“กับคนอื่นยิ้มหน้าระรื่น พออยู่กับฉันทำหน้ายังกับคนใกล้จะตาย”
ร่างสูงใหญ่สวมเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวยืนมองสาวร่างเล็กนั่งกอดเข่าบนเตียงกว้างด้วยสีหน้าคล้ายคนจะอำลาโลกตั้งแต่เขาเข้ามาในห้อง จนถึงตอนนี้เขาเดินออกมาจากห้องน้ำยังเห็นเธอนั่งทำสีหน้าอมทุกข์อยู่ อดไม่ไหวที่จึงพูดจาเสียดสีหล่อน
“ก็ฉันใช้ชีวิตเหมือนนักโทษขนาดนี้ จะให้ฉันยิ้มออกได้ยังไงคะ อยากออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้าง ถึงแม้ฉันจะถูกคุณจับตัวมาก็เถอะ”
เขาผ่อนลมหายใจออกยาวเหยียดด้วยความเหนื่อยล้า แต่สายตาทอดอ่อนลงเมื่อสัมผัสถึงความเหว่ว้าของหญิงสาว มือใหญ่เช็ดผมเปียกลู่ ทรุดนั่งลงข้างๆเธอ ความเป็นชายโผล่พ้นผ้าเช็ดตัวสภาพหมิ่นเหม่
“ภรรยาของพวกเพื่อนๆคุณดูพวกเธอมีความสุขจังนะคะ เห็นแล้วรู้สึกอิจฉาจัง พวกเธอสวยมีเสน่ห์เฉพาะตัว ดูฉลาด ที่สำคัญเป็นกันเองกับฉันมากๆเลย”
เธอก้มหน้าลงต่ำมองดูตัวเองแล้วนึกสมเพชตัวเอง ขนาดเสื้อผ้าข้าวของ
