โฮ่ง... โฮ่งๆๆๆ
ฉัตรชฎาขยี้เปลือกตาเมื่อเสียงสุนัขเห่าดังเข้าไปถึงความฝันของเธอ เธอกำลังฝันว่าได้กลับบ้านที่เมืองไทย เธอโผเข้ากอดพ่อและย่าไว้แน่น แล้วจู่ๆเสียงหมาจากที่ไหนไม่รู้เห่าเสียงดัง เห่าไล่เธอไม่หยุดจนเธอต้องผละจากอ้อมกอดหันกลับไปมอง แล้วก็ตื่นขึ้นมาจากฝันดี
โฮ่งๆๆๆๆ
"อื้อ"
เธอลืมตารับแสงของวันใหม่บนปากบ่อสาดส่องมาถึงเธอ ร่างบางยังนอนอยู่ท่าเดิม บนพื้นเย็นชื้นจากหมอกจนเสื้อผ้าเปียกชุ่ม ใบหน้าร้อนผ่าวครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมดเหมือนจะเป็นไข้ ส่วนเจ้าหมาตัวนั้นก็ยังเห่าบนปากบ่อไม่หยุด
โฮ่งๆๆๆ
มันเห่าอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อจมูกไวได้กลิ่นคนแปลกหน้าอย่างเธอ
“หึ”
'เห่าเข้าไป เห่าให้ตายไปข้างเถอะ แกปลุกฉันออกจากฝันดี แน่จริงก็กระโดดลงมาเลยสิ'
เธอทะเลาะกับเจ้าหมาบ้าในใจ ไม่มีแรงจะส่งเสียงร้องออกไปหรอก ที่ทำอยู่แค่เงยหน้าขึ้นมองมันตาปริบๆ เห็นลางๆเป็นหมาตัวสีขาว
โฮ่งๆๆๆๆ
“แกจะเห่าอะ
