บทที่5[70%]
1283 Words
“เฮ้ยย..อุ่ก!!”
“ซุ่มซ่ามชิบหาย!!” มือหนาโอบแผ่นหลังบางไว้ก่อนที่เพจะเอนตัวไปข้างหน้าจนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่นิ่มและยาวๆ จะทิ่มอยู่ที่สะโพกบาง สายตากลมโตมองลงไปก็ยิ่งตกใจอีกเท่าตัวดิ้นให้หลุดพ้นจากร่างหนาที่แสยะยิ้มอย่างเหนือกว่า
“ทำเป็นกลัว..เดี๋ยวอีกหน่อยได้เจอก็จะติดใจ”
“ตะ ติดใจบ้าอะไร..?”
“ไม่รู้สิ หรืออยากลองล่ะ..มันส์นะ”
“ชะ โช!! ไอ้บ้า คุยเรื่องงานเลยนะ” ร่างหนายิ้มออกมาก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟามองร่างเล็กที่ทำหน้านิ่งๆ อย่างหงุดหงิดก่อนจะถอดแว่นออกมาแล้วเอาผ้ามาเช็ด คนบ้า..พูดจาอะไรกัน? อย่าคิดนะว่าสิ่งที่เขาพูดเธอจะไม่รู้อ่ะ รู้ไง? รู้ทุกอย่างเพราะเธออายุสิบเจ็ดแล้ว ทำไมจะไม่รู้ล่ะ.. โชมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ทำหน้าบูดๆ สำรวจใบหน้าของเธออีกครั้งที่พอเวลาเด็กนี้ถอดแว่นแล้วดูหน้าตาน่ารักมากนะ แต่พอสวมแว่นแล้วก็น่ารักอีกแบบ..
“ทำไมไม่ใส่คอนแทคเลนท์?”
“ไม่ชอบ..ใส่แบบนี้นะดีแล้ว” เพสวมแว่นตาต่อแล้วมองโชที่นั่งด้วยท่าทีสบายจนเธออดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าหนีเขา ไอ้บ้าเอ๋ย!! หน้าด้านจริงนะ..
“นายช่วย..ไปเปลี่ยนกางเกงได้ไหมเนี้ย?”
“ไม่อ่ะ ปกติฉันใส่ของฉันประจำเธอจะมาอะไรนักหนาเนี้ยห๊ะ!! มาทำงานกับฉัน หรือมาเป็นเจ้านายฉันกันแน่”
“ก็..”
“ก็ถ้าทนเห็นของฉันไม่ได้ก็ไปซะสิ..อีกอย่างนะ เห็นแค่ภายนอกทำมาเป็นไม่ชอบ ถ้าเจอของจริง..เธอจะเป็นยังไงนะ? คิดไม่ออกจริงๆ นะเนี้ย”
“อะ เออ..เรื่องของนาย พูดเรื่องงานดีกว่า เสียเวลามามากแล้ว!!” ร่างหนามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ทำหน้าแยกเขี้ยวใส่เขาก่อนจะยักไหล่แล้วชี้นิ้วไปที่ห้องที่อยู่ถัดจากบันไดชั้นบน
“นั่นห้องของเธอ ไม่ใช่ห้องคนใช้..แต่เป็นห้องรับแขก มีครบทุกอย่างทั้งห้องน้ำ ทีวีและสิ่งของที่พอจะอยู่ในห้องนอนได้”
“อะ อืม..”
“ชั้นสองห้ามขึ้นไปเด็ดขาดเพราะห้องของฉันอยู่บนนั้น”
“อืม แล้วถ้าฉันอยากขึ้นไปกวาดห้องให้นายล่ะ แบบเอาเสื้อผ้ามาซักอะไรแบบนี้?”
“หึเธอมาทำงานที่เสี่ยงอันตราย ไม่ใช่คนใช้ โอเค?” โชทำหน้านิ่งๆ ส่งให้เพก่อนที่ร่างบางจะพยักหน้ารับ มองไปที่ครัวทันทีที่อยู่ใกล้ๆ ห้องของเธอ
“เอองั้นฉันขอทำอาหารให้กินได้ไหมอ่ะ? ตอบแทนไง..นายให้เงินฉัน ให้งาน ให้ที่อยู่ด้วย”
“แล้วแต่..เพราะฉันไม่ชอบกินข้าวที่บ้าน อยากจะทำก็ทำไป..” เพพยักหน้ารับอย่างหงอยๆ เพราะอยากจะทำอาหารให้เขากินนะ แต่ก็ไม่เป็นไรเธอก็ทำกินเองก็ได้นี่น่า
“เอาล่ะ เอาของเธอไปเก็บนะ..เตรียมตัวด้วยเย็นนี้เราจะไปทำงานกัน”
“ยะ เย็นนี้เลยเหรอโช?”
“ใช่ เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าสักสามสี่ชุดด้วย..เราจะไปกันหลายวัน”
“ไปไหนอ่ะ?”
“เดี๋ยวก็รู้” ร่างหนาของโชเดินเข้าครัวไปหยิบโซดากับไข่ดิบมาตรอกใส่แก้วแล้วกระดกกินทีเดียว พลันหันไปมองร่างของเพที่เปิดประตูห้องเข้าไป..เพมองห้องที่โชบอกก็ต้องตกใจทันทีเพราะเธอไม่เคยมีห้องของตัวเองเลยสักครั้ง แม้แต่เตียงเธอก็ยังนอนแค่ฟูกธรรมดาเท่านั้น ร่างบางกระโดดขึ้นเตียงแล้วกลิ้งไปมาอย่างดีใจ..เตียงนุ่มชะมัดเลย >* อยากรู้หรือเปล่า ว่าฉันรู้สึกเหงาเมื่อไหร่
ก็ไม่ได้บ่อยครั้งมากมาย แค่ตอนที่ไม่มีเธอ
** อยากเจอเหลือเกิน ยิ่งคิดถึงเธอเท่าไหร่
ยิ่งทำให้รู้สึก ว่าขาดเธอแล้วทำให้ฉันทนแทบไม่ไหว
และยิ่งแน่ใจ ที่ทำให้ฉันหวั่นไหว
ไม่ใช่ความเงียบงัน แต่มันคือทุกครั้งที่คิดถึงเธอ
ส่วนหนึ่งของเนื้อเพลง อยากเจอ - บลูเฉด (Blue Shade)
เพลงยังคงดังอยู่แบบนั้น..จนเพที่ได้ฟังก็ยิ้มออกมากับเนื้อเพลงและดนตรีที่เพราะจนเธออดที่จะยิ้มไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบนี้จะฟังเพลงแบบนี้เป็นด้วย รถหรูของโชขับตรงมาเรื่อยๆ จนพบค่ำแล้วก่อนที่รถจะเลี้ยวเข้าปั๊ม เพลงจากรถแล้วยืดตัวไปมาเพราะตอนนี้เกือบจะทุ่มนึงแล้ว ตอนนี้ร่างบางก็หิวมากด้วย..แต่เงินไม่มี จะขอโชหมอนี่ก็ได้แต่ยืนพิงรถอยู่แบบนั้น เพตัดสินใจเดินไปหยุดตรงหน้าเขาทันที
- Writer
