ดาวิเด้ยืนเท้าสะเอวคุยกับคนสวนเรื่องที่มีคนกลุ่มหนึ่งได้มากางเต็นท์นอนในป่าและล่าสัตว์ เห็นรอยล้อรถยนต์เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าพวกมันปลิดชีวิตสัตว์น้อยใหญ่ไปมากแค่ไหนแล้ว
“ไม่ทราบครับนาย แต่เห็นเค้าว่าได้ยินเสียงปืนช่วงดึกตั้งแต่สองวันก่อนนายจะมาครับ”
"งั้นหรือ?"
เขาเกลียดสุดคือพวกที่จ้องจะทำลายธรรมชาติและสัตว์ที่ไม่มีทางสู้ ช่วงที่เขาอยู่แทบไม่มีใครกล้าเข้ามาเพราะส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีชีวิตรอดกลับบ้าน แต่ช่วงนี้เขาหายไปหลายเดือนเลยพากันได้ใจใหญ่
“ชะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย”
“หืม?...”
เสียงเล็กแหลมปนหอบร้องขอความช่วยเหลือพร้อมวิ่งโร่ตรงมาที่เขา
....?
ใบหน้าคมเข้มขมวดคิ้วหันขวับไปมองเธอที่แทบจะล้มหัวคะมำ ฝีเท้าเล็กชะงักกึกดวงตาตื่นตระหนก ทว่า เอียงคอมองเขาอย่างพินิจ
...?
“..ไม่นะ”
ที่แท้เป็นไอ้ปิศาจคนที่ทำร้ายเธอนี่!
แม้จะตัดผมโกนหนวดเคราแล้วก็ตาม แต่เธอจำแววตาโหดเหี้ยมนั่นได้
ฉัตรช
