CHAPTER 52
“Natatakot ako. Ang hirap kong paniwalaan kung kaya mong sabihin ang totoo. Alam kong gagawin ng Daddy mo ang lahat. Ikaw na lang ang tanging pag-asa ko, Gjiam. Pero paano kung sasaktan ka ng Papa mo?”
“Hindi. Buo na ang loob ko. Hindi na niya ako matatakot pa. Sanay na ang katawan kong masaktan kaya wala na akong pakialam pa kung saktan niya ako. Kahit bugbugin pa niya ako, isiswalat ko pa rin ang katototohanan. Hindi ako kailanman makikinig pa sa kanya.”
“Galit ka ba sa Daddy mo?”
Tumango siya. “Mula kasi nang nandito ka, hindi na ako nakakatulog. Hindi na ako makapag-focus sa aking pag-aaral. Lumiliban na ako sa klase. Nawalan ako ng direksiyon. Nawalan ng ganang mabuhay kung makukulong ka rin lang naman dahil sa kagaguhang nagawa ko. Ang hirap. Ang sakit isipin na umabot
