ใช่นอนหลับเป็นตาย”
“....”
“แบบนี้ไง..”
“อะ อืมม..หยุดนะโช!!” ริมฝีปากร้อนๆ ของโชซุกไซ้ซอกคอหอมทันทีก่อนจะดูดขบเม้มรอยเดิมที่เขาเป็นคนสร้างจนเพใช้มือเล็กๆ ผลักอกเขาให้ออกไป แต่มีเหรอว่าร่างหนาจะยอม เขาใช้เข่าแกร่งกดขาทั้งสองข้างของเพไว้แล้วรวบมือเล็กไว้ด้วยมือเดียว มืออีกข้างก็กอดรัดเอวบางไว้แน่น เพเงยหน้าตามสัญชาตญาณทันทีก่อนจะหยุดดิ้นหลับตากับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้
“ทีนี้เข้าใจยัง..ว่าฉันไม่ทำคนที่หลับลึก หลับเป็นตายแบบเธอ”
“....”
“ถ้าจะทำ..ฉันจะทำตอนที่เธอมีอารมณ์ร่วมด้วย ไม่ใช่นอนเป็นหุ่นยนต์ให้ฉันรุกฝ่ายเดียว หึ”
“อะ ไอ้บ้า!! ฉันเกลียดนาย!!” เพใช้มือที่ถูกปล่อยแล้วถูไปมาที่คอตัวเองทันทีอย่างโมโห แต่กลับทำให้คนที่ยืนอยู่กับยิ้มแย้มอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ออกไปก่อนไป ฉันจะอาบน้ำ..เตรียมตัวกลับได้แล้ว”
“เออ!!” โชมองร่างเล็กที่กระทืบเท้าออกจากห้องน้ำไป ก่อนจะหัวเราะออกมาทันที เพที่ได้ยินเสียงหัวเราะก็นั่งลงที่เตียงอย่างหงุดหงิดแล้วยกมือแตะไปที่คอตัวเองพลันความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอเผลอผุดยิ้มขึ้นมาทันทีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อะ เออ..แล้วเราจะยิ้มทำไมเนี้ยเพ..บ้าจริง” หลังจากที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี..เพก็ยืนรอโชที่กำลังเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมยืนพิงรถหรูของเขาก่อนจะมองผู้ชายที่เดินผ่านไปมาที่กำลังมุ่งตรงไปที่ทะเล พร้อมกับซิกแพ๊คหนาเป็นลอนๆ เอาความเป็นจริงเพเป็นเด็กที่ชอบมองหุ่นของผู้ชายมาก ไม่ว่าจะเป็นชายแท้หรือชายเทียม ถ้ามีซิกแพ๊คที่น่ามอง เธอจะมองไม่วางตาเลย จะหาว่าเด็กคนนี้โรคจิตก็ได้นะ..แต่เป็นใคร ใครก็ต้องมองหรือเปล่า? ยิ่งเป็นเด็กสาววัยแรกแย้มอย่างเธอมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
โป๊ก!!
“โอ๊ยย..เจ็บนะ!! ทำบ้าอะไรของนาย”
“มองตาเป็นมันส์เชียวนะ ลามกฉิบหาย..เด็กอะไร” โชเขกหัวเพที่กุมหัวตัวเองป้อยๆ ก่อนจะมองหมวกที่สวมอยู่บนหัวร่างเล็กพลันอาการหงุดหงิดที่เห็นเพมองผู้ชายก็หายไปทันที
“ลามกอะไร..ก็แค่มองเฉยๆ”
“แล้วไง มองแล้วอยากโลมเลียด้วยไหมล่ะ?”
“ฉันไม่ใช่นายนะ..ไม่ได้โรคจิตแบบนั้นซะหน่อย!!” เพทำหน้าบูดๆ แล้วมองโชส่ายหน้าไปมาก่อนจะโยนกระเป๋าเดินทางไปไว้หลังรถ เพก็ยังคงมองชายสามคนนั้นอยู่..
“จะไปขอเบอร์มันด้วยไหมว่ะ!!”
“ขอได้เหรอ?”
“ประชดเว้ย..แม่งซื่อซะ ขึ้นรถอย่าให้ต้องโมโห!!” โชเข้าไปนั่งในรถทันทีอย่างหงุดหงิดและโมโหจนเพถึงกับได้แต่งงกับอารมณ์ของเขาที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวไม่ดี
“ประจำเดือนมาหรือไง? หงุดหงิดตลอด”
“ไม่ต้องพูดมาก เงียบไปเลย..มองอยู่ได้ซิกแพ๊คพวกมันอ่ะ ของดีอยู่ใกล้ๆ แม่งไม่ยักมอง” เพหันไปมองโชที่เบ้ปากอย่างไม่พอใจทันที อะไรของเขา? โชเสียเซลป์จริงๆ ที่ถูกเมินตลอดเวลา..ปกติผู้หญิงทุกคนจะชอบมองซิกแพ๊คของเขาและรอยสักที่อยู่บนแผงอกแต่กับยัยเด็กนี้..เหอะทำให้เขาอารมณ์เสียตลอดจริงๆ รถหรูของโชขับออกจากทะเลก็กินเวลามานานจนกระทั่งร่างหนาหิวก็เลยแวะเข้าไปพักที่ปั๊มทันทีก่อนจะมองเพที่ยืดตัวไปมาเพราะอาจจะนั่งรถนานก็เลยเมื่อย
“เฮ้ออ..ขอไปหาอะไรกินก่อนนะ”
“จะไปไหน ก็ไปพร้อมกันดิ..”
“ก็เดี๋ยวพาไปกินอาหารฝรั่งอีกอ่ะ ฉันกินไม่เป็นหรอกนะ” โชถอนหายใจออกมาแล้วดึงมือเล็กไปกุมก่อนจะลากไปทันทีจนเพตกใจ ร่างหนาเดินไปถึงร้านข้าวแกงจนเพได้แต่อึ้งว่าคนอย่างเขาจะกินอะไรแบบนี้ได้?
“นาย..กินได้เหรอ?”
“ทำไม? ก็ข้าวเหมือนกัน..ป้าครับเอาผัดเผ็ดไก่แล้วก็ต้มจืด เธอเอาอะไรก็สั่งแล้วกัน” เพมองโชที่เดินไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนจะสั่งผัดเผ็ดหมูและก็ต้มยำทะเล ซึ่งเพเป็นคนที่ชอบทานเผ็ดมาก..
“เฮ้ย..ใช่เพป่ะ?”
“อ่ะ..ใช่รู้จักฉันด้วยเหรอ?” เสียงเข้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เพหันไปมอง ผู้ชายคนนี้ที่หน้าตาดีมากและแต่งตัวดีด้วยกำลังยิ้มให้เธออย่างดีใจ
“ใช่..ฉันเยลไง จำได้ป่ะ..ที่เราเรียนป.6 จนถึงม.3 ด้วยกันอ่ะ”
“เยลเหรอ?”
“โธ่ ยัยเด็กสมองกล!!”
“อะ เอ๊ะ? อะ ไอ้ถั่วฝักยาวเหรอ..”
“ก็เออนะสิ”
“5555 ไอ้ถั่วจริงๆ ด้วย”
หมับ..ร่างเล็กกระโดดกอดคอเพื่อนซี้ที่หลังจากเรียนจบแล้วหมอนี่ถูกพ่อแม่พาไปอยู่ที่ต่างจังหวัด ความจริงเยลเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเพที่คอยดูแลกันไม่ห่าง ตอนแรกที่หมอนี่บอกว่าจะไปอยู่ที่อื่นเธอก็เสียใจแทบแย่..แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอกันอีกครั้ง เพผละกอดออกแล้วเอื้อมมือไปบีบแก้มของเพื่อนตัวเองอย่างแรง
- Writer
