Chapter. 5 โหดร้ายเกินคน /ก่อนNc

1516 Words

เขาขมวดคิ้วมองหน้าเธอที่เอาแต่ร้องไห้โยเยปานเด็กเจอผีก่อนหันไปถามลูกน้องอีกครั้งให้แน่ใจ “นี่มึงไม่ได้จับมาผิดใช่มั้ย?” เหมือนเขากำลังรังแกเด็กอยู่ “คนนี้แหละครับ ซานายะ ยูอิ ที่เป็นทั้งลูกเลี้ยงและเป็นคู่หมั้นของลูกชายแก๊งค์ยากูซ่าตระกูลซานายะ” เธอได้ยินเพียงชื่อตัวเองที่พวกมันเรียกเป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วเริ่มงงหนัก หรือว่า คนพวกนี้เป็นศัตรูของพ่อเลี้ยงเธอ เธอเหลือบไปมองชายคนนั้น คนเดียวกับที่ยืนจ้องเธอนิ่งอยู่ชานชลา คาดว่าจะเป็นลูกน้องของไอ้ผมยาวหน้ากลัวนี่ แกร๊กก “ว้ายยยย ฮือๆๆ อย่าทำหนู ฮือๆ หนูกลัวแล้ววว” เธอปล่อยโฮออกมา เกิดอาการช็อคหนักเมื่อถูกดาวิเด้ใช้ปืนจ่อหน้าผากพร้อมขึ้นลำ “บอกเรื่องราวหกเดือนก่อนมา” เขาเอ่ยเสียงรอดไรฟันเป็นภาษาอังกฤษ ดวงตาเหลือกถลึงใส่เธอปานผีร้ายก่อนจะปรายตามองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายสลักภาษาอังกฤษเอาไว้ ..ผู้หญิงของ ..?? เขาใช้นิ้วยื่นแตะแหวนเธอเพื่ออ่านดูให้ครบ ออ ..ผู้หญิงของเคนโตะ.. ไอ้ซานายะ เคนโตะแสดงความเป็นเจ้าของหนักพอดู แต่โซเฟียเคยพัวพันกับคนพวกนี้ หรือว่าคู่หมั้นของนังนี่มีสัมพันกับโซเฟียจนเกิดเรื่อง ? "หน้าจืดๆ แต่ใจเหี้ยมนี่" “ไม่ๆๆๆ ปล่อยหนู ฮือๆๆ หนูอยากกลับบ้าน” เธอปล่อยโฮออกมาน้ำตาไหลพราก ตัวสั่น หลับตาปี๋ไม่กล้าลืมขึ้นมามองคนพวกนี้ ดาวิเด้รำคาญเสียงแหลมเล็กร้องไห้เต็มทน เขาเอื้อมมือหยาบไปรวบริมฝีปากบางแดงระเรื่อพร้อมออกแรงดึง “อื้อออ” เธอร้องไห้เสียงอู้อี้เพราะความเจ็บปวด พยายามสะบัดหน้าหนีอย่างไรก็ไม่หลุดจากมือที่หยาบยิ่งกว่ากระดาษทรายของเขา “โซเฟีย ...” “ฮะ ฮึกๆ” เธอส่ายหน้ารัวๆขณะน้ำตาไหลพรากไม่หยุด “บอกฉัน!!” เขาออกแรงบีบมากกว่าเดิมจนเลือดซึมออกจากริมฝีปาก “ฮึกๆๆ” เธอหวาดกลัวกับความโหดร้ายเหมือนหัวใจจะวายตาย เมื่อถูกคุกคามอย่างน่ากลัว ทั้งปืน และมือหยาบที่บีบริมฝีปากเธอไว้อย่างโหดเหี้ยม “นายๆครับ รอให้เธอเล่าก่อนสิครับ” จอร์สยื่นมืออย่างกล้าๆกลัวเพื่อแตะที่ข้อศอกเจ้านายหนุ่มแม้เพียงเบาๆ “อู้ยยย” เขาต้องรีบถอยมือกลับเมื่อดาวิเด้สลัดแขนอย่างแรง “โอ๊ยยย” เธอร้องโอดโอยเมื่อเขาสลัดมือออกจากปากแต่รอยแผลแห้งกรังบนฝ่ามือครูดปากเธอจนเลือดออก “ละเลือด ฮือๆๆ ปะ ปล่อยฉันนะคะ ได้โปรด ฮือๆ”เธอพยายามดีดดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ ศีรษะส่ายหนีปลายกระบอกปืนอันน่ากลัวอย่างรนราน “ถ้าไม่หยุดร้องกูจะยิงจริงๆด้วย” เขาเตรียมจะยิงติ่งหูหญิงสาวเพื่อเร่งให้เธอคายความจริงออกมาให้หมด เพราะเสียงหล่อนมันน่ารำคาญเกินทน “ฮึกๆ” เธอกลั้นเสียงเอาไว้แต่ยังคงเหลือเสียงสะอื้นตื่นกลัวจนอกสั่น พอโล่งใจขึ้นมาหน่อย ที่มันลดปืนลงและเดินหนี เธอช้อนดวงตาเปียกรื้นขึ้นมองไอ้ปีศาจน่ากลัวคนนั้น มันกำลังมือสั่นคล้ายคนติดเหล้า ยืนสูบบุหรี่ควันโขมงคลุ้ง ...พวกมันมาจากประเทศไหน? และจะพาเธอไปไหนกัน?... “ดีมาก สาวสวย เอาล่ะหายใจเข้าลึกๆแล้วสารภาพมาให้หมด” จอร์สนั่งลงข้างๆพยายามบอกเธอให้รีบอธิบายเพราะเจ้านายเขารำคาญหล่อนแทบคลั่งหวั่นจะฆ่าผู้หญิงตายคาเครื่องบินก่อน “ฉัน ฉันไปทำอะไรให้พวกคุณ” “เธอรู้จักโซเฟียมั้ย” จอร์สเดินหน้าถาม “ไม่ ฉันไม่รู้” “แล้วหกเดือนก่อน เกิดเหตุรถคว่ำ ..ในนั้น มีอะไร” “ฉัน ฉันไม่รู้ ทีนี้ก็ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ” เธอเว้าวอนอย่างน่าสงสาร “ปล่อยเธอมันง่ายไปคนสวย เอางี้ เธอแค่สารภาพมาดีๆ เจ้านายฉันจะได้ไม่ฆ่าเธอ” จอร์สเกลี้ยกล่อมเสียงอ่อนเอื้อมปลายนิ้วลากไล้พวงแก้มนิ่ม “จุๆๆๆ งานดี” “ฮึ่ยย เอามือแกออกไปนะ” เธอสะบัดหน้าหนีพลางกรอกดวงตาหวานไปมา ขบคิดถึงจูนที่ติดยาเสพติดจนเสียผู้เสียคนหนัก จึงพอจะเข้าใจว่าพวกนี้คงจะตามมาฆ่าจูนแน่ เพราะคืนนั้นเธอต้องส่งกล่องใหญ่เพื่อนำไปให้จูน แสดงว่าในนั้น คือยานรก.. “พวกแกต้องการอะไร” เธอหยั่งเชิงถาม ดาวิเด้ที่ยืนหันหลังดูดบุหรี่เป็นอันต้องหันขวับไปมองใบหน้าเรียวรูปไข่ที่เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นแข็งข้อขึ้น “ฉันมีทั้งของและเงิน หรืออยากได้ทั้งสองก็ได้ เดี๋ยวฉันจัดการให้ อยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย แต่ถ้าพวกแกฆ่าฉันตายล่ะก็ พวกแกจะไม่ได้อะไรสักอย่าง แถมพ่อเลี้ยงฉันตามฆ่าพวกแกแน่” เธอเปลี่ยนคำอ้อนวอนเป็นขู่พวกนี้แทน เผื่อมันจะกลัวหัวหดและไว้ชีวิตเธอ “พ่อฉันน่ะ ใหญ่แค่ไหนใครๆก็รู้อย่าได้คิดมาลองดี” “ออ กำลังเบ่งฉันเหรอ?” ดาวิเด้ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าพร้อมบีบคางเธอแน่น “ถ้าฉันเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว พวกแกตายแน่ โอ๊ยย” เขาบีบแน่นขึ้นเธอดิ้นสุดพลังทั้งมือและเท้าแต่หน้าไม่อาจสะบัดหนีเงื้อมมือใหญ่ได้ หน้าอกแอ่นกระเพื่อมไหวตามแรงฮึดชนกับข้อศอกของเขา ดาวิเด้ดันท่อนแขนกดข้อศอกแนบชิดอกเธออย่างจงใจจนเธออึดอัด “ฮึ่ยยย ยะ อย่า ไอ้พวกบ้า” เขาบีบคางเธอแน่นจนเธอร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด กับข้อศอกของเขาที่ดันหน้าอกอวบเธอไว้แนบแน่น แต่ยังเหลือเท้า ที่เธอพยายามตะเกียกตะกายใช้มันดันไอ้ยักษ์ตัวใหญ่เหม็นกลิ่นเหล้าหน้าตาน่ากลัวคนนี้ “ฤทธิ์เยอะดีนี่” “ฮึ่ย ไอ้หน้าตัวเมียรังแกแม้แต่ผู้หญิงปล่อยฉันนะ ไม่งั้นคู่หมั้นและพ่อฉันฆ่าพวกแกแน่” “จุๆๆ ขู่อีกแล้ว” เขาก้มมองขาอ่อนเมื่อชายกระโปรงผ้าไหมพรมสีดำถลกขึ้นสูง “อยากรู้จัง ถ้ากูลองคู่หมั้นไอ้แก๊งซานายะนั่น มันจะฆ่ากูแบบไหนนะ” ความหื่นกระหายฉายชัดขึ้นในดวงตาสีอำพันเข้ม เธอจ้องตาเขาอย่างหวั่นกลัว แต่ยิ่งกลัวเท่าไหร่ ใบหน้าของเขาก็ยิ่งเข้าใกล้เธอเรื่อยๆจนจมูกคมสันเกือบจะแตะปลายจมูกเธอ “ฮึ่ยย” ใบหน้าเรียวสวยรีบหันหนีทันที เขากระพริบตาลงเมื่อได้สูดกลิ่นแก้มหอมแม้เพียงจางๆ แต่สามารถปลุกความกำหนัดในตัวที่ไร้การปลดปล่อยมานาน มือหนาเผลอเอื้อมไปสัมผัสแก้มนิ่ม ถุยย “ฮึ่ยยย ไอ้ผีบ้า ไอ้สกปรก โรคจิต” เขาหลับตาปี๋ ขบกรามแน่น หลังจากโดนหล่อนถ่มน้ำลายใส่หน้า จอร์สอ้าปากค้างไม่ต่างจากลูกน้องเขาอีกสามคนที่รอดูชะตากรรมของแม่สาวใจกล้าคนนี้ "พวกมึงใหญ่มากนักเหรอ!! ห๊า" หมั่บบ “โอ๊ยยยย” เขาขยุ้มผมตรงท้ายทอยเธอและดึงอย่างแรงจนหน้าหงาย “พวกมึงกลับหลังหัน” บรรดาลูกน้องทั้งสี่พร้อมใจกันยืนหันหลังให้กับเจ้านายตามคำสั่ง “ฮึกๆ อย่า อย่า ได้โปรด ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้วจริงๆ” เธอร้องขอชีวิตเมื่อเขาควักมีดออกมาจากด้านหลัง ฉับ!! “ฮึกกก” .....? ฉัตรชฎาค่อยๆลืมตาขึ้นมองมีดที่กำลังตัดเชือกบนขาเธอ “เห้อ” นึกว่าเธอถูกแทงตายเสียแล้ว แต่เขาไม่เว้นช่วงให้เธอได้โล่งใจนาน กลับรุกเธอใหม่ด้วยการล้วงเข้าไปตรงหว่างขา “ว้ายยย ยะอย่าๆๆ หนูกลัวแล้ว” แพนตี้สีชมพูอ่อนถูกมือหยาบหนาดึงถลกออกมาอย่างง่ายดายจนปลายเท้าลอยหวือยกขึ้นตามแรงดึงของมัน “หึ กลัวฉันเหรอ” ฉัตรชฎาผวาหนักรีบหุบเรียวขาเข้าหากันแน่นเมื่อมองดูไอ้โรคจิตกำลังใช้แพนตี้ของเธอเช็ดคราบน้ำลายบนแก้มสาก “กูห่างกลิ่นอย่างว่ามานาน รู้ไว้ซะ มึงเป็นผู้โชคดีที่ได้เปิดซิงในรอบหกเดือน” “ไม่ๆ หนูขอโทษ ปล่อยหนูนะคะหนูกลัว เอาเท่าไหร่ให้ได้หมด นะๆ ฮึกๆ” เขาไม่สนใจฟังเสียงร้องของเธอ ดาวิเด้ผลักเธอชิดผนังรวดเร็วไม่ทันได้ตั้งตัวจนเล็บฉีกหักเมื่อปะทะกับผนังอย่างจัง จึก!! “โอ๊ยยย ซี้ดด อื้อ ฮึกๆ กลัว กลัวแล้วฮือๆ” เธอแสบร้าวนิ้วมือไปหมดแล้ว ร่างใหญ่ยืนมองดูเธอแล้วปลดกางเกงออกก่อนจะงัดท่อนเอ็นใหญ่ออกมาพร้อมรูดมันไปมา “ฮือๆๆ ไม่ๆๆ” เธอปล่อยโฮออกมา มือที่ถูกมัดไว้ด้านหลังดิ้นขลุกขลัก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more