บทที่6[30%]
1135 Words
Cho & Pay
6
เช้ารุ่งขึ้น..ร่างเล็กนอนพลิกตัวไปมาก่อนจะลืมตาขึ้นก็ไม่เห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆ หันไปมองที่ระเบียงก็เห็นร่างสูงกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่พร้อมกับมองวิวทะเลอย่างสบายใจ เพลุกขึ้นนั่งมองตัวเองที่อยู่ครบดีทุกอย่าง เพเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวทันทีก่อนจะขมวดคิ้วทันทีที่มองซอกคอขาวๆ ของตัวเอง
“รอยอะไรอ่ะ? เฮ้ย รอยแดงอะไรว่ะ!!” มือบางถูไปที่รอยแดงตรงซอกคอที่เป็นรอยขนาดใหญ่สองจุดก่อนจะนึกว่าตัวเองแพ้อะไรหรือเปล่า? แต่ก็ไม่นะ แล้วมันรอยอะไรล่ะเนี้ย? ร่างเล็กเดินออกจากห้องน้ำตรงไปนั่งกับโชที่นอกระเบียงก่อนจะหน้าร้อนอีกครั้งที่เห็นหมอนี่สวมกางเกงบ้าๆ รัดฟิตเปี๊ยะอีกแล้ว มือบางหยิบขนมปังขึ้นมากัดทันทีแล้วมองไปที่ทะเลที่สาดส่องแวววับสวยมาก
“โช..คือว่าคอฉันไปโดนอะไรมาก็ไม่รู้ นายรู้ไหม? ดูให้หน่อยสิ”
“เหอะ? วุ่นวายจริงนะ..ขยับมาดิ” เพลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ โชที่วางแก้วกาแฟลงก่อนจะหันซอกคอให้โชดู ซึ่งเขาก็ผุดยิ้มออกมาทันที ไม่คิดว่ารอยแดงที่เขาสร้างไว้มันจะชัดขนาดนี้นะ..เพราะเพเป็นคนขาวไงก็เลยเห็นได้ชัดเลย
“แพ้อะไรหรือเปล่า?”
“เปล่านะ ฉันไม่เคยแพ้อะไร? อีกอย่างก็ไม่ได้คันหรืออะไรด้วยนะ..นายรู้ไหมอ่ะ”
“ฉันไม่ใช่หมอจะรู้ได้ไง อีกอย่างถ้าไม่คันหรือไม่เจ็บก็ไม่ต้องสนหรอก เดี๋ยวมันก็หายไปเองอ่ะ” โชมองเพที่ทำหน้าไม่ดีก่อนจะพยักหน้ารับแล้วกินชาร้อนต่อทันที ร่างหนามองเพก่อนจะหยิบของในซองเอกสารมาส่งให้เพทันทีจนเธองงแต่ก็รับมาถือไว้
“เปิดดู..งานแรกของเธอ”
“งานเหรอ?” เพทำหน้าอึ้งๆ แต่ก็เปิดของในซองดูก็พบกับรูปของผู้ชายคนหนึ่งที่หล่อมากยังกับดาราจนเพถึงกับนิ่งไปทันที
“หล่อจัง..”
“....”
“ใครเหรอโช? หล่อมากเลยอ่ะ..อย่างกับนายแบบเลย” โชที่ได้ฟังเพพูดก็หงุดหงิดทันทีที่ร่างเล็กชมคนในรูปว่าหล่อ และที่นั่งหัวโด่อยู่นี้ไม่หล่อหรือไงว่ะ!! เออแล้วกูเป็นเหี้ยอะไรเนี้ยไอ้โช จะสนทำไมว่ะ
“มันชื่อไดจิน..แต่ฉันให้เธอดูหน้ามันไว้ก็เท่านั้นเพราะยังไม่ถึงเวลาต้องจัดการมัน แต่อีกคน..นี่”
“หือ? หล่อแหะ..ทำไมศัตรูนายหล่อๆ กันทั้งนั้นเลยล่ะโช”
“ฉันจะไปตรัสรู้ไหมว่าทำไมพวกมันถึงได้หล่ออ่ะ!!”
“อะ เออ..โมโหอะไรเนี้ย”
“ให้มาทำงาน ไม่ได้ให้มาบ้าผู้ชาย..หรือชมว่าผู้ชายหล่อนะโว้ยย!!” เพมองโชที่ตะคอกเธออย่างโมโห อะไรกันอ่ะ? ก็แค่ชมหรือเปล่า..ก็ไม่เคยเห็นคนที่หล่อขนาดนี้นี่น่า
“ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายนะ แค่ไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้ต่างหากล่ะ ไอ้บ้า!!”
“แล้วที่นั่งหัวโด่อยู่นี่ ไม่หล่อหรือไงว่ะ!!”
“!!!!”
“เออแม่ง..นั่งชมอยู่ได้ ฉันไม่หล่อหรือไง!!” ร่างเล็กอึ้งทันทีที่โชสะบัดหน้าหนีเธอ..อะ อะไรอ่ะ? หมอนี่มัน..
“หึ 55555 โช..น่ารักจังเลยอ่ะ”
“พูดบ้าอะไร..ปล่อยมือจากหน้าฉันด้วย!!”
“นายงอนฉันที่ไม่ชมว่านายหล่อเหรอ?”
“เปล่า และอย่ามาทำตีซี้ด้วย..ทำงานนะ ย้ำทำงานให้ฉัน ไม่ได้ให้ไปหลงเสน่ห์พวกมันเข้าใจ?” โชผลักมือบางให้ออกจากหน้าตัวเอง..แล้วกูพูดเหี้ยอะไรออกไปว่ะเนี้ย!! เสียเซลฟ์เลยไอ้เหี้ยไอ้โช ไอ้หน้าหอย!! ใบหน้าของเพยิ้มออกมาทันทีก่อนจะจับหน้าโชให้หันมาสบตากับเธออีกครั้ง
“หล่อมากเลยล่ะ..”
“....”
“ใครที่ไหนก็สู้คนตรงหน้าฉันไม่ได้หรอก..หล่อโลกแตก หล่อนรกสะเทือน หล่อฟ้าถล่ม หล่อจนยมบาลไม่กล้าเอาชีวิตไป หล่อจนเทวดาไม่รับ หล่อจน..”
“พอเลย..ไปๆ มาๆ ชักจะเริ่มด่าแล้วไง”
“พูดจริงนะ นายอ่ะหล่อมากเลยนะ..หล่อจนฉัน..”
“ฉันอะไร?”
“ฉัน...เออ..”
“อะไร?”
“จนเวลาฉันอึไม่ออกคิดถึงหน้านายแล้วถ่ายออกทันทีเลยไง 555555” โชที่ได้ฟังก็หงุดหงิดทันทีก่อนจะจับหัวเพไว้แน่นแล้วใช้มืออีกข้างเขกกะโหลกเพทันที
โป้กก!!
“โอ๊ยย..เจ๊บนะ ทำร้ายร่างกายอ่ะ!!”
“กล้ามากนะที่นึกถึงฉันตอน..เบ่งขี้อ่ะ!!”
“ก็มันจริงนี่น่า เจ็บหัวนะ” เพลูบหัวตัวเองป้อยๆ ก่อนจะมองสบตากับโชที่มองมาจนเธอหน้าร้อนทันทีหันหน้าหนีสายตาคมที่จ้องมองเธออยู่ อันที่จริงเขานะหล่อมากไง..เป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้ใจเธอเต้นแรงตั้งแต่เจอกันครั้งแรกและจนถึงตอนนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่
“พอๆ นี่คือไอ้เจ..มันมาพักที่นี่และน่าจะอยู่ถัดจากที่เราอยู่ไปชั้นหนึ่ง”
“อือ”
“ไปเอาข้อมูลในห้องของมันให้ได้ อีกอย่างรู้จักเปล่าว่านี่คืออะไร?” โชชูแฟลชไดร์ฟให้เพดู ก่อนที่ร่างเล็กจะพยักหน้ารับแล้วหยิบมันมาจากมือของโช
“มันคือตัวเก็บข้อมูลในคอมพิวเตอร์..นายกำลังจะบอกให้ฉันไปเอาข้อมูลในคอมของชายที่เจใช่ไหม?”
“หึฉลาดดีนะ..ใช่ ฉันอยากให้เธอไปเอาข้อมูลในโน๊ตบุ๊คของมัน เอาที่เกี่ยวกับการนัดส่งสินค้า อาวุธ หรือที่เธอเห็นว่าเป็นประโยชน์กับฉันก็เอามาให้หมด”
“อืม”
“ทำได้ใช่ไหม? เพราะฉันจะไม่ช่วยเธอนะ..ต้องคิดและแสดงให้ฉันเห็นว่าเธอเจ๋งจริง ไม่งั้นฉันคงไปบอกเพื่อนอีกคนไม่ได้ หมอนั่นไม่ชอบคนที่ไม่แน่จริง”
“นายเตรียมตัวรับข้อมูลได้เลย และเตรียมหน้าไปบอกเพื่อนนายเลยว่าฉันนี่ล่ะ..คือคนที่เจ๋งจริง” เพยิ้มมุมปากมองโชที่ยักไหล่อย่างกวนๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำให้ร่างเล็กต้องเงยหน้ามองเขา
“ได้ ทำให้ได้อย่างที่พูดด้วย..แต่ถ้าโดนจับได้ ฉันเองช่วยอะไรเธอไม่ได้นะ”
“ฝันไปเถอะว่าฉันจะโดนจับได้ นายมากกว่า..มีอะไรให้ฉันล่ะ ถ้าฉันทำได้อ่ะ?”
“หึอะไรก็ได้ที่เธออยากได้ แต่ถ้าเธอทำไม่ได้นะ..”
- Writer
